17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

...και στ' όνομα του Χριστού έγιναν πολλά πράγματα 

που καθόλου δεν άρεσαν στο Θεό...

 Στις 17 Δεκεμβρίου ο Γιόακιμ  ξύπνησε πρώτος. Άνοιξε το παραθυράκι στο χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο κι είδε τη ζωγραφιά: ήταν όλοι μαζί οι προσκυνητές, που κατέβαιναν την απότομη πλαγιά ενός βουνού.

 Τη στιγμή ακριβώς που ξεδίπλωνε το χαρτάκι, μπήκε βιαστικός στο δωμάτιο ο μπαμπάς. "Τ' άνοιξες κιόλας; Περίμενε! Ερχόμαστε", είπε.

 Και πηγαίνοντας στο μπάνιο φώναξε τη μαμά να σηκωθεί. Δεν την άφησαν καν να πάει στο μπάνιο, Λίγα λεπτά αργότερα κάθισαν κι οι τρεις τους στη άκρη του κρεβατιού κι έσκυψαν πάνω απ' τη συνέχεια της μαγικής ιστορίας. Ήταν η σειρά του μπαμπά να διαβάσει.

Σεραφιήλ

Ο έκτος αιώνας κόντευε να τελειώσει.Και μια μεγάλη συντροφιά προσκυνητών περνούσε με βιάση τα μακεδονικά βουνά.

 Στις όχθες του Αξιού ποταμού ένας βοσκός σήκωσε τα μάτια του κι είδε ψηλά στην πλαγιά εφτά πρόβατα να κατηφορίζουν απ' το μονοπάτι σαν περιδέραιο από μικρά, ζωντανά μαργαριτάρια. Από πάνω τους πετούσε ένα μεγάλο άσπρο πουλί. Πίσω τους έτρεχαν τ΄σσερις άντρες κι ο ένας κρατούσε στο χέρι του ένα ραβδί, ίδιο με τις γκλίτσες τω βοσκών.Πίσω απ' τους τέσσερις βοσκούς ακολουθούσαν κι άλλοι.

 Το καταπληκτικό αυτό θέαμα δεν κράτησε πάνω από ένα δύο δευτερόλεπτα. Ύστερα χάθηκε. Ο Έλληνας βοσκός έτριψε τα μάταια του.Και θυμήθηκε πως ο πατέρας του του 'χε μιλήσει για κάτι παρόμοιο που 'χε δει πολλά χρόνια πριν' για μια παρέα προσκυνητών, που ταξίδευαν για τους Άγιους Τόπους συνοδευμένοι από δυο αγγέλους.

 Πέρασε αρκετή ώρα, πριν καταλάβει ο βοσκός πως το μεγάλο άσπρο πουλί δεν ήταν πουλί. Είχε δει κι αυτός έναν απ' τους αγγέλους του Κυρίου.

 Οι προσκυνητές προχώρησαν πλάι στο ποτάμι, ώσπου έφτασαν στις εκβολές του, στο μυχό του Θερμαΐκού κόλπου, στο Αιγαίο πέλαγος. Η Ελίσαμπετ δεν είχε ξαναδεί τόσο γαλανά νερά.

 Ο Εφιριήλ τους έδειξε ένα βουνό προς τα δεξιά του κόλπου, έτσι όπως κοίταζαν τη θάλασσα.

 "Είναι η κορυφή του Ολύμπου. Τα αρχαία χρόνια οι Έλληνες πίστευαν πως εκεί κατοικούσαν οι Θεοί. Είχαν ονόματα όπως Δίας, Απόλλωνας, Αθηνά και Αφροδίτη. Τώρα, όμως, το αγγελικό ρολόι δείχνει πως έχουν περάσει 569 χρόνια απ' τη γέννηση του Χριστού. Κανείς δεν πιστεύει πια στους Θεούς της αρχαίας Ελλάδας.

 "Πιστεύουν στο Χριστό;" ρώτησε η Ελίσαμπετ.

 Ο άγγελος έγνεψε καταφατικά. "Ναι. Παρ' όλα αυτά η αρχαία Ακαδημία των Αθηνών ήταν ανοιχτή μέχρι πριν λίγα χρόνια. Η ίδια εκείνη σχολή που χίλια χρόνια νωρίτερα είχε ιδρύσει ο διάσημος φιλόσοφος Πλάτωνας".

 "Και γιατί την έκλεισαν;"

 Και τότε ο Εφιριήλ είπε κάτι που η Ελίσαμπετ έκρυψε βαθιά μέσα στην καρδιά της.

 "Στ' όνομα του Χριστού έγιναν πολλά πράγματα που δεν άρεσαν καθόλου στο Θεό. Ο Χριστός ήθελε να κουβεντιάζει με όλους, να συζητάει τα πάντα. Ποτέ δε ζήτησε από κανένα να σωπάσει.Λίγα χρόνια μετά τη σταύρωση ο απόστολος Παύλος επισκέφτηκε την Αθήνα. Ήταν ο πρώτος και ο σπουδαιότερος απόστολος του χριστιανισμού. Κι όταν έφτασε στην πρωτεύουσα της Ελλάδας θέλησε να μιλήσει με τους Έλληνες φιλοσόφους. Τους ζήτησε ν' ακούσουν το λόγο του Κυρίου. Ήθελε, όμως, ν' ακούσει και την απάντησή τους".

 Δεν πρόλαβε να πει περισσότερα, επειδή ο Ωσηέ χτύπησε το χώμα με το ραβδί του και του φώναξε: "Ας χασομεράμε! Πάμε να φύγουμε! Η Βηθλεέμ μας περιμένει!".

 Πράγματι προχώρησαν. Και μετά από λίγο έφτασαν σε μια πόλη που ήταν χτισμένη στο μυχό του κόλπου. Ο Εφιριήλ δήλωσε πως βρίσκονταν στο 551, πως η πόλη λεγόταν Θεσσαλονίκη κι ότι οι Ρωμαίοι την είχαν κάνει πρωτεύουσα της Μακεδονίας. 

 "Μόλις 50 χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού, ο απόστολος Παύλος πέρασε από δω και ίδρυσε την πρώτη χριστιανική κοινότητα. Σκεφτείτε πως είμαστε πολύ μακρυά απ τους Αγίους Τόπους. Ο Παύλος έγραψε δύο επιστολές στους χριστιανούς αυτής της πόλης. Κι ακόμη σήμερα μπορούμε να τις διαβάσουμε, γιατί βρίσκονται κι οι δυο τους μέσα στην Καινή Διαθήκη".

 Η Ελίσαμπετ συλλογίστηκε τα λόγια του αγγέλου. Δε το φανταζόταν πως ήταν δυνατό να μείνουν φυλαγμένα λίγα γράμματα για τόσο πολύ καιρό.

 Μπήκαν στην πόλη απ' την μεγάλη πύλη. Ήταν νωρίς το πρωί και στους δρόμους δεν συναντ΄ξσαν σχεδόν κανένα. Σε κάθε γωνιά έβλεπαν κι από μια εκκλησία κι ο Εφιριήλ τους είπε πως μερικές απ' αυτές ήταν πανάρχαιες, χτισμένες πριν από αιώνες. Μπροστά σε μια εκκλησία σταμάτησε και είπε: "Αυτός ο ναός του Αγίου Γεωργίου θα στέκεται ακόμα στην ίδια θέσε και μετά από 1.500 χρόνια". 

 Έπειτα βγήκαν απ' τη Θεσσαλονίκη και προχώρησαν στην επόμενη πόλη, τους Φιλίππους.

 "Σ' αυτήν την πόλη κήρυξε για πρώτη φορά ο Παύλος το λόγο του Χριστού. Ήταν το πρώτο χριστιανικό κήρυγμα σε ευρωπαϊκό έδαφος", είπες ο Εφιριήλ. "Εδώ ιδρύθηκε και η πρώτη ευρωπαϊκή χριστιανική κοινότητα. Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει κι ένα γράμμα που έγραψε προς τους κατοίκους των Φιλίππων, όταν βρέθηκε φυλακισμένος εξαιτίας της πίστης του".

 Ο Εφιριήλ τους έδειξε μια εκκλησία με οχτώ γωνίες κι ετοιμάστηκε κάτι να τους πει.Ξάφνου, όμως, μια απ' τις πόρτες του ναού άνοιξε από μέσα. Ο Ουμουριήλ άνοιξε το στόμα του για να πει "Μη φοβάσαι!", όταν ένας ακόμα άγγελος βγήκε απ' την εκκλησία και κάνοντας λίγα βήματα προς το μέρος τους μίλησε στην Ελίσαμπετ. "Σε χαιρετώ, κόρη μου/ Είμαι ο Σεραφιήλ και θα 'ρθω μαζί σας στη Βηθλεέμ, για να καλωσορίσω το μικρό Χριστούλη στον κόσμο μας".

 Ο Ωσηέ χτύπησε το ραβδί του στον τοίχο της εκκλησίας. 

 "Ας μην αργούμε, λοιπόν! εμπρός για τη Βηθλεέμ!".

 Και πήραν τον αρχαίο δρόμο που ξεκινούσε απ' τις ακτές του Ιονίου κι έφτανε ως την Κωνσταντινούπολη. Ο Σεραφιήλ τους είπε ότι τον δρόμο αυτό τον έλεγαν Εγνατία οδό. Χωρίς να σταματήσουν το τρέξιμο ο Εφιριήλ δήλωσε: "Είμαστε τώρα στα  511μ.Χ. και θα φτάσουμε στην Κωνσταντινούπολη πριν απ' το 500 μ.Χ.".

 Ο μπαμπάς ξεφύλλισε τον άτλαντα, για να βρει τον δρόμο που είχαν ακολουθήσει οι προσκυνητές.

 "Να τα βουνά της Μακεδονίας. Μετά κατέβηκαν απ' την κοιλάδα του Αξιού. Να το το ποτάμι. Κι αυτός εδώ είναι ο Θερμαϊκός κόλπος.Όταν στέκονται εδώ, βλέπουν πράγματι στα δεξιά τους τον Όλυμπο. Σωστά. Ταιριάζουν όλα μια χαρά".

 Άνοιξε ύστερα το άλλο άτλαντα με τους ιστορικούς χάρτες και βρήκε ένα χάρτη που έδειχνε την Ευρώπη, όπως ήταν τον έκτο αιώνα.

 "Αυτός ο δρόμος πρέπει να 'ναι η Εγνατία οδός", είπε. "Ναι, εδώ είναι η Θεσσαλονίκη. Κι εδώ οι Φίλιπποι

.

 "Δεν υπάρχει χάρτης με τα ταξίδια του απόστολου Παύλου" ρώτησε η μαμά.

 Ο μπαμπάς ξεφύλλισε ξανά και ξανά τον ιστορικό άτλαντα. Του Γιόακιμ του φάνηκε μαγικός ο τρόπος που έδειχνε το κόσμο όπως ήταν σε κάθε διαφορετική εποχή. Έδειχνε ακόμα και πόλεις που είχαν γκρεμιστεί εδώ και πολύ καιρό, που είχαν θαφτεί κάτω απ' τα ερείπια και το χώμα.

 " Να τος!" φώναξε ο μπαμπάς. Είχε βρει το χάρτη που έδειχνε τα τέσσερα μεγάλα ταξίδια του αποστόλου Παύλου. "Πήγε στους Φιλίππους και στη Θεσσαλονίκη, όταν έκανε το δεύτερο ταξίδι του".

 Όταν ο Γιόακιμ γύρισε απ' το σχολείο το απόγευμα και μπήκε στο σπίτι, το τηλέφωνο χτυπούσε. Σκέφτηκε πως θα 'ταν η μαμά ή ο μπαμπάς. Καμιά φορά τον έπαιρναν στο τηλέφωνο για να του πουν ότι θ' αργήσουν ή για να του θυμίσουν να φάει κάτι απ' το ψυγείο. Αυτά τα τηλεφωνήματα δεν του άρεσαν καθόλου.

 Σήκωσε το ακουστικό. "Εμπρός;"

 "Ο Γιοχάνες είμαι", ήρθε η απάντηση.

 "Πού στην ευχή ήσουν;" ρώτησε ο Γιόακιμ.Έτσι έλεγε πάντα η μαμά όταν ο Γιόακιμ έβγαινε με κάποιο φίλο του κι αργούσε να γυρίσει.

  "Είμαι μακριά", απάντησε ο Γιοχάνες. "Αλλά μην ανησυχείς! Θα ξανασυναντηθούμε. Ήθελα μόνο να μάθω πώς πάνε τα πράγματα με το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο".

 "Μια χαρά", αποκρίθηκε ο Γιόακιμ. "Είναι σα να' χουμε γιορτή κάθε μέρα, γιατί τώρα διαβάζουμε όλοι μαζί την ιστορία. Κι η μαμά με το μπαμπά, θέλω να πω".

 "Αλήθεια; Δηλαδή διαβάζονται ακόμα τα χαρτάκια;".

 Ο Γιόακιμ δεν κατάλαβε τί εννοούσε ο γερο - Γιοχάνες μ' αυτή την ερώτηση. "Τα διαβάζουμε κάθε πρωί", είπε.

 "Ωραία, πολύ ωραία. Πού έχουν φτάσει οι προσκυνητές;"

 "Σε μια πόλη που λέγεται Φίλιπποι, αν θυμάμαι καλά", απάντησε ο Γιόακιμ. "Τη βρήκαμε στο χάρτη".

 "Μπράβο σας. Αυτό ακριβώς έπρεπε μα κάνετε. Αλλά ήθελα να σε ρωτήσω και κάτι άλλο... Γιόακιμ;"

 "Ναι;"  

 "Τί νομίζεις ότι σκέφτηκε ο Έλληνας βοσκός, όταν είδε τους αγγέλους και τους προσκυνητές να κατεβαίνουν την κοιλάδα του Αξιού;"

 "Θα πρέπει να πήρε μεγάλη τρομάρα", απάντησε ο Γιόακιμ.

 "Ναι. Έχεις δίκιο".

 "Αλλά υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που θέλουν να σε ρωτήσουν η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου". συνέχισε ο Γιόακιμ. "Θέλουν να σε καλέσουν για καφέ".

 Ο Γιοχάνες γέλασε. "Δεν ήρθαν ακόμα τα Χριστούγεννα".

 "Δεν πειράζει. Έλα για καρέ κι ας μην είναι ακόμα Χριστούγεννα. ΄Εχουμε και πολλά γλυκά. Η μαμά έψησε τα μελομακάρονα από τώρα".

 Ξάφνου φοβήθηκε μήπως ο Γιοχάνες σταματήσει να του μιλάει και βιάστηκε να τον κρατήσει με μια ακόμη ερώτηση."Είσαι σίγουρος πως την κοπέλα στη φωτογραφία την λένε Ελίσαμπετ;"

 "Μαι, είμαι σχεδόν σίγουρος", απάντησε ο Γιοχάνες. "Κι αν δεν την λένε Ελίσαμπετ, τότε τη λένε ασφαλώς Τεμπασίλε".

 Απ' την άλλη άκρη της γραμμής δεν ακούστηκε τίποτα.

 "Ναι", είπε τέλος ο Γιοχάνες. "Ναι. Μπορεί και να 'ναι έτσι!"

 "Ήταν Νορβηγίδα;"

 "Και ναι και όχι", αποκρίθηκε ο Γιοχάνες. "Ήταν απ' την Παλαιστίνη, από ΄ένα μικρό χωριουδάκι κοντά στη Βηθλεέμ. Είπε πως ήταν πρόσφυγας απ' την Παλαιστίνη. Φαίνεται, όμως, πως γεννήθηκε στη Νορβηγία. Η όλη υπόθεση είναι πολύ παράξενη". 

 "Και ταξίδεψε τρέχοντας ψς τη Βηθλεέμ μαζί με τον Εφιριήλ και το αρνάκι;" ρώτησε ο Γιόακιμ. του 'χε κοπεί η ανάσα. 

 "¨Ολο ρωτάς!" είπε ο Γιοχάνες. "Αλλά τώρα πρέπει να κλείσω. Πρέπει να μάθουμε να περιμένουμε, Γιόακιμ! Και τα Χριστούγεννα θα τα περιμένουμε ως την παραμονή. Αυτό θα πει "παραμονή"! Θα πει να κάνεις υπομονή, μέχρι να 'ρθει η μέρα της γιορτής".

 Και μ΄αυτά τα λόγια ο Γιοχάνες έκλεισε το τηλέφωνο. 

 Ο Γιόακιμ ήταν τόσο αναστατωμένος απ' το τηλεφώνημα, που δεν μπορούσε να ησυχάσει με τίποτα. Όταν γύρισαν η μαμά κι ο μπαμπάς, αναγκάστηκε να τους πει και να τους ξαναπεί όλη τη συζήτηση που είχε με το Γιοχάνες γιατί ο μπαμπάς ήθελε να 'ναι σίγουρος πως ο Γιόακιμ δεν είχε ξεχάσει τίποτα σημαντικό. 

 "Ελίσαμπτ Τεμπασίλε!" μουρμούρισε. "Δεν μπορεί να υπάρχει τέτοιο όνομα!".

 Αλλά υπήρχε κάτι ακόμα. Ο Γιόακιμ ήξερε ότι οι πρόσφυγες ήταν άνθρωποι που είχαν αναγκαστεί να φύγουν απ' την πατρίδα τους εξαιτίας κάποιου πολέμου ή άλλου κινδύνου. Πρόσφυγες, όμως, απ' τη Βηθλεέμ δεν είχε ξανακούσει.

 Ο μπαμπάς κοίταξε πάλι το χάρτη. Κι είπε στο Γιόακιμ ότι πολλοί άνθρωποι απ' τα χωρά κοντά στη Βηθλεέμ είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους εξαιτίας του πολέμου. Μερικοί είχαν χάσει την περιουσία τους κι ήταν υποχρεωμένοι να ζουν σε στρατόπεδα προσφύγων. 

 "Θα 'πρεπε να περάσει κα΄ποιος Σαμαρείτης να τους βοηθήσει", είπε ο Γιόακιμ. " Ο Χριστός δίδασκε τους ανθρώπους να βοηθούν ο ένας τον άλλο την ώρα την ανάγκης. Έτσι και μόνο έτσι θα γίνει ειρήνη στη γη. Κι η ειρήνη είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων".