22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

... έτρωγε ακρίδες και άγριο μέλι...

 Ο Γιόακιμ ξύπνησε νωρίς το πρωί εκείνο, στις 22 Δεκεμβρίου. Τρεις μέρες είχαν απομείνει ως τα Χριστούγεννα - και τρία μόνο κλειστά παραθυράκια στο μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιό του. Ανυπομονούσε να δει τί θα γινόταν παρακάτω, αλλά δεν τολμούσε ν' αρχίσει πριν σηκωθούν κι η μαμά με τον μπαμπά.

 Και νάτοι κι οι δυο τους. Ο μπαμπάς δεν μπορούσε να κρύψει τον εκνευρισμό του.

 "Άντε. Ας μην αργούμε".

 Ο Γιόακιμ άνοιξε το παραθυράκι και είδε την εικόνα ενός άντρα που στεκόταν όρθιος καταμεσής σ' ένα ποτάμι. Τα νερά του 'φταναν ως τη μέση. Το πάνω μέρος του κορμιού του ήταν ντυμένο με κουρέλια.

 Η μαμά ξεδίπλωσε το χαρτάκι κι άρχισε να διαβάζει.

Ο πανδοχέας

 Μια αλλόκοτη συντροφιά ταξίδευε με τη χάρη του Θεού διασχίζοντας τη Σαμάρεια. Ο πρώτος αιώνας μετά τη γέννηση του Χριστού κόντευε να  τελειώσει. Κι οι προσκυνητές πήγαιναν στη Βηθλεέμ, στη Βηθλεέμ!

 Ένα χάραμα του 91 μ.Χ. σταμάτησαν στην όχθη του ποταμού Ιορδάνη, που ξεκινάει απ' τη λίμνη Γεννησαρέτ και εκβάλλει στη νεκρά θάλασσα.

 "Εδώ είναι!" φώναξε ο Εφιριήλ. 

 "Εδώ έξω, στην ερημιά, βαφτίστηκε ο Χριστός απ' τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο Βαπτιστής φορούσε ένα χιτώνα φτιαγμένο από τρίχες καμήλας κι είχε μια πέτσινη ζώνη δεμένη στη μέση του. Για να ζήσει έτρωγε ακρίδες κι άγριο μέλι".

 "Το ξέρω αυτό", μπήκε στη μέση ο Ουμουριήλ. "Γιατί ο Ιωάννης είχε πει: "ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ.  8 ἐγὼ μὲν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτὸς δὲ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ". Και μετά ήρθε ο Χριστός και ζήτησε απ' τον Ιωάννη να τον βαπτίσει στα νερά του Ιορδάνη. Εγώ καθόμουν ψηλά, στα σύννεφα, χειροκροτώντας. Ήταν μια σπουδαία στιγμή. Όλο μεγαλείο".

 "Τότε δεν ήταν που κατέβηκε ένα περιστέρι απ' τον ουρανό;" ρώτησε η Ελίσαμπετ. Γιατί θυμόταν πως είχε ακούσει κάτι τέτοιο. 

 Ο Ουμουριήλ χτύπησε τις φτερούγες του και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. "Ναι, βέβαια!".

 "Πόσο απέχει από δω η Βηθλεέμ;" ρώτησε τότε η Ελίσαμπετ.

 "Δεν είναι μακριά", αποκρίθηκε ο Ουμουριήλ.

 Κι άρχισαν πάλι να τρέχουν, ώσπου συνάντησαν μπροστά τους μια μεγάλη πόλη. Ο Εφιριήλ τους είπε πως την έλεγαν Ιεριχώ και πως ήταν μάλλον η πιο αρχαία πόλη του κόσμου.

 Μετά πήραν τον παμπάλαιο δρόμο που ένωνε την Ιεριχώ με την Ιερουσαλήμ. Σε αυτό ακριβώς; το δρόμο είχε βοηθήσει ο καλός Σαμαρείτης τον πληγωμένο άντρα που είχαν χτυπήσει οι ληστές.

 Μα δε στάθηκαν. Τρέχοντας συνέχισαν το δρόμο τους για την Ιερουσαλήμ. Πρώτα πρώτα ανέβηκαν στο όρος των Ελαιών. Είδαν από κει τον κήπο της Γεσθημανής, όπου οι Εβραίοι είχαν συλλάβει το Χριστό' οι μαθητές Του είχαν όλοι αποκοιμηθεί, αντί να μείνουν ξάγρυπνοι και να προσεύχονται γι Αυτόν. Όταν γύρισαν και κοίταξαν την Ιερουσαλήμ, η Ελίσαμπετ είδε μονάχα γκρεμισμένα κι ερειπωμένα κτίρια. Αυτήν ήταν η πρωτεύουσα των Εβραίων; 

 "Το αγγελικό ρολόι δείχνει πως έχουν περάσει 71 χρόνια απ' τη γέννηση του Χριστού", εξήγησε ο Εφιριήλ. " Πριν από ένα μόλις χρόνο οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και την κατέστρεψαν, επειδή είχε εξεγερθεί εναντίον της εξουσίας την Ρώμης. Γιαυτό τη βλέπουμε σήμερα μπροστά μας κομμάτια και θρύψαλα".

 "Ξέρεις ποιος το 'κανε; Ο αυτοκράτορας Τίτος", είπε ο Ουμουριήλ. "Όχι μόνος του, δηλαδή. Μαζί με δέκα χιλιάδες στρατιώτες".

 "Κατέστρεψαν και το Ναό", συνέχισε ο Εφιριήλ. "Δεν έμεινε παρά ένα μικρό κομμάτι απ' το δυτικό τοίχο, που αργότερα πήρε το όνομα Τείχος των δακρύων. Απ' την εποχή αυτή και στο εξής οι Εβραίοι διασκορπίζονται στην οικουμένη και δεν έχουν πια δική τους πατρίδα".

 "Είναι τόσο ανόητο, που μου 'ρχονται δάκρυα στα μάτια", κλαψούρισε ο Οτμοτριήλ. "Λέμε όλο "Εἰρήνη ὑμῖν ¨και "ἐπὶ γῆς εἰρήνη", αλλά οι άνθρωποι δεν εννοούν να το χωνέψουν αυτό το μήνυμα: αντίθετα συνεχίζουν απτόητοι τους πολέμους μεταξύ τους. Και να σκεφτείτε ότι το τελευταίο πράγμα που είπε ο Χριστός, όταν τον συνέλαβαν. ήταν ότι αυτοί που θα σηκώσουν σπαθί στα χέρια τους, απ' το σπαθί θα βρουν το θάνατο. "Πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται". 

 Ο Εφιριήλ συμφώνησε. "Όλοι αυτοί που γιορτάζουν τα Χριστούγεννα θα 'πρεπε να το θυμούνται αυτό. Γιατί το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι η ειρήνη".

 "Αυτό ακριβώς ψάλλουμε και τραγουδάμε τη νύχτα των Χριστουγέννων", συνέχισε ο Ουμουριήλ. "Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία". Φαίνεται, όμως, πως οι άνθρωποι δε θέλουν να τ' ακούσουν αυτό το τραγούδι. Έτσι πως πάμε, θα σταματήσω κι εγώ να το τραγουδάω κάθε χρόνο. Τί νόημα έχει;"

 Ο Ωσηέ χτύπησε το ραβδί του στο χώμα, στην κορυφή του όρους των Ελαιών, και είπε: "Εμπρός τώρα, για τη Βηθλεέμ! Για τη Βηθλεέμ!".

 Και τρέχοντας κατηφόρισαν και διέσχισαν την πόλη. Λίγοι άνθρωποι τριγύριζαν μέσα στα ερείπια. Μια γυναίκα έψαχνε μέσα στα μισογκρεμισμένα σπίτια, σαν να 'χε χάσει κάτι. 

 Οι προσκυνητές βγήκαν τρεχάτοι περνώντας απ' την ετοιμόρροπη δυτική πύλη και πήραν το δρόμο για τη Βηθλεέμ. Λίγα χιλιόμετρα τους χώριζαν απ' την πόλη του Δαυίδ. 

 Ξάφνου ένας άντρα που περπατούσε σέρνοντας δίπλα του το γαϊδούρι του. Όταν τους είδε να τον ζυγώνουν, σταμάτησε κι άρχισε να κουνάει και τα δυο του χέρια. 

 "Μη φοβάσαι! Μη φοβάσαι, χριστιανέ μου!" του φώναξε ο Ουμουριήλ από μακριά ακόμα.

 Αλλά ο άντρας δεν έδειχνε καθόλου φοβισμένος. 

 "Αυτό θα πει πως μας περίμενε. Πως είναι κι αυτός ένας από μας", είπε ο Εφιριήλ. 

 Και πράγματι: ο άντρας με το γαϊδουράκι τους πλησίασε κι άπλωσε το χέρι του να χαιρετίσει την Ελίσαμπετ.

 "Είμαι ο πανδοχέας.Εγώ είμαι αυτός που θα πει πως δεν έχει δωμάτιο στο πανδοχείο του για τη Μαρία και τον Ιωσήφ. Μα δε θα τους διώξω. Θα τους οδηγήσω να περάσουν τη νύχτα στο στάβλο μου". Και μ' αυτά τα λόγια σήκωσε την Ελίσαμπετ και την έβαλε να καθίσει καβάλα στο γαϊδουράκι του. "Θα' σαι πολύ κουρασμένη μετά από τόσο μακρινό ταξίδι", της είπε.

 Η Ελίσαμπετ κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

 "Διέσχισα τρέχοντας όλη την Ευρώπη' και μαζί με την Ευρώπη πέρασα και είκοσι αιώνες ιστορίας. Μα έγινε τόσο γρήγορα, λες και κατεβαίνεις τρέχοντας κυλιόμενες σκάλες".

 Ο άντρας την κοίταξε αμήχανος, χωρίς να μπορεί να καταλάβει τα λόγια της. " "Κυλιόμενες σκάλες" είπες; "ρώτησε.

 Η  Ελίσαμπετ έγνεψε καταφατικά. 

 " "Κυλιόμενες σκάλες"; " είπε ο άντρας. "Τι περίεργη έκφραση. "Κυλιόμενες σκάλες" ..."

 Ο Ωσηέ χτύπησε το ραβδί του στο χώμα. "Εμπρός, τώρα! Για τη Βηθλεέμ! Για τη Βηθλεέμ!". 

 Η μαμά άφησε το χαρτάκι και κοίταξε του άλλους δυο με ύφος σοβαρό.

 "Εκεί έξω, στην ερημιά, βαφτίστηκε ο Χριστός απ' τον άγιο Ιωάννη το Βαπτιστή", είπε ο  μπαμπάς.

"Το ξέρω αυτό", είπε ο Γιόακιμ. Και ακούστηκε όπως ακριβώς είχε ακουστεί κι ο άγγελος Ουμουριήλ στο μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιό. Και συνέχισε αναστατωμένος: "Κι ο Γιοχάνες, ο ανθοπώλης βρίσκεται κάπου εκεί έξω, στην ερημιά. Ας μην ξεχνάμε ότι έριχνε νερό στο κεφάλι του. Και στο κεφάλι του βιβλιοπώλη! Μάλιστα!".

 "Αυτά δεν μπορεί να είναι τυχαία". είπε ο μπαμπάς. "Και τ' όνομά του ακόμα ταιριάζει!".

 "Άνθρωποι και λουλούδια χρειάζονται νερό", συνέχισε ο Γιόακιμ. "Στο μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο λέει ότι τ' αγριολούλουδα είναι μια στάλα απ' τη δόξα των ουρανών, που ξεχείλισε κι έσταξε στη γη. να τη στολίσει. Κι ο ποταμός Ιορδάνης θα 'χε κι αυτός μπόλικη απ' τη δόξα των ουρανών.

 Ο μπαμπάς σηκώθηκε και πήγε στο σαλόνι να φέρει τη Βίβλο, Όταν γύρισε, ξεφύλλισε το μεγάλο βιβλίο, βρήκε αυτό που έψαχνε και διάβασε με δυνατή φωνή:

 "Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου,

 ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού.

 Πάσα φάραξ πληρωθήσεται

και παν όρος και και βπυνό ρταπεινοθήσεται

και έσται τα σκολιά εις ευθείαν

 και αι τραχείαι εις οδούς λείας.

 Κι όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού".

 "Πολύ ποιητικό", είπε η μαμά.

 "Σε γενικές γραμμές αυτό προσπαθεί να μας πει το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο", απάντησε ο μπαμπάς. "Οι προσκυνητές ταξιδεύουν με προορισμό την Βηθλεέμ,. ταυτόχρονα, όμως, είχαν την ευκαιρία να δουν πώς απλώθηκε σ' όλο τον κόσμο η διδασκαλία του Χριστού".

 "Ίσως", είπε η μαμά. "Εγώ, πάντως, δε θα ικανοποιηθώ, αν δεν λύσουμε το μυστήριο της Ελίσαμπετ: Ποια είναι η πρώτη Ελίσαμπετ, ποια είναι η δεύτερη, ποια είναι η τρίτη".

 Μετά ετοιμάστηκαν στα γρήγορα για τη δουλειά και για το σχολείο. Ήταν η μέρα της θεατρικής παράστασης που θα 'δινε η τάξη του Γιόακιμ. Είχαν ετοιμάσει ένα χριστουγεννιάτικο σκετς, να το παίξουν μπροστά στα άλλα παιδιά. Κι ο Γιόακιμ θα 'παιζε το ρόλο ενός απ' τους βοσκούς,

 Γυρίζοντας στο σπίτι μια σκέψη πέρασε απ' το μυαλό του: όλοι οι προσκυνητές που είχαν πάρει μέρος στο μακρύ ταξίδι μέσα στο μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο είχαν εμφανιστεί και στο χριστουγεννιάτικο σκετς του σχολείου.

 Μπαίνοντας στο σπίτι είδε ένα γράμμα χωμένο στη χαραμάδα της πόρτας. Το πήρε στα χέρια του και το κοίταξε. Ο φάκελος έγραφε: "Για το Γιόακιμ".

 Βιάστηκε να μπει και κάθισε στην πρώτη καρέκλα που βρήκε μπροστά του. Στο διάδρομο. Άνοιξε το γράμμα και διάβασε ό,τι ήταν γραμμένο στο λεπτό χαρτί:

 Αγαπητέ μου Γιόακιμ, προσκαλώ τον εαυτό μου για ένα φλυτζάνι τσάι κι ένα ή δυο χριστουγεννιάτικα γλυκά στο σπίτι σου. Σκέφτομαι να έρθω την προπαραμονή των Χριστουγέννων στις 7μ.μ.  Ελπίζω πως θα 'στε εκεί όλοι σας. Δικός σου, Γιοχάνες.

 Ο Γιόακιμ περίμενε να καθίσουν στο τραπέζι για το βραδινό φαγητό και τότε μόνο μίλησε στη μαμά και στον μπαμπά για το γράμμα.

 "Πήρα γράμμα απ' το Γιοχάνες σήμερα", είπε πασχίζοντας να κρύψει ένα πλατύ χαμόγελο.

 "Τί;" Ο μπαμπάς κόντεψε να πνιγεί. Σηκώθηκε όρθιος κι άπλωσε το χέρι του ανυπόμονα. "Για να το δούμε!" είπε. Θα 'χε μάλλον ξεχάσει ότι δεν επιτρέπεται να διαβάζουμε τα γράμματα των άλλων.

 Ο Γιόακιμ, όμως, έτρεξε στο δωμάτιό του κι έφερε το γράμμα. Το 'δωσε στο μπαμπά κι ο μπαμπάς το διάβασε με δυνατή φωνή, να τ' ακούσει κι η μαμά.

 "Δηλαδή αύριο, στις εφτά το απόγευμα; Πρέπει να 'μαστε όλοι εδώ!" είπε η μαμά.

 Ο μπαμπάς είχε ένα χαμόγελο ίσαμε τ' αυτιά. "Ένα ή δυο χριστουγεννιάτικα γλυκά, λέει! Μωρέ θα του βγάλουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε! Γιατί ήρθαν τα Χριστούγεννα!".