ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ ΠΗΝΕΛΟΠΗ. ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ.

Η πίστη του ενός για τον άλλο ενάντια στις αντιξοότητες.

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΟΜΩΣ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΓΑΜΟ, ΠΑΡ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΛΙΟΡΚΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ.

 Ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη, οι βασιλείς της Ιθάκης, ήταν γεμάτοι χαρά για τη γέννηση του μοναχογιού τους, του Τηλέμαχου. Όταν ο οδυσσέας κλήθηκε να πολεμήσει στον τρωικό πόλεμο, δίστασε σα εγκαταλείψει τη λατρευτή νεαρή του σύζυγο και το μωρό για έναν πόλεμα που προέβλεπε ότι θα διαρκούσε πολύ και θα ήταν επίπονος. Γι αυτό προσποιήθηκε ότι τρελλάθηκε. Έτσι, όταν οι πολέμαρχοι Αγαμέμνωνας και Παλαμήδης έφτασαν στο ξερό νησί προκειμένου να ζητήσοτν απ' τον Οδυσσέα να τους ακολουθήσει, τον βρήκαν απασχολημένο να σπέρνει αλάτι σε χωράφια τα οποία όργωνε χρησιμοποιώντας αλέτρι που το έσερναν ένας γάιδαρος και ένα βόδι. Ο πανούργος Οδυσσέας πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα τους έπειθε πως ήταν πολύ τρελός για να πολεμήσει. Όμως ο Παλαμήδης ήταν εξίσου πανούργος και, αρπάζοντας το μωρό, τον Τηλέμαχο, το έβαλε στο δρόμο του αλετριού. Η γρήγορη αντίδραση του Οδυσσέα για να σώσει το γιο του απέδειξε ότι τελικά δεν ήταν τόσο τρελός κι έτσι με το ζόρι ακολούθησε το στόλο που σάλπαρε για την Τροια.
 ο αιματηρός Τρωικός  πόλεμος διήρκεσε δέκα ολόκληρα χρόνια. Όταν επιτέλους ο Οδυσσέας μπορούσε να επιστρέψει στην πατρίδα του, τον περίμεναν πολλά εμπόδια στο ταξίδι της επιστροφής. Από απροσεξία πρόσβαλε τον Ποσειδώνα κι ο θεός των ωκεανών έστειλε πολλές καταιγίδες προκειμένου να καταστρέψει το πλοίο του οδυσσέα. Πέρασε πολλές δοκιμασίες κι αντιμετώπισε πειρασμούς, ενώ για κάποιο διάστημα ξελογιάστηκε απ' τα θέλγητρα της μάγισσας Κίρκης καθώς κι από την όμορφη νύμφη Καλυψώ και από την πριγκίπισσα Ναυσικά. Όμως,  πάντοτε πρώτη σκέψη στο μυαλό του ήταν η γυναίκα και το παιδί του. Και παρ' όλο που χρειάστηκε άλλα δέκα χρόνια, τελικά κατάφερε να επιστρέψει στο σπίτι του.
 Στο μεταξύ, η Πηνελόπη περίμενε ελπίζοντας ότι ο αγαπημένος της σύζυγος θα έβρισκε το δρόμο του πίσω στην ίδια και στο γιο τους τον Τηλέμαχο. Ενώ εκείνος απουσίαζε, στην ιθάκη είχαν μαζευτεί πολλοί μνηστήρες που προσπαθούσαν να την πείσουν να πάψει να ελπίζει στον Οδυσσέα και να παντρευτεί κάποιον απ' αυτούς. Όλοι εποφθαλμιούσαν το νησιώτικο βασίλειο. και η Πηνελόπη εξακολουθούσε να είναι πολύ όμορφη. Υποχρεώθηκε να βρει ένα τρόπο να αποκρούσει τους μνηστήρες ( κάποιοι έλεγαν ότι ο αριθμός τους έφτανε μέχρι και τους εκατόν δώδεκα) κι έτσι υποσχέθηκε ότι θα διάλεγε έναν απ' αυτούς, αφού πρώτα τελείωνε να υφαίνει ένα σάβανο για τον πεθερό της. Ωστόσο, παρ' όλο που δούλευε πολύ και σκληρά κατα τη διάρκεια της ημέρας, μυστικά ξήλωνε τη δουλειά της κάθε βράδυ, με αποτέλεσμα να μην τελειώνει ποτέ το ρούχο. Παρ' όλο που ήταν πολύ δύσκολο να εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο Οδυσσέας θα επέστρεφε σώος ύστερα από είκοσι χρόνια, η Πηνελόπη κατάφερε να διατηρήσει την πίστη και την αφοσίωσή της και ανταμείφθηκε με την τελική επιστροφή του και την ευχάριστη επανένωσή τους.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ:
 Ο μύθος του Οδυσσέα και της Πηνελόπης δέιχνει μια σχέση η οποία ανέχει στο χρόνο, στους πειρασμούς και στο μακροχρόνιο χωρισμό. Όμως, αυτό συμβαίνει μόνο επειδή και οι δύο εξακολουθούν να πιστεύουν ο ένας στον άλλον, αρνούμενοι να απαρνηθούν τα ιδεώδη στα οποία πιστεύουν και οπι δύο. και οι δύο δοκιμάζονται σκληρά, και οι δύο σε κάποιες περιπτώσεις, κάνουν λάθη. Σε κάποιες εκδοχές του μύθου, τόσο ο Οδυσσέας όσο και η Πηνελόπη ενδίδουν σε άλλους ερωτες, γεγονός μάλλον κατανοητό δεδομένου του εικοσάχρονου χωρισμού. Ωστόσο, η αγάπη τους και η έννοια του ενός για τον άλλο και για το γιο τους τους δένουν μεταξύ τους με τρόπο απόλυτο και τους βοηθούν να αντέξουν τους πιο δύσκολους καιρούς. Στο σπαουδαίο έπος του Ομήρου, την Οδύσσεια, η σκέψη του Οδυσσέα πηγαίνει πίσω στην Πηνελόπη και στον Τηλέμαχο κάθε φορά που κινδυνεύει να παραμείνει με τις διάφορες γυναίκες που τον βάζουν σε πειρασμό στο δρόμο του. Πετυχαίνουν να τον αποπλανήσουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν αγγίζουν την καρδιά του, αφού αυτή ήδη ανήκει αλλού.
 Η εικόνα της Πηνελόπης που υφαίνει έχει αγγίξει τη φαντασία των αναγνωστών για πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια. Αυτό που υφαίνει τη μέρα και χαλάει τη νύχτα είναι ένα σάβανο. Τί σημασία να έχει αυτή η εικόνα της διατήρησης της αφοσίωσής της, ακόμα και όταν της προσφέρουν συντροφιά ικανή να απαλύνει τη μοναξιά της; Το σάβανο αντανακλά το μοτίβο του θανάτου - το θάνατο της αγάπης, την απομάκρυνση απ' το παρελθόν, το τέλος με τα δεσμά και τις συνδέσεις του παρελθόντος. Παρ' όλο που όταν οι άλλοι τη βλέπουν συνεχίζει τη δουλειά της, όταν έιναι μόνη χαλάει το έργο της, αρνούμενη να παραιτηθεί από την αγάπη, τη μνήμη και το παρελθόν που μοιράζεται με τον απόντα σύζυγό της.
 Η ύφανση αποτελεί μία αρχαιτυπική εικόνα της ίδιας της ζωής, ένα ύφασμα με πολλές διαφορετικές ίνες, εμεπειρίες, αισθήματα και γεγονότα. ο καθένας μας έχει μία μοναδική ιστορία, την οποία αρχίζουμε να υφαίνουμε με τη γέννηση και ολοκληρώνουμε με το θάνατό μας. η Πηνελόπη αρνείται να αποδεχτεί ότι έχει ολοκληρώσει το υφαντό της προηγούμενης ζωής της. Δεν κοιτά ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον της. Ζει εδώ και τώρα, πιστή στο ένστικτο και στα αισθήματά της, αρνούμενη να εγκαταλείψει την ελπίδα, ενώ ταυτόχρονα αρνείται εξίσου να ενδώσει σε άκαρπες φαντασιώσεις. Ουσιαστικά, ζει ολοκληρωτικά κι εντελώς για τη στιγμή, και η ιστορία με το σάβανο αποτελεί ένα μέσο προστασίας ενάντια στην επιμονή των μνηστήρων. Η ικανότητα να παίρνεις την κάθε στιγμή όπως έρχεται και να μένεις πιστός στην καρδιά σου, ανεξάρτητα από το τι επιμένουν οι άλλοι πως είναι η πραγματικότηα, ίσως αποτελεί το πραγματικό κλειδί για τη διάρκεια αυτού του μυθολογικού γάμου. Για τον Οδυσσέα, η σκέψη της γυναίκας και του γιου του τον ευθυγραμμίζει με τις πιο βαθειές αξίες και επιθυμίες του. Από την άλλη, η ικανότητα της Πηνελόπης να παραμείνει ακίνητη και γαλήνια την κάθε στιγμή, αρνούμενη να πει στον εαυτό της " η αγάπη τελείωσε ", είναι κάτι που για να το αποκτήσουμε εμείς πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η φύση της αγάπης αψηφά το χρόνο, την απόσταση και την απώλεια σε φυσικό επίπεδο και, μαζί με τη σπουδαία τέχνη και κάποιες στιγμές μυστικισκτικής ενόρασης, είναι ίσως το μόνο πράγμα απ' όσα βιώνουμε εμείς οι θνητοί το οποίο μπορεί να μας δώσει μια ιδέα για το αιώνιο. Αν το βρούμε, ακόμα και για ελάχιστες στιγμές, στο πλαίσιο μιας στενής σχέσης, ίσως έχουμε ανακαλύψει ένα από τα σημαντικά μυστικά της αθανασίας.
 Επίσσης, είναι ενδιαφέρον να σκεφτούμε ότι πιθανόν η απόσταση ανάμεσα σ' αυτές τις δύο μυθικές φιγούρες είναι εκείνη που κάνει δυνατή την αφοσίωση του ενός στον άλλο. Άραγε θα είχε επιβιώσει η αγάπη ανάμεσα στον Οδυσσέα και στην Πηνελόπη απ' την καθημερινή επίγεια ζωή στην Ιθάκη για είκοσι χρόνια, ή μήπως η ιδέα που είχε ο ένας για τον άλλο, τροφοδοτημένη από την απουσία και την επιθυμία, βοήθησε να κρατηθεί ο έρωτάς τους ζωτανός;


Στο Προφήτη, ο Χαλίλ Γκιμπράν ( 1883 - 1931) αναφέρει για το ζήτημα του γάμου :
" Να στέκεστε μαζί, κι ωστόσο όχι πολύ κοντά μαζί.
  Γιατί οι κολώνες του ναού στέκονται χώρια, και η βελανιδιά και το κυπαρίσσι δε φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου"