3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

...σα να τρέχεις μαζί με τον άνεμο ή σα να κατεβαίνεις τις σκάλες 

που τρέχουν κι αυτές μαζί σου...

 Ο Γιόακιμ ξύπνησε νωρίς το πρωί της τρίτης Δεκεμβρίου. Το ρολόι με τον Ντόναλτ Ντακ, που κρεμόταν πάνω απ' το γραφειάκι του, έδειχνε εφτά παρά τέταρτο. Είχε, λοιπόν, μισή ώρα τουλάχιστον μπροστά του, πριν ξυπνήσουν η μαμά κι ο μπαμπάς.

 Είχε δει ένα παράξενο όνειρο. Αλλά δε θυμόταν τί ακριβώς. Ήταν κάτι με τον άγγελο Εφιριήλ και το αρνάκι.

 Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι του και κοίταξε το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο. Πάνω πάνω στη μεγάλη ζωγραφιά είδε κάμποσους αγγέλους που κατέβαιναν απ' τα ουράνια στη γη. Ένας απ' αυτούς σάλπιζε με τη σάλπιγγά του. Για να ξυπνήσει τα πρόβατα και τους βοσκούς, βέβαια.

 Ο Γιόακιμ είπε με το νου του πως ο άγγελος στη δεξιά μεριά της εικόνας πρέπει να 'ταν ο Εφιριήλ. Ήταν όπως ακριβώς τον είχε φανταστεί ο Γιόακιμ. Και του χαμογελούσε! Είχε μάλιστα και το ένα του χέρι σηκωμένο σαν να 'θελε να τον χαιρετήσει. Φαινόταν πολύ πιο καθαρά απ' ότι φαινόταν χτες.

 Ο Γιόακιμ  σηκώθηκε όρθιος πάνω στο κρεβάτι κι άνοιξε το παραθυράκι της τρίτης μέρας. Είδε τότε στη μικρή εικονίτσα ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο - αντίκα. Είχε ξαναδεί τέτοια παλιά μοντέλα στο Μουσείο Τεχνολογίας, τότε που είχε πάει με τον παππού του.

 Ο Γιόακιμ δεν καταλάβαινε τί σχέση μπορούσε να 'χει ένα αυτοκίνητο - αντίκα με την ιστορία των Χριστουγέννων. Έσκυψε, όμως, και μάζεψε το μικρό σημειωματάκι που είχε πέσει απ' το παραθυράκι στο μαξιλάρι του. Τρύπωσε ξανά κάτω απ' το πάπλωμά του και διάβασε όσα ήταν γραμμένα στο χαρτί.

το δεύτερο αρνάκι.

 Η Ελίσαμπετ κι ο άγγελος Εφιριήλ έτρεχαν, λοιπόν, πίσω απ' το αρνάκι. Γρήγορα άφησαν πίσω τους το δάσος και συνέχισαν σ' ένα στενό δρομάκι, ανάμεσα στα χωράφια. Πέρα μακριά είδαν καπνό μαύρο να σηκώνεται από κάτι ψηλές καμινάδες.

 "Είναι μια πόλη", είπε η Ελίσαμπετ. "Κοντεύουμε να φτάσουμε στη Σουηδία".

Ξάφνου άκουσαν πίσω τους θόρυβο από μηχανή αυτοκινήτου. Η Ελίσαμπετ γύρισε κι είδε ένα παλιό αυτοκίνητο να έρχεται προς το μέρος τους. Το τιμόνι το κρατούσε ένας άντρας με καπέλο και παλτό και μαύρα γένια. Στο πρόσωπο έμοιαζε λιγάκι με τη φωτογραφία του προπάππου της, με αυτή που ΄ήταν ακουμπισμένη πάνω απ' το τζάκι τους, στο σαλόνι. Περνώντας ο άντρας πάτησε την κόρνα και ανασήκωσε το καπέλο του για να τους χαιρετίσει.

 "Αυτό το αυτοκίνητο πρέπει να είναι παμπάλαιο!" φώναξε η Ελίσαμπετ.

 "Ίσα - ίσα... Εγώ νομίζω ότι είναι ολοκαίνουριο", είπε ο Εφιριήλ.

 "Κι εγώ που πίστευα ότι οι άγγελοι είναι πολύ πιο έξυπνοι απ' τους ανθρώπους!... Να τώρα που εσύ δεν έχεις ιδέα από αυτοκίνητα", είπε η Ελίσαμπετ αναστενάζοντας απογοητευμένη. Δεν ήθελε, όμως, να τσακωθεί με τον άγγελο και γι' αυτό συνέχισε: "Αλλά στον ουρανό, βέβαια, δεν οδηγείτε αυτοκίνητα. Υποθέτω ότι ο Θεός θα 'χει απαγορεύσει αυτού του είδους τη μετακίνηση, που επιβαρύνει τη μόλυνση της ατμόσφαιρας".

 Ο Εφιριήλ προσπάθησε να κρύψει ένα χαμόγελο κι έδειξε στην Ελίσαμπετ ένα σωρό από κομμένα ξύλα.

 "Ας κάτσουμε λίγο", της είπε. "Πρέπει να ξεκουραστείς λιγάκι. Κι έχω και κάτι πολύ σπουδαιο να σου πω για το ταξίδι μας στη Βηθλεέμ".

 Η Ελίσαμπετ κάθισε και τον κοίταξε.

 "Εσύ δεν κουράζεσαι ποτέ;" τον ρώτησε.

 Ο άγγελος κούνησε το κεφάλι του. "Όχι. Εμείς οι άγγελοι δεν ξέρουμε τί θα πει κούραση. Δεν είμαστε πλασμένοι από σάρκα κι αίμα. Και η κούραση είναι κάτι που νιώθεις στο κορμί σου, στο κρέας και στα κόκκαλά σου".

 Η Ελίσαμπετ ντράπηκε που δεν το είχε σκεφτεί από μόνη της. Μα και βέβαια! Οι άγγελοι δεν κουράζονταν ποτέ! Αν κουράζονταν, πώς θα 'βρισκαν τη δύναμη να πετούν ασταμάτητα πάνω κάτω, απ' τον ουρανό στη γη και πίσω πάλι;

 "Και τώρα καλή μου, για πες μου!" είπε ο Εφιριήλ. "Πού ακριβώς πηγαίνουμε;"

 "Στη Βηθλεέμ", απάντησε η Ελίσαμπετ.

 "Και τί πάμε να κάνουμε στη Βηθλεέμ;".

 "Να χαιδέψουμε το αρνάκι. Έτσι δεν είπαμε;".

 Ο άγγελος έγνεψε συμφωνώντας. "Και να καλωσορίσουμε το μικρό Χριστούλη στη γη. Κι ο Χριστός ήταν κι αυτός σα μικρό, αθώο προβατάκι. Γι αυτό τον είπαν και Αμνό του Θεού. Επειδή ήταν καλός και αγνός σαν το κάτασπρο κι απαλό τρίχωμα του μικρού αρνιού. Πρέπει να ταξιδέψουμε δύο χιλιάδες χρόνια πίσω, για να φτάσουμε στην εποχή που γεννήθηκε ο μικρός Χριστός".

 Η Ελίσαμπετ έφερε το χέρι στο στόμα της. "Μα πώς; Αφού δε γίνεται να γυρίσει πίσω ο χρόνος..." είπε.

 "Γίνεται και παραγίνεται", είπε ο Εφιριήλ. "Τίποτα δεν είναι αδύνατο για το Θεό κι εγώ βρίσκομαι εδώ, επειδή μ' έστειλε ο ίδιος ο Παντοδύναμος. Και το ταξίδι μας στο χρόνο έχει ήδη αρχίσει. Αυτή η πόλη που βλέπεις εκεί κάτω είναι το Χάλντεν. Και βρισκόμαστε εδώ ήδη στις αρχές του εικοστού αιώνα. Κατάλαβες τώρα;".

 "Νομίζω πως κατάλαβα", απάντησε η Ελίσαμπετ. "Αυτό σημαίνει ότι το αυτοκίνητο που μας προσπέρασε δεν ήταν και τόσο παλιό".

 "Όχι. Μπορεί μάλιστα να ήταν ολοκαίνουριο. Δεν είδες πόσο καμάρωνε ο οδηγός; Δεν άκουσες πόσο χαρούμενα χτύπησε την κόρνα του; Αυτή την εποχή, να ξέρεις, δεν είναι και πολλοί αυτοί που έχουν δικό τους αυτοκίνητο".

 Η Ελίσαμπετ είχε μείνει καθισμένη στα κούτσουρα και τον κοίταζε. Κι ο Εφιριήλ συνέχισε.

 "Απ' αυτή τη στιγμή που άρχισες να τρέχεις πίσω απ' το αρνάκι σου, ταξίδεψες πάνω από πενήντα χρόνια πίσω στο χρόνο. Πηγαίνουμε προς τη Βηθλεέμ πετώντας μέσα απ' τους αιώνες. Κατηφορίζουμε στην ιστορία ακολουθώντας μια διαδρομή διαγώνια. Είναι σαν να τρέχεις μαζί με τον άνεμο ή σαν να κατεβαίνεις σκάλες που τρέχουν κι αυτές μαζί σου".

 Η Ελίσαμπετ κούνησε το κεφάλι της. Δεν ήταν σίγουρη πως τα 'χε καταλάβει όλα όσα είχε πει ο άγγελος. Ήταν, όμως, σίγουρη ότι ήταν σωστά. Στην εντέλεια.

 "Και που το ξέρεις ότι τώρα βρισκόμαστε στη αρχή του εικοστού αιώνα;" ρώτησε.

 Ο άγγελος σήκωσε το χέρι και της έδειξε το χρυσό ρολόι στον καρπό του. Ήταν στολισμένο με σειρά αστραφτερά μαργαριτάρια. Στην πλάκα του ήταν γραμμένο το νούμερο 1916.

 "Είναι ρολόι για αγγέλους", της εξήγησε. 'Δεν είναι ακριβείας, όπως τα άλλα ρολόγια. Δε δείχνει τις ώρες και τα λεπτά. Αλλά στον ουρανό, ξέρεις, δε δίνουμε και μεγάλη σημασία σ' αυτά τα πράγματα".

 "Γιατί;".

 "Γιατί έχουμε δική μας μια ολόκληρη αιωνιότητα", αποκρίθηκε ο άγγελος. "Άσε που έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε ποτέ αναγκασμένοι να προλάβουμε το λεωφορείο, για να πάμε στη δουλειά μας".

 Τώρα η Ελίσαμπετ καταλάβαινε γιατί το ρολόι της εκκλησίας είχε χτυπήσει μόνο τρεις φορές, παρόλο που ήταν ήδη έξι ή κι εφτά τ' απόγευμα, όταν βγήκε απ' το μαγαζί με τα παιχνίδια. Τώρα καταλάβαινε γιατί το χιόνι είχε λιώσει κι είχε χαθεί. Τώρα καταλάβαινε πώς είχε γίνει ξαφνικά καλοκαίρι. Επειδή τρέχοντας πίσω απ' τ' αρνάκι της ταξίδευε προς τα πίσω μέσα στο χρόνο.

 "Μπήκες στη διαγώνια διαδρομή προς τη Βηθλεέμ, τη στιγμή ακριβώς που πήρες το αρνί από πίσω", συνέχισε ο Εφιριήλ. "Τότε άρχισε το μεγάλο ταξίδι μέσα απ' το χρόνο και το χώρο".

 Ένα άλλο αυτοκίνητο φάνηκε απ' την αντίθετη κατεύθυνση. Και δεν άργησε να περάσει από μπροστά τους, αφήνοντας πίσω του ένα σύννεφο σκόνης. η Ελίσαμπετ άρχισε να βήχει. Όταν η σκόνη κατακάθισε, σήκωσε το χέρι της κι έδειξε στον άγγελο κάτι στο βάθος του δρόμου.

 "Να το αρνί μας. Αλλά για κοίτα! Δεν είναι μόνο του! Τώρα βλέπω κι ένα μεγάλο πρόβατο κοντά του".

 Ο άγγελος έγνεψε καταφατικά.

 "Πίστεψέ με, αυτό το αρνί πηγαίνει στη Βηθλεέμ, όπως κι εμείς".

 Και μ' αυτά τα λόγια σηκώθηκαν κι άρχισαν να τρέχουν πάλι. Μα όταν η Ελίσαμπετ  κι ο Εφιριήλ έφτασαν κοντά τους, το πρόβατο και το αρνί το 'βαλαν ξανά στα πόδια.

 "Αρνάκι. αρνάκι! Αρνάκι!" φώναξε η Ελίσαμπετ.

 Αλλά το αρνάκι και το πρόβατο δεν την άκουσαν. Μόνο συνέχισαν να τρέχουν, να τρέχουν, για να φτάσουν στη Βηθλεέμ!

 Κι έτσι, μπροστά τα δύο ζώα και πίσω η Ελίσαμπετ με τον Εφιριήλ, πέρασαν απέξω απ' το Χάλντεν. Για μια στιγμή μόνο στάθηκαν κι έριξαν μια ματιά στον κόσμο που περπατούσε στους δρόμους και στην κεντρική πλατεία. Οι κυρίες φορούσαν μακριά, πολύχρωμα φορέματα και μεγάλα καπέλα σε διάφορα χρώματα. Ήταν μερικά αυτοκίνητα που αγκομαχούσαν στους δρόμους. Αλλά δίπλα τους είδαν και πολλές άμαξες και πολλούς καβαλάρηδες καβάλα στ' άλογά τους.

 Άφησαν πίσω τους το Χάλντεν και δεν άργησαν να φτάσουν στα σύνορα. Μια μεγάλη πινακίδα έγραφε: "Συνοριακός σταθμός. Σουηδία".

 Η Ελίσαμπετ κοντοστάθηκε. 'νομίζεις ότι θα μας αφήσουν να μπούμε στη Σουηδία;" ρώτησε.

 Ο άγγελος φτερούγισε γύρω της σαν θεόρατη πεταλούδα. "Δεν θα τολμήσουν να σταματήσουν δύο προσκυνητές σαν εμάς", απάντησε. "Κι εξάλλου εδώ και λίγες μόλις εβδομάδες η Νορβηγία κι η Σουηδία έχουν τον ίδιο βασιλιά".

 "Μπορώ να ρίξω μια ματιά στο ρολόι σου;".

 Ο Εφιριήλ τέντωσε το χέρι του προς το μέρος της. Το ρολόι του έλεγε 1905. Ύστερα πέρασαν βιαστικοί μπροστά απ' τους φύλακες των συνόρων. Μπροστά το αρνί και το πρόβατο, πίσω η Ελίσαμπετ με τον Εφιριήλ.

 "Αλτ!" φώναξαν οι φρουροί. "Εν ονόματι του νόμου σταματήστε!".

 Μα η μικρή συντροφιά είχε μπει κιόλας στη Σουηδία κι είχε προχωρήσει κάμποσα χρόνια πιο κοντά στη γέννηση του Χριστού.

 Ο Γιόακιμ ανακάθισε στο κρεβάτι του.Γι αυτό, λοιπόν, είχε δει την εικόνα ενός παλιού αυτοκινήτου στο χριστουγεννιάτικο ημερολόγιό του! Γι αυτό είχε καλοκαιριάσει αναπάντεχα, μέσα στην καρδιά του χειμώνα.

 Ο Γιόακιμ βιάστηκε να κλειδώσει κι αυτό το χαρτάκι με την ιστορία της Ελίσαμπετ και του Εφιριήλ μέσα στο μυστικό κουτί του, μην τυχόν κι η μαμά με το μπαμπά μπουν στο δωμάτιό του και το δουν. Έπειτα κάθισε ώρα πολλή γυροφέρνοντας στο μυαλό του όσα είχε διαβάσει.

 Ο Γιόακιμ ήταν αρκετά μεγάλος κι ήξερε πως δεν γινόταν στ' αλήθεια να ταξιδέψεις προς τα πίσω μέσα στο χρόνο. Αλλά μπορούσες μια χαρά να το κάνεις με τη φαντασία σου.

 Στο σχολείο είχε ακούσει πως χίλια χρόνια από τη ζωή των ανθρώπων δεν είναι παρά μια και μόνη μέρα στα μάτια του Θεού. Κι άγγελος Εφιριήλ είχε πει στην Ελίσαμπετ ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Παντοδύναμο.

 Μήπως η Ελίσαμπετ κι ο άγγελος ταξίδευαν πράγματι προς τα πίσω μέσα στο χρόνο;

 Σε λίγο άκουσε τη φωνή της μαμάς απ' το διάδρομο. Η πόρτα του άνοιξε κι η μαμά τον ρώτησε: "Δεν άνοιξες ακόμη το παραθυράκι στο ημερολόγιό σου;".

 Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά κι η μαμά πλησίασε να δει την εικόνα.

 "Ένα αυτοκίνητο - αντίκα!" είπε.

 Η φωνή της ακούστηκε λιγάκι ξαφνιασμένη, απογοητευμένη σχεδόν. Περίμενε ίσως να έχει κάθε μέρα ζωγραφιές με αγγέλους και χριστουγεννιάτικες σκηνές.

 "Είναι επειδή η Ελίσαμπετ κι ο άγγελος Εφιριήλ έφτασαν πια στη Σουηδία και σε μια εποχ΄'η που τα αυτοκίνητα αυτά ήταν ακόμα ολοκαίνουρια", εξήγησε ο Γιόακιμ. "Θα ταξιδέψουν έτσι ως τη Βηθλεέμ".

 "Λοιπόν είσαι μεγάλος παραμυθάς!" απάντησε η μαμά και του χάιδεψε τα μαλλιά. Ύστερα βγήκε απ' το δωμάτιό του και μπήκε στο μπάνιο.

 Ο Γιόακιμ ένιωσε ένα ευχάριστο γαργάλημα στην κοιλιά του, όταν συλλογίστηκε όλα τα τρομερά πράγματα που ήξερε, όλα αυτά που η μαμά κι ο μπαμπάς νόμαζαν ότι τα 'βγαζε απ' το μυαλό του. Και πήρε μια απόφαση: την παραμονή των Χριστουγέννων θα μάζευε όλα τα χαρτάκια που θα 'βρισκε ως τότε μέσα στο μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο και θα ΄βαζε σ' ένα μικρό πακέτο κάτω απ' το στολισμένο δέντρο. Απ' έξω θα έγραφε: "Για την καλύτερη μαμά και τον καλύτερο μπαμπά του κόσμου".

 Σχεδόν στεναχωρήθηκε με την ιδέα του, γιατί άρχισε πια ν' ανυπομονεί, ακόμα περισσότερο, να φτάσουν τα Χριστούγεννα. Του άρεσε, βέβαια, που είχε κάτι τόσο όμορφο να περιμένει. Απ' την άλλη, όμως, δεν άντεχε να περιμένει τόσες πολλές μέρες. Κάθε φορά που ο Γιόακιμ περίμενε με λαχτάρα να γίνει κάτι, τον έπιανε πονοκέφαλος απ' την ανυπομονησία.

 Εκείνο τ' απόγευμα ο μπαμπάς παραπονέθηκε ξανά πως δεν μπορούσε να βρει το δίπλωμά του. Τότε δε θα 'πρεπε να οδηγεί το αυτοκίνητο, είπε η μαμά. Τουλάχιστον μέχρι να ξαναβρεί το δίπλωμά του. Σαν τ' άκουσε αυτό ο μπαμπάς, ρουθούνισε αγριεμένος σαν ατμομηχανή.