18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

... η βασιλεία του Θεού είναι ανοιχτή για όλους, 

ακόμα και για όσους ταξιδεύουν χωρίς εισιτήριο...

 Ο μπαμπάς δεν του συγχώρεσε του Γιόακιμ το ότι είχε ανοίξει το μαγικά χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο μόνος του. Την άλλη μέρα το πρωί, στις 18 Δεκεμβρίου, σηκώθηκε πρώτος και ξύπνησε αυτός τον Γιόακιμ.

 Η ζωγραφιά στο παραθυράκι έδειχνε ένα μπαστούνι που στην κορυφή του είχε μια χρυσή μπάλα.

 "Το λένε σκήπτρο', εξήγησε η μαμά. "Το κρατούν στα χέρια τους οι βασιλιάδες κι οι αυτοκράτορες. Είναι το σύμβολο της εξουσίας τους. Η χρυσή μπάλα φαίνεται πως συμβολίζει τον ήλιο".

 Ο Γιόακιμ ξεδίπλωσε το χαρτάκι που είχε πέσει απ' το ημερολόγιο και το διάβασε δυνατά στη μαμά και στον μπαμπά, που κάθονταν δεξιά κι αριστερά του στο κρεβάτι.

 Ο αυτοκράτορας Αύγουστος

 Μια αλλόκοτη πομπή διέσχιζε τη Θράκη με κατεύθυνση την Κωνσταντινούπολη. Είχαν περάσει 500 χρόνια από τότε που γεννήθηκε ο μικρός Χριστός μέσα σ' ένα στάβλο. Η μαμά του τον τύλιξε μ' ένα κομμάτι πανί, για να μην κρυώσει. Και τον έβαλε μέσα στη φάτνη των αλόγων, γιατί ο σταύλος ήταν μικρός και δε χωρούσε καλά καλά τη Μαρία και τον Ιωσήφ. Αλλά αυτή η παλιά ιστορία ήταν πια γνωστή σ΄όλο τον κόσμο. 

 Όταν έφτασαν στα τείχη της πόλης, σταμάτησαν μπροστά σε μια πύλη που τη φρουρούσαν στρατιώτες. Οι στρατιώτες τράβηξαν τα σπαθιά τους και σήκωσαν τα ακόντιά τους, αμέσως μόλις το πρώτο πρόβατο έφτασε κοντά τους. Τότε τους πλησίασε πετώντας ο άγγελος Σεραψιήