13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

...όσο κρατάει μια αστραπή στον ουρανό, 

μια αστραπή που χύνει το φως της στη γη για ένα δύο δευτερόλεπτα κι ύστερα σβήνει...

Όταν ξύπνησε ο Γιόακιμ στις 13 Δεκεμβρίου, η μαμά κι ο μπαμπάς ήταν ήδη στο δωμάτιό του. Ο Γιόακιμ ήξερε ότι τους έτρωγε κι αυτούς η περιέργεια να μάθουν τι θα γινόταν παρακάτω στην ιστορία του μαγικού χριστουγεννιάτικου ημερολογίου.

 "Άνοιξέ το εσύ, αγόρι μου", είπε ο μπαμπάς.

 Ο Γιόακιμ σηκώθηκε και ψάρεψε απ' το δέκατο τρίτο παραθυράκι ένα μικρό διπλωμένο χαρτάκι. Η ζωγραφιά έδειχνε ένα ουράνιο τόξο.

 Κάθισε ξανά στο κρεβάτι του, με τη μαμά απ' τη μία μεριά και τον μπαμπά απ' την άλλη. Έσκυψαν κι οι δυο πάνω απ' τους ώμους του κι η μαμά διάβασε με δυνατή φωνή ό,τι ήταν γραμμένο στο χαρτί.

το έκτο πρόβατο

Μια μικρή παρέα προχωρούσε βιαστικά πάνω στις απότομες πλαγιές των Άλπεων, κατηφορίζοντας το πέρασμα του Αγίου Βερνάρδου. Δεν σταματούσαν παρά μια στιγμή μονάχα σε κάθε μέρος. Γιατί δεν έτρεχαν μόνο στ΄ απόκρημνα μονοπάτια που κατέβαιναν στην κοιλάδα της Αόστα, στη βόρεια Ιταλία' έτρεχαν ταυτόχρονα και μέσα στην ιστορία ταξιδεύοντας όλο και πιο πίσω στο χρόνο.

 Κάποιοι καλόγεροι, λοιπόν, που ανηφόριζαν απ' την Αόστα στις Άλπεις μια μέρα του Ιουνίου του 998, τους είδαν για μια στιγμή μόνο, όσο κρατάει μια αστραπή στον ουρανό, μια αστραπή που χύνει το φως της στη γη για ένα δυο δευτερόλεπτα κι ύστερα σβήνει. 

 "Κοιτάξτε!" φώναξε ένας απ' τους καλόγερους. 

 "Tί; Τί πράγμα;" ρώτησε ένας άλλος.

 "Μου φάνηκε πως είδα μια παράξενη συντροφιά να κατηφορίζει προς την κοιλάδα. Άνθρωποι και ζώα μαζί. κι από πίσω έτρεχες ένα κοριτσάκι μ' έναν άγγελο".

 Ο τρίτος καλόγερος συμφώνησε. "Τους είδα κι εγώ. Ήταν σαν ουράνια στρατιά".

 Ο καλόγερος, που δεν είχε δει τίποτα, κούνησε δύσπιστα το κεφάλι του.

 "Είστε σίγουροι ότι δεν σας πειράζει ο αέρας του βουνού;" ρώτησε.

 Κι αυτό γιατί τη στιγμή που περνούσαν οι προσκυνητές, εκείνος είχε σκύψει και θαύμαζε μια αζαλέα στην άκρη του δρόμου.

 Τέσσερα χρόνια νωρίτερα κάποιοι έμποροι απ' το Μιλάνο είχαν δει το ίδιο πράγμα λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω στον ίδιο δρόμο.

 Η Ελίσαμπετ κι οι φίλοι της σταμάτησαν για λίγο, να θαυμάσουν από ψηλά την όμορφη κοιλάδα της Αόστα. Ο Εφιριήλ τους έδειξε το Λευκό όρος και τη σουβλερή μύτη του του Μάτερχορν. Την Ελίσαμπετ, όμως, την έτρωγε η περιέργεια να δει το χριστουγεννι΄στικο ημερολόγιο που της είχε χαρίσει ο έπαρχος της Συρίας. 

