4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

...ούτε που πρόλαβε να σαστίσει...

 Όταν ο Γιόακιμ ξύπνησε την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου, βεβαιώθηκε πρώτα πως οι δικοί του κοιμούνταν ακομα κι ύστερα άνοιξε το τέταρτο παραθυράκι στο μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιό του.

 Η εικονίτσα έδειχνε έναν άντρα με ανοιχτογάλαζο μανδύα, που έμοιαζε λιγάκι με νυχτικιά. Στα χέρια του κρατούσε ένα μεγάλο ραβδί. Μα ο Γιόακιμ δεν πρόλαβε να τη δει καλά αυτή τη ζωγραφιά, γιατί ένα μικρό χαρτάκι έπεσε στο κρεβάτι του. Κι αμέσως το ξεδίπλωσε να το διαβάσει.

 Ωσηέ

 Η Ελίσαμπετ Χάνσεν κι ο άγγελος Εφιριήλ έτρεχαν πίσω απ' το αρνάκι και το πρόβατο. Τρέχοντας πέρασαν μπροστά από ένα κόκκινο καλύβι κι ένα μικρό χωραφάκι, σ' ένα ξέφωτο του δάσους. Απ' την κορυφή ενός λόφου ο Εφιριήλ έδειξε μια λίμνη κάτω απ' τα πόδια τους. 

 "Είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Σκανδιναβίας", είπε. "Το ρολόι μου δείχνει ότι έχουν περάσει 1.891 από τη γέννηση του Χριστού. Σκέψου ότι μόλις τώρα φτάσαμε στη Σουηδία!".

 Ένα ποτάμι ξεκινούσε απ' τη λίμνη κι η Ελίσαμπετ με τον Εφιριήλ πέρασαν από μια γέφυρα στην αντικρινή όχθη του. 

 "Είναι ο ποταμός Γκενταέλβ", είπε ο Εφιριήλ. "Θ' ακολουθήσουμε την παλιά δημοσιά, που προχωρεί πλάι στην όχθη του".

 "Αρνάκι, αρνάκι, αρνάκι!" φώναξε η Ελίσαμπετ. Αλλά τα δύο ζώα είχαν πάλι αρχίσει να τρέχουν.

 Πέρασαν ένα χωριό κι είδαν τον κόσμο να μαζεύεται έξω απ' την κόκκινη εκκλησία. Οι περισσότεροι πήγαινα με τα πόδια, υπήρχαν όμως και μερικοί με μεγαλύτερα αμάξια, που τα 'σερναν άλογα. Οι άντρες φορούσαν μαύρα κουστούμια και μαύρα καπέλα. Και πολλές απ' τις γυναίκες ήταν επίσης ντυμένες στα μαύρα. Πολλοί κρατούσαν στα χέρια τους μικρά προσευχητάρια. 

 "Πρέπει να 'ναι Κυριακή", είπε η Ελίσαμπετ. 

 Σταμάτησαν για μια στιγμή και κοίταξαν τον κόσμο. Ξάφνου ένα αγοράκι γύρισε προς το μέρος τους και τους είδε. Μα ούτε που πρόλαβε να σαστίσει, γιατί την ίδια κιόλας στιγμή ο άγγελος Εφιριήλ ξανάρχισε να τρέχει. Η Ελίσαμπετ αναγκάστηκε να βάλει τα δυνατά της για τον φτάσει. Μια φορά μόνο γύρισε πίσω και κοίταξε. Αλλά δεν είδε κανένα μπροστά απ' τη μικρή εκκλησία. Δεν είδε ούτε άλογα ούτε άμαξες. 

Όταν άφησαν πίσω τους το χωριό, η Ελίσαμπετ γύρισε στον άγγελο και είπε: "Ένα μικρό αγόρι μας είδε. Αλλά νομίζω πως κανείς άλλος δεν μας πρόσεξε".

 "Ευτυχώς. Γιατί δεν θέλουμε να τραβάμε την προσοχή του κόσμου. Καμιά φορά, βέβαια, όλο και κάποιο μάτι μας παίρνει. Τί να κάνουμε! Αλλά φτάνει τόσο. Μια ματιά. Παραπάνω δε θέλουμε".

 Συνέχισαν έτσι να τρέχουν περνώντας κάμπους και δάση. Πού και πού συναντούσαν ανθρώπους που έκαναν θημωνιές ή θέριζαν το στάρι. Η Ελίσαμπετ κι ο Εφιριήλ έβγαιναν τότε απ' το δρόμο τους, για να μην τους τρομάξουν.

 Μετά από κάμποση ώρα το αρνάκι και το πρόβατο βρήκαν ένα λιβάδι όλο χορτάρι, να βοσκήσουν. Κι ήταν το λιβάδι εκείνο τόσο πράσινο, που ζαλιζόσουν να το κοιτάζεις. 

 "Τώρα είναι ευκαιρία", ψιθύρισε η Ελίσαμπετ. "Φτάνει να τα ζυγώσουμε, δίχως να μας καταλάβουν".

Μα τη στιγμή εκείνη ΄ένας άντρας ήρθε προς το μέρος τους. Φορούσε έναν ανοιχτογάλαζο μανδύα και κρατούσε ένα ψηλό ραβδί γυριστό στην άκρη. "Ειρήνη σ΄όσους πορεύονται στις όχθες του ποταμού Γκεταέλβ. Είμαι βοσκός και τ' όνομά μου είναι Ωσηέ".

 "Τότε είσαι κι εσύ ένας από μας", είπε ο Εφιριήλ. 

 Η Ελίσαμπετ δεν κατάλαβε τί εννοούσε ο άγγελος. Μα ο βοσκός απάντησε: "Θα 'ρθω κι εγώ μαζί σας στους Αγίους Τόπους, γιατί πρέπει να 'μαι εκεί, στα χωράφια, όταν οι άγγελοι θα φέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού".

 Η Ελίσαμπετ είχε μια καταπληκτική ιδέα.

 "Αν είσαι πραγματικός βοσκός", είπε, "δώσε μας ένα χεράκι για να πιάσουμε εκείνο το αρνάκι".

 Ο βοσκός υποκλίθηκε βαθιά. "Τίποτα πιο εύκολο για έναν καλό βοσκό", είπε.

 Και πλησίασε το αρνάκι και το πρόβατο. Μια στιγμή αργότερα το αρνάκι είχε κουρνιάσει στα πόδια της Ελίσαμπετ. Το κοριτσάκι γονάτισε και χάιδεψε το μεταξένιο τρίχωμά του. 

 "Δε νομίζω να υπάρχει άλλο αρνί πιο γρήγορο από σένα στο τρέξιμο", του είπε. "Να, όμως, που σ' έπιασα!". 

 Τότε ο βοσκός χτύπησε το ραβδί του στο χώμα και είπε: "Εμπρός, λοιπόν, για τη Βηθλεέμ! Για τη Βηθλεέμ!".

 Το αρνί και το πρόβατο άρχισαν πάλι να τρέχουν. Κι ο βοσκός, ο άγγελος κι η Ελίσαμπετ ρίχτηκαν ξωπίσω τους. 

Τρέχοντας είδαν πέρα χαμηλά λίγα ξύλινα σπίτια με κόκκινες στέγες. Αυτήν την πόλη την έλεγαν Κούνγκελφ, τους είπε ο Εφιριήλ. 

 "Το όνομα αυτό σημαίνει "Βράχος των Βασιλιάδων". Και το έδωσαν σε τούτη την πόλη, επειδή οι βασιλιάδες της Σκανδιναβίας συναντιόνταν εδώ κι έκαναν συμβούλια. Ένας απ' αυτούς ήταν κι ο Σιγκουρντ Γιορσαλφαρ", είπε ο άγγελος. " "Γιορσαλφαρ θα πει : Προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ. Κι ο Σίγκουρντ είχε πάρει αυτό το όνομα, επειδή είχε πράγματι πάει προσκυνητής στους Άγιος Τόπους, εκεί όπου είχε γεννηθεί ο Χριστός".

Ύστερα έφτασαν σε μια πόλη χτισμένη πάνω στις εκβολές του ποταμού Γκεταέλβ. Γυναίκες με μακριά φουστάνια κι άντρες με καπέλα και μπαστούνια έκαναν τον περίπατό τους στους δρόμους, καθισμένοι σε κομψές άμαξες, που τις έσερναν δύο άλογα. 

 "Αυτό είναι το Γκεντεμποργκ", είπε ο Εφιριήλ. "Κι η χρονιά είναι το 1.814. Η Δανία μόλις αναγκάστηκε να παραδώσει τη Νορβηγία στους Σουηδούς. Τώρα η Νορβηγία θ' αποκτήσει επιτέλους δικό της σύνταγμα".

 Ο Ωσηέ, ο βοσκός, γύρισε και κούνησε ανυπόμονα το χέρι του προς το μέρος τους. "Εμπρός! Πάμε στη Βηθλεέμ" φώναξε. "Στη Βηθλεέμ!".

 Κι έτσι συνέχισαν τρέχοντας, ώσπου πέρασαν όλη τη Σουηδία.

 Ο Γιόακιμ ίσα που πρόλαβε να κρύψει το χαρτάκι απ' το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο μέσα στο μυστικό κουτί του, πριν μπει η μαμά στο δωμάτιό του.

 "Και τι ζωγραφιά είχε το σημερινό παραθυράκι;', ρώτησε.

 Ο Γιόακιμ ήξερε πως δεν ήταν ανάγκη ν' απαντήσει. Η μαμά πάντα κοίταζε μόνη της το ημερολόγιο.

 Κι έτσι έγινε. Η μαμά χτύπησε ενθουσιασμένη τα χέρια της.

 "Θα πρέπει να είναι ένας απ' τους βοσκούς των Χριστουγέννων! Ένας απ' τους ποιμένες που άκουσαν το "Δόξα εν υψίστοις"! ".

 Κι η μαμά του εξήγησε πως υπάρχουν πολλές εικόνες με τους βοσκούς, επειδή οι άγγελοι είχαν κατέβει απ' τα ουράνια να τους φέρουν το χαρμόσυνο άγγελμα της γέννησης του Χριστού. και πώς στο Ευαγγέλιο μέσα οι βοσκοί λέγονται ποιμένες.

 "Τώρα, πάντως, βρίσκονται όλοι τους στο Γκέτεμποργκ", είπε ο Γιόακιμ.

 "Όλοι; ποιοι όλοι;".

 "Η Ελίσαμπετ Χάνσεν, ο άγγελος Εφιριήλ κι ο Ωσηέ, ο βοσκός. Ταξιδεύουν για τη Βηθλεέμ! Για τη Βηθλεέμ!".

 Η μαμά τον κοίταξε σαστισμένη. "Δε φαντάζομαι να τα πιστεύεις στ' αλήθεια όσα μου λες! Μη ξεχνάς ότι δεν είναι παρά μόνο ζωγραφιές όσα βλέπεις μέσα στο χριστουγεννιάτικο ημερολόγιό σου!".

 Και τότε ο Γιόακιμ κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να πει τίποτα πια στη μαμά και στον μπαμπά για την Ελίσαμπετ. Αν μιλούσε, δε θα κατάφερνε να κρατήσει μυστικά τα χαρτάκια που ετοιμαζόταν να χαρίσει στους γονείς του την παραμονή των Χριστουγέννων.

 Και κατάλαβε και κάτι ακόμα. Έπρεπε να προσπαθήσει να βρει το γέρο - Γιοχάνες. Αυτός ήταν ο μόνος που ήξερε την αλήθειά για το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο. ίσως ήξερε και την Ελίσαμπετ Χάνσεν. Αλλά πώς μπορούσε ο Γιόακιμ να βρει το γέρο -Γιοχάνες; Αφού δεν τον άφηνα να πηγαίνει μόνος του ούτε στην πόλη ούτε στη μεγάλη πλατεία.

 Μόλις είχε γυρίσει από το σχολείο εκείνο το απόγευμα, όταν κάποιος χτύπησε το κουδούνι. Δεν ήταν η μαμά, γιατί ο Γιόακιμ ποτέ δεν κλείδωνε την πόρτα από μέσα. Και η μαμά είχε κλειδί, μπορούσε ν' ανοίξει μόνη της. Ποιος ήταν, λοιπόν;

 Κατέβηκε τη σκάλα κι άνοιξε την πόρτα. Στα σκαλιά στεκόταν ο βιβλιοπώλης που του 'χε δώσει το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο!

 "Α, εδώ είστε", είπε. "Καλά που βρήκα τη σωστή διεύθυνση".

 "Τί θέλετε;" ρώτησε ο Γιόακιμ, ανήσυχος λιγάκι μήπως ο βιβλιοπώλης του γυρέψει πίσω το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο. Και πού είχε βρει τη διεύθυνσή τους;

 ο βιβλιοπώλης έβαλε το χέρι στην τσέπη του κι έβγαλε ένα δίπλωμα οδήγησης.

 "Ο μπαμπάς σου το ξέχασε πάνω στον πάγκο", εξήγησε. "Το κατάλαβα πως ήταν δικό του, αλλά, μια και δεν ξανάρθατε απ' το μαγαζί. Κοίταξα τ' όνομα στον τηλεφωνικό κατάλογο και βρήκα τη διεύθυνση. Μένω κι εγώ εδώ κοντά, στο νούμερο 12 της οδού Κλόφερ".

 Δεν ήταν μακριά. Ένας απ' τους συμμαθητές του Γιόακιμ έμενε σ' αυτόν το δρόμο, στο νούμερο 7.

 "Και πώς τα πας με το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο;" ρώτησε ο βιβλιοπώλης.

 "Πολύ καλά", απάντησε ο Γιόακιμ. " Στα παραθυράκια υπάρχουν κρυμμένα και μικρά χαρτάκια".

 "Μπα;" χαμογέλασε ο βιβλιοπώλης. "Καλά. τώρα πρέπει να πηγαίνω. Τέτοια εποχή τα βιβλιοπωλεία έχουν πολύ δουλειά".

 Ο Γιόακιμ αποφάσισε να μην πει τίποτα για το δίπλωμα οδήγησης, ώσπου να το θυμηθεί ξανά ο μπαμπάς του από μόνος του. Έπιασε μάλιστα κουβέντα για ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα.

 "Τί είναι "προσκυνητής"; ".

 " "Προσκυνητής" είναι κάποιος που ταξιδεύει και πηγαίνει στους Άγιους Τόπους', απάντησε ο μπαμπάς βάζοντας κι άλλο ψάρι στο πιάτο του.

 "Σαν τον Σίγκουρντ Γιορσάλφαρ δηλαδή;" συνέχισε ο Γιόακιμ. "Αυτός δεν πήγε ταξίδι στην Ιερουσαλήμ; Κι έτσι πήρε αυτό το όνομα".

 Η μαμά κι ο μπαμπάς κοιτάχτηκαν.

 "Σας είπανε για το Σίγκουρντ Γιορσάλφαρ στο σχολείο;" ρώτησε η μαμά.

 Ο Γιόακιμ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Και τελικά αποφάσισε να μιλήσεις το μπαμπά για την επίσκεψη του βιβλιοπώλη.

 "Μπαμπά, τι έγινε με το δίπλωμά σου; Μήπως το βρήκες".

 "Δυστυχώς όχι", απάντησε συνοφρυωμένος ο μπαμπάς.

 "Το βρήκα εγώ", είπε ο Γιόακιμ. Και πήγε στο δωμάτιό του, έφερε το δίπλωμα και το 'δωσε στον πατέρα του.

 Ο μπαμπάς τα 'χασε. Λίγο έλειψε να του καθίσει η μπουκιά στο λαιμό. "Πού το βρήκες Γιόακιμ; Δε φαντάζομαι να ...."

 "Το 'χες αφήσει στο βιβλιοπωλείο, εκεί που πήραμε το χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο".

 Ο μπαμπάς είχε ένα ύφος, λες κι είχε δει άγγελο Κυρίου μες στην ίδια την κουζίνα του σπιτιού του. Και κατά βάθος δεν είχε πέσει και πολύ έξω. Μόνο που ο άγγελος είχε στείλει έναν ασπρομάλλη βιβλιοπώλη στο πόδι του και δεν είχε έρθει ο ίδιος προσωπικά.

 "Ήρθε λίγο πριν γυρίσετε στο σπίτι", εξήγησε ο Γιόακιμ. "Είπε ότι είχε βρει τη διεύθυνση στον τηλεφωνικό κατάλογο".

 Η μαμά κι ο μπαμπάς κατάλαβαν επιτέλους τι είχε συμβεί.

 "Μάλιστα! Να ένας βιβλιοπώλης που δεν μοιάζει με τους άλλους", είπε ο μπαμπάς. Και γυρνώντας στη μαμά πρόσθεσε: "Είναι παράξενος άνθρωπος".

 "Κι εσύ είσαι ξεχασιάρης", τον πείραξε ο Γιόακιμ.