ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ "ΖΙΓΚΦΡΙΝΤ"

Η πάλη ενάντια στη νωθρότητα.

Η ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΖΙΓΚΦΡΙΝΤ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ ΣΕ ΜΥΘΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΩΣ ΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΕΥΡΩΠΑΙΟΥ ΗΡΩΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΙΓΚΟΥΡΝΤ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠ' ΤΗ ΣΚΑΝΔΙΝΑΥΒΙΑ, ΟΙ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑΚΛΥΤΕΡΑ ΕΠΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΧΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΝΕΑΡΟ ΖΙΓΚΦΡΙΝΤ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΡΑΚΟ ΦΑΦΝΙΡ, ΠΟΥ ΦΥΛΑΕΙ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΤΩΝ ΛΙΜΠΕΛΟΥΓΚΕΝ.

 Ο Ζίγκφριντ ήταν καρπός της απαγορευμένης σχέσης ανάμεσα στον Σίγκμουντ και στην αδελφή του Σιγκελίντε. Παρ' όλο που και τα δυο αδέλφια είχαν φρικτό τέλος, ο Σίγκμουντ άφησε ένα περίφημο και πανέμορφο ξίφος στο γιο που δε θα συναντούσε ποτέ. Το σπαθί ήταν σπασμένο αλλά, αν επιδιορθωνόταν, ήταν ανίκητο στη μάχη. Ο ορφανός Ζίγκφριντ ανατράφηκε από τον Νίμπελουγκ (νάνο) Μάιμ, που τον περιποιόταν μάλλον απρόθυμα, ελπίζοντας πως κάποια μέρα ο παντοδύναμος και θαρραλέος νέος θα έβρισκε τη δύναμη να σκοτώσει το δράκο Φαφνίρ και να πάρει ως λάφυρο τη μεγάλη ποσότητα χρυσού που πριν από χρόνια είχε κλέψει ο θεός Βόταν (ο υπέρτατος θεός του πανθέου των γεμανικών μυθολογιών' ταυτίζεται με τον Όντιν των Βορείων Γερμανών και τον Θωρ των Σκανδιναυών) από τους Νιμπελούγκεν. Στη συνέχεια ο Μάιμ είχε σχεδιάσει να σκοτώσει το Ζίγκφριντ και να κρατήσει μόνος του όλο το χρυσάφι.
 Όμως, ο Ζίγκφριντ είχε την εύνοια των θεών, αφού μια μέρα που ο νεαρός περπατούσε στο δάσος άκουσε ένα πουλί να κελαηδά και διαπίστωσε ότι μπορούσε να καταλάβει το τραγούδι του. Το πουλί τον προειδοποίησε όχι μόνο ότι ό Μάιμ σχεδίαζε να τον δολοφονήσει, αλλά και γιατί. Όταν ο Ζίγκφριντ επέστρεψε στο σιδηρουργείο του Μάιμ δεν είπε κουβέντα για όσα είχε μόλις ανακαλύψει, αλλά έκανε υπομονή, περίμενε και παρακολουθούσε. Σύντομα ο Μάιμ του ζήτησε να επιδιορθώσει το σπαθί του πατέρα του κι ο Ζίγκφριντ έκανε όπως τον πρόσταξε, χρησιμοποιώντας όλη τη δύναμη και την αντοχή του για το σκοπό αυτό. Ο Μάιμ του είπε για το σωρό το χρυσάφι που ήταν κρυμμένο βαθιά σε μια σπηλιά που τη φυλούσε κοιμισμένος ο δράκος Φαφνίρ. Ανάμεσα στο χρυσό υπήρχε και το Δακτυλίδι του Νίμπελουγκ που έκρυβε πολλές δυνάμεις και το οποίο ο Μάιμ επιθυμούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Στη συνέχεια ο νάνος έδωσε οδηγίες στον Ζίγκφριντ να επιστρέψει σ' αυτόν με το χρυσό. Όμως, ο Ζίγκφριντ είχε πλέον ακούσει αρκετά για την προδοσία του νάνου και τον σκότωσε με το σπαθί του.
 Έπειτα ο νεαρός ήρωας ξεκίνησε αναζητώντας το δράκο Φαφνίρ. Παλιότερα ο δράκος αυτός ήταν γίγαντας, όχι ιδιαίτερα έξυπνος αλλά τρομερά μεγάλος και απειλητικός. Χρησιμοποιώντας τη δύναμη του Δακτυλιδιού ο Φαφνίρ είχε μετατραπεί σ' ένα τεράστιο, απαίσιο φολιδωτό πλάσμα. Ο δράκος αυτός κοιμόταν όλη την ώρα, μόνιμα μαγεμένος από τα όνειρα, στα οποία έβλεπε το χρυσό που βρισκόταν θαμμένος κάτω από το σαν φίδι κουλουριασμένο σώμα του. Το πουλί που την πρώτη φορά είχε πει στο Ζίγκφριντ για την προδοσία του Μάιμ τώρα οδήγησε το νεαρό άντρα στη σπηλιά κι ο Ζίγκφριντ κραδαίνοντας το ξίφος του, σκότωσε το δράκο και βρήκε το σωρό το χρυσάφι. Όμως, ο Ζίγκφριντ αδιαφορούσε τόσο πολύ για τους πειρασμούς του πλούτου, που διάλεξε μόνον δύο πράγματα από το σωρό: ένα κράνος που μπορούσε να τον κάνει αόρατο και το Δακτυλίδι του Νίμπελουγκ του οποίου τις δυνάμεις δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει. Κι έτσι, ξεκίνησε γι ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ:
 Όπως συμβαίνει με πολλούς μυθολογικούς ήρωες, ό Ζίγκφριντ δε γνωρίζει τους γονείς του, ούτε την αληθινή του δύναμη. Το μόνο που έχει είναι ένα σπασμένο σπαθί, κληρονομιά από τον πατέρα του που πέθανε προτού γεννηθεί ο ίδιος. Ωστόσο αυτό το σπαθί, παρ' όλο που πρέπει να σφυρηλατηθεί εκ  νέου, αποτελεί κληροδότημα δύναμης και θάρρους που περνά από γενιά σε γενιά. Με τον ίδιο τρόπο και μεις κληρονομούμε χαρίσματα απ' τους γονείς και τους προγόνους μας, τα οποία πρέπει να διαμορφώσουμε σύμφωνα με τις δικές μας αξίες και ικανότητες, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουμε με τον τρόπο μας στο κυνήγι του προσωπικού μας πεπρωμένου. Όπως επίσης συμβαίνει με πολλούς μυθολογικούς ήρωες, ο Ζίγκφριντ κινδυνεύει από ένα δόλιο πλάσμα που προσδωκά να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του νεαρού για να πετύχει το δικό του σκοπό. Η πρώτη σύγκρουση με τον εχθρό αντανακλά την πρόωρη συνειδητοποίηση ότι όλος ο κόσμος δεν είναι με το μέρο9ς μας και πως πρέπει να έχουμε συνείδηση μια πραγματικότητας γεμάτης φθόνο, μικροψυχία και καταστροφικότητα - είτε μέσα στην οικογένεια, στο σχολικό περιβα΄λλον, στη δουλεία ή ακόμα και μέσα μας -, αν θέλουμε να προχωρήσουμε στη ζωή.
 Ο Ζίγκφριντ συνειδητοποιεί την ανάγκη του για αυτοπροστασία όταν ακούει το κελάηδισμα ενός πουλιού. Άραγε τί έννοια μπορεί να έχει αυτή η παράξενη εικόνα για μας; Το πουλί αποτελεί τη φωνή της φύσης και του ενστίκτου που μας προειδοποιεί ότι είμαστε σε κίνδυνο και μας υποδεικνύει το σωστό δρόμο όταν φτάνει η στιγμή να ξεκινήσουμε για την αποστολή μας. Είναι πιθανόν όλοι μας να κατέχουμε την ικανότητα να καταλαβαίνουμε τη φωνή του ενστίκτου, με την προϋπόθεση ότι προσέχουμε ώστε να την ακούσουμε. επειδή ο Ζίγκφριντ σταματά, αφουγκράζεται και είναι δεκτικός στη σοφία του πουλιού, μαθαίνει όχι μόνο που είναι κρυμμένος ο χρυσός αλλά και με ποιον πρέπει να παλέψει προκειμένου να επιβιώσει.
 Όταν σκοτώνει το Μάιμ, βρίσκεται σε αυτοάμυνα. αφού, αν δεν το έκανε, ο νάνος τελικά θα τον σκότωνε. Συνήθως δεν απαιτείται να σκοτώσουμε κάποιον προκειμένου να εξασφαλίσουμε την αυτονομία μας. Όμως, σε συμβολικό επίπεδο, η δολοφονία του Μάιμ υπονοεί ότι πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι και να μη διστάζουμε μπροστά σε τίποτα προκειμένου ν' απομακρυβ\νθούμε από τους ανθρώπους που θέλουν το κακό μας. Πρόκειται για ένα σκληρό μάθημα που πρέπει να πάριε κάθε νέος αφού - εκτός κι μεγαλώνοντας νιώθουμε μια πο\ικρία για τη ζωή - συνήθως έχουμε μια ιδεατή εικόνα σύμφωνα με την οποία όλες οι πόρτες ανοίγουν άμα τις διατάξουμε, ενώ υποθέτουμε ότι όλοι οι άνθρωποι θα είναι ευγενικοί μαζί μας και θα μας αγαπάνε. Αυτό αποτελεί το δώρο και ταυτόχρονα το ελάττωμα της νεαρής ηλικίας. Δυστυχώς, όπως ο Ζίγκφριντ, ίσως χρειαστεί να μάθουμε, καλύτερα στη αρχή παρά αργότερα, ότι ο κόσμος είναι γεμάτος τόσο από αγάπη όσο κι από μίσος και πως, ενώ κάποιοι άνθρωποι μπορεί να είναι στοργικοί, κάποιοι άλλοι δεν είναι. 
 ο δράκος Φαφνίρ είναι ένα αλλόκοτο πλάσμα, μισός γίγαντας, μισός δράκος. Η φιγούρα συ΄τη αποτελεί την απεικόνιση της ανθρώπινης απληστίας και νωθρότητας. Ικανοποιημένος επειδή απλά και μόνο έχει στην κατοχή του το χρυσάφι, ο Φαφνίρ δεν προτίθεται να το χρησιμοποιήσει ούτε για καλό ούτε για κακό. Απλώς επιθυμεί να το έχει στην κατοχή του. Αντίθετα από πολλούς 'άλλους δράκους που είναι γενικότερα πιο επιθετικοί κι επικίνδυνοι, ο Φαφνίρ αποτελεί παράδειγμα αχρηστίας, αχρησιμοποίητης δύναμης και ανεκμετάλλευτης δυναμική. Ο χρυσός αντιπροσωπεύει αξία κι ενέργεια. Έτσι λοιπόν ο δράκος, σύμβολο οκνηρίας, αδράνεια, απλησία και στασιμότητας της ανθρώπινης φύσης, αρκείται στο να κοιμάται, αφήνοντας αχρησιμοποίητους αυτούς τους πολύτιμους πόρους, χωρίς να κάνει το παραμικρό, χωρίς να πηγαίνει κάπου, διατηρώντας στάσιμες τις όποιες ζωτικές δυνάμεις κατέχει. Καταστρέφοντας το δράκο, ο Ζίγκφριντ απελευθερώνει τις δυνατότητες αυτές, επιτρέποντάς του να ξανακτίσουν ζωή. 
 Όμως, επιθυμία του ήρωα δεν είναι ο πλούτος ούτε όλα όσα θα μπορούσε ν' αποκτήσει με το χρυσάφι. Εξαιτίας των δοκιμασιών που έχει ήδη περάσει, έχει αποκτήσει τη σοφία του ενστίκτου, έχει αντιμετωπίσει την πραγματικότητα της ανθρώπινης κακεντρέχειας κι έχει αποκαταστήσει κι ανανεώσει την κληρονομιά του - το σπαθί που του δίνει τη δύναμη να νικά. Όμως, έχει βρει και κάτι επιπλέον, που είναι η ακεραιότητα. Ο Ζίγκφριντ γνωρίζει τί έχει αξία για τον ίδιο κι αυτό δεν είναι η απίστευτη πολύτέλεια και η εγκόσμια δύναμη που θα μπορούσε να του προσφέρει το χρυσάφι. Το μόνο που επιλέγει από το θησαυρό είναι το κράνος που σε κάνει αόρατο και το Δακτυλίδι. Δε γνωρίζει την ιστορία τους. Τα διαλέγει επειδή του φαίνονται όμορφα κι επειδή έχουν, σύμφωνα με το ένστικτό του, μεγαλύτερη αξία απ' οποιοδήποτε νόμισμα ή χρυσαφένιο μπιχλιμπίδι.
 Τα αντικείμενα αυτά είναι πολύ σημαντικά, αφού έχουν μαγικές δυνάμεις. το κράνος που σε κάνει αόρατο αποτελεί αρχαίο σύμβολο το οποίο συναντάμε και σε Ελληνικούς μύθους. Εκεί αναφέρεται ως περιουσία του Άδη κι επιτρέπει σ' όποιον το φορά να περνά απαρατήρητος ανάμεσα στους ζωντανούς. Αποτελεί σύμβολο εγκόσμιας σοφίας αφού, αν το έχουμε, γνωρίζουμε πότε να μένουμε ακίνητοι, ώστε να παρατηρούμε και να μαθαίνουμε από τη ζωή χωρίς να επιβάλλουμε τις δικές μας απόψεις, επιθυμίες και γν΄λωμες στους άλλους. Επίσης, συμβολίζει την ικανότητα να γνωρίζουμε και να κρατάμε μυστικά, χωρίς την οποία παραμένουμε παιδιά που ξεστομίζουμε όλα όσα αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε σε όποιον μας ακούει. 
 Και το Δακτυλίδι του Νίμπελουγκ; Ολόκληροι τόμοι έχουν γραφτεί για τη σημασία του. Το χρυσό Δακτυλίδι της Δύναμης εμφανίζεται όχι μόνο στην τευτονική και σκανδιναβική μυθολογία αλλά και στην κλασσική ιστορία του 20ου αιώνα, τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών του Τόλκιν. Το Δακτυλίδι του Νίμπελουγκ προέρχεται από τα βάθη του νερού, μια εικόνα της φυσικής μαγείας και δύναμης στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Αρχικά το κλέβει ο νάνος Άλμπεριχ που αναζητά την παγκόσμια κυριαρχία, ενώ κατόπιν το κλέβει ο θεός Βόταν. Το Δακτυλίδι αυτό έχει τη δύναμη να δημιουργεί και ταυτόχρονα να υποδουλώνει τους άλλους. Αποσπάστηκε δια της βίας από τα βάθη του ασυνείδητου και μετατράπηκε σ' εργαλείο που μπορεί να χρησιμέυσει για καλό ή για κακό - αφού τέτοια είναι η δύναμη της ανθρώπινης ευφυίας και δημιουργικής έμπνευσης. Ο Άλμπεριχ επιθυμεί να το χρησιμοποιήσει για κάτι κακό, σε αντίθεση με τον Βόταν που όμως ταΐζει μ' αυτό τη ματαιοδοξία του και άθελά του θέτει σε λειτουργία το κακό. Ωστόσο, ο Ζίγκφριντ θέλει το δακτυλίδι μόνον και μόνο επειδή είναι όμορφο. Ακόμα δεν έχειν συναίσθηση του τί μπορεί να κάνει. τελικά τον οδηγεί στην τραγωδία. Όμως, αυτό έρχεται αργότερα, εξαιτίας της δικής του αμυαλιάς. Για την ώρα, χρειάζεται να θυμόμαστε ότι το Δακτυλίδι περιέχει όλη τη δυναμική των ανθρώπων σχετικά με τη δημιουργικότητα και τις ηγετικές ικανότητες που είναι να βρεθούν σε κάθε νεαρό άτομο, αν μπορέσει να υποτάξει το δράκο της οκνηρίας, της νωθρότητας και της ασυνειδησίας.