 Στο παραθυράκι νούμερο δώδεκα είχε ζωγραφισμένο ένα μικρό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο ολόιδιο μ' αυτό που κρατούσε στα χέρια της. "Μπορώ ν' ανοίξω τα παραθυράκια και σ' αυτό το πιο μικρό ημερολόγιο, που είναι μέσα στο δωδέκατο παραθυράκι;" ρώτησε τον Κυρήνιο.

 Ο Κυρήνιος κούνησε το κεφάλι του. "Φοβάμαι πως όχι. Το μικρό ημερολόγιο είναι σφραγισμένο με εφτά σφραγίδες. Ντίξι!".

 "Εντάξει. Αλλά εμείς είμαστε μάγοι και μπορούμε να διαβάσουμε τί λέει εκεί μέσα, όσες σφραγίδες κι αν το 'χουν κλειστό", είπε ο Κάσπαρ, ο πρώτος Μάγος. 

 "Κάτι υπάρχει εκεί γραμμένο με μικροσκοπικά γραμματάκια. Κάτι μυστήριο".

 "Πες μου!" παρακάλεσε η Ελισαμπετ.

 "Πίσω από το πρώτο παραθυράκι γράφει "Ελισαμπετ¨ ", άρχισε ο Κάσπαρ. "Πίσω από το δεύτερο "Λίσαμπετ". Πίσω από το τρίτο "Ίσαμπετ". Μετά έχουμε "Σάμπετ", "Άμπετ", "Μπετ" και "Ετ". Αυτά είναι τα πρώτα εφτά παράθυρα".

 "Και μετά;" ρώτησε η Ελίσαμετ χαμογελώντας.

 Ο Βαλτάσαρ, ο δεύτερος Μάγος συνέχισε: "Μετά γράφει "Τε", "Τεμπ", "Τεμπα", "Τεμπας", "Τεμπασί", "Τεμπασίλ" και "Τεμπασιλέ". Και μένουν μόνο δέκα παραθυράκια".

 "Τί έχουν αυτά τα δέκα;" 

 " "Ελίσαμπετ, Λίσαμπετ, Ίσαμπετ, Σάμπετ, Άμπετ, Μπετ και Ετ" "

 "Μα έτσι περισσεύουν πάλι τρία παραθυράκια", επέμεινε η Ελίσαμπετ. 

 "Σωστά", συμφώνησε ο Κάσπαρ. "Πίσω από το παραθυράκι νούμερο 22 γράφει "ΡΟΜΑ", πίσω από τον αριθμό 23 γράφει "ΑΜΟΡ" και πίσω από τον αριθμό 24 είναι γραμμένο με όμορφα, καλλιγραφικά γράμματα το όνομα του Χριστού. Το πρώτο γράμμα είναι κόκκινο, το δεύτερο πορτοκαλί, το τρίτο κίτρινο, το τέταρτο πράσινο, το πέμπτο γαλάζιο, το έκτο μπλε και το έβδομο μενεξεδί. Όλα μαζί είναι τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ο Χριστός ήταν σαν ουράνιο τόξο".

 "Γιατί;".

 "Μετά την μπόρα, όταν ο ήλιος φανερώνεται πάλι στον ουρανό και αχνοφέγγει πίσω απ' τα σύννεφα, το ουράνιο τόξο κάνει την εμφάνισή του. Είναι λες κι ένα κομματάκι του Χριστού έρχεται και στολίζει τον αέρα. Γιατί ο Χριστός είναι η γέφυρα, το ουράνιο τόξο που ενώνει τον ουρανό με τη γη".

 Ο Ωσηέ σήκωσε το ραβδί του και χτύπησε μια πέτρα με δύναμη. Ο ήχος χτύπησε στα βράχια κι ακούστηκε μέχρι πέρα, μακριά.

 "Εμπρός για τη Βηθλεέμ!" φώναξε. "Για τη Βηθλεέμ!".

 Κι ήταν σαν να 'θελαν τα βουνά να του απαντήσουν: "Λεέμ...Λεέε... Λεέμ...".

 Δεν άργησαν να φτάσουν στην κοιλάδα του Πάδου. Το μεγάλο αυτό ποτάμι κατεβαίνει απ' τις Ιταλικές Άλπεις και ποτίζοντας τα εύφορα χωράφια της περιοχής χύνεται στην Αδριατική, στ' ανατολικά της Ιταλικής χερσονήσου. Ο Εφιριήλ τους είπε πως θα συνέχιζαν το ταξίδι τους ακολουθώντας το ποτάμι.

 Προχώρησαν δίπλα στον Πάδο, ώσπου έφτασαν στη συμβολή του μ' έναν άλλο μεγάλο ποταμό, τον Τιτσίνο, κοντά στην εμπορική πόλη της Παβίας. Ο Εφιριήλ τους είπε πως το αγγελικό ρολόι του έδειχνε το έτος 904. Και ότι η Παβία είχε ήδη την εποχή εκείνη ένα πανεπιστήμιο ξακουστό σ' όλη την Ευρώπη.

 Ο Ωσηέ χτύπησε το ραβδί του στο χώμα κι ανοίγοντας το στόμα του πρόλαβε να πει πρώτος αυτό που είχε έτοιμο κι η Ελίσαμπετ στην άκρη της γλώσσας της. "Θα τη δανειστούμε!" είπε δείχνοντας μια μεγάλη σχεδία αραγμένη δίπλα στην όχθη του ποταμού.

 Κι όλοι οι προσκυνητές πήδησαν με τη σειρά πάνω στη σχεδία. 

 Την ώρα που την έσπρωχναν, για να ξεκολλήσει από την όχθη, ένας άντρας ήρθε τρέχοντας προς το μέρος τους μ' ένα πρόβατο στην αγκαλιά του. 

 "Δεχτείτε το δώρο μου", τους είπε. "Το προσφέρω μ' όλη μου την καρδιά". 

 Έτσι έγινε κι έξι πρόβατα βρέθηκαν πάνω στη σχεδία.

 Όταν ξανοίχτηκαν κι άρχισαν να πλέουν στο ρεύμα του ποταμού, ο Κυρήνιος είπε στην Ελίσαμπετ ότι τώρα μπορούσε ν' ανοίξει το δέκατο τρίτο παραθυράκι. Η ζωγραφιά που αντίκρισε η Ελίσαμπετ μέσα στο μικρό τετραγωνάκι έδειχνε ακριβώς έναν άντρα μ' ένα πρόβατο στα χέρια του.

 Οταν η μαμά τέλειωσε το διάβασμα, έμειναν κι οι τρεις τους καθισμένοι στο κρεβάτι, χωρίς να μιλούν.

 "Λεέμ... Λεέμ... Λεέμ..." είπε τέλος η μαμά σπάζοντας τη σιωπή με τραγουδιστή φωνή.

 "Σάμπετ... Τέμπας..." είπε ο Γιόακιμ, έκπληκτος κι ο ΄ίδιος. Να το πάλι! Αυτό που είχε μουρμουρίσει ο γερο - Γιοχάνες μέσα απ' τα δόντια του λίγο πριν τον αποχαιρετίσει δεν ήταν παρά το μισό όνομα της Ελίσαμπετ. Γιατί δεν το 'χε σκεφτεί νωρίτερα; Κι ύστερα το είχε ξαναπεί ανάποδα.

 Αλλά γιατί;

 Κι ο μπαμπάς είχε να πει κάτι.

 "Αν μπορούσα να συναντήσω αυτόν τον γερο -ανθοπώλη, ίσως καταφέρναμε να βρούμε την απάντηση σε τούτο το αίνιγμα: Πώς φτιάχτηκε το χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο; Και γιατί; Αναρωτιέμαι τί σπρώχνει ένα μεγάλο άνθρωπο να κόβει και να κολλάει χαρτάκια και να παίζει έτσι με τα γράμματα".

 "Είμαι σίγουρος ότι το κάνει για να φέρει στη γη λίγη απ' τη δόξα των ουρανών", είπε ο Γιόακιμ. "Νομίζω ότι το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο είναι ένα σπυρί απ' τη δόξα των ουρανών, που ξεχείλισε κι έπεσε στη γη. Εκεί πάνω είναι τόσα πολλά τα θαύματα, που τους περισσεύουν".

 Η μαμά κι ο μπαμπάς δεν μπόρεσαν να μη χαμογελάσουν. Μόνο όταν διάβασαν όλα τα διπλωμένα χαρτάκια, κατάλαβαν τα διάφορα παράξενα πράγματα που τους έλεγε τις τελευταίες μέρες ο Γιόακιμ.

 "Σκέφτομαι τους τρεις καλόγερους στην κοιλάδα της Αόστα" είπε η μαμά.

 Ο μπαμπάς κι ο Γιόακιμ την κοίταξαν. Κι εκείνη πρόσθεσε: "Καθόμαστε κι εμείς εδώ σαν αυτούς τους τρεις καλόγερους. Έχουμε κάτι στα χέρια μας και δεν ξέρουμε αν πρέπει να πιστέψουμε ή όχι αυτό που διαβάζουμε".

 Ο Γιόκαιμ δεν άντεξε να κρατήσει κρυφή τη συνάντησή του με το γερο - Γιοχάνες. Ήταν λες και το μικρό αυτό μυστικό, το τελευταίο του, απειλούσε να εκραγεί μέσα στο κεφάλι του. Αποφάσισε, λοιπόν, να το φανερώσει και στους δικούς του.

 "Ο γερο - Γιοχάνες είχε έρθει μια μέρα και με περίμενε έξω απ' την αυλόπορτα, την ώρα που γύριζα απ' το σχολείο", είπε. "Πήρε τη διεύθυνσή μας απ' το βιβλιοπώλη".

 "Και γιατί δεν μας το είπες;" ρώτησε ο μπαμπάς.

 "Δεν το θεώρησα σπουδαίο. Ήθελε μόνο να δει ποιος ήμουν".

 "Ναι, εντάξει. Αλλά τί σου είπε;". Ο μπαμπάς δεν έκρυβε την ανυπομονησία του. "Κάτι θα πρέπει να σου είπε για το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο... Δεν μπορεί!".

 "Είπε πως δεν είναι ακόμα Χριστούγεννα. Κι ύστερα μου υποσχέθηκε πως θα μου έλεγε περισσότερα για την Ελίσαμπετ μια άλλη φορά".

 Ο μπαμπάς κούνησε το κεφάλι του. "Θα περάσω σήμερα πάλι απ' την πλατεία. Να ρίξω μια ματιά. Σκοπεύω να τον βρω αυτόν τον Γιοχάνες και να τον ρωτήσω δυο τρία πραγματάκια. Ο κόσμος να χαλάσει!".

 Μα τ' απόγευμα γύρισε άπρακτος.

 "Δεν ήταν εκεί!" είπε ανασηκώνοντας απογοητευμένος τους ώμους του. "Λες κι άνοιξε η γη και τον κατάπιε".

 Όλο το απόγευμα ο Γιόακιμ άλλο δεν έκανε, παρά να επαναλαμβάνει από μέσα του τις ίδιες και τις ίδιες λέξεις: Ελίσαμπετ... Τεμπασίλε... Ελίσαμπετ...

 Η μια σαν το αντικαθρέφτισμα της άλλης, σαν το ανάποδο είδωλό της μέσα σε αόρατο καθρέφτη. Μα όταν ο Γιόακιμ πήγε στο μπάνιο και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, δεν είδε τίποτα καινούριο' μόνο το πρόσωπό του.

 Μήπως όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα μυστικό μήνυμα, ότι οι δυο Ελίσαμπετ ήταν ένα άτομο; Έλα, όμως, που το όνομα Τεμπασίλε ακουγόταν στ' αυτιά του εντελώς διαφορετικό, σαν να 'ταν τ' όνομα κάποιας άλλης...

 Μήπως υπήρχε και δεύτερο κορίτσι σ΄ αυτήν τη ιστορία; ένα κορίτσι με το όνομα Τεμπασίλε;

 Το βράδυ, σαν ξάπλωσε για ύπνο, έμεινε ώρα πολύ ξάγρυπνος κοιτάζοντας το ταβάνι, πριν καταφέρει να κλείσει τα μάτια του. Τέλος σηκώθηκε κι έγραψε κάτι στο μικρό του σημειωματάριο. Ήταν κάτι που το 'χε δει με τα μάτια της φαντασίας του. Έγραψε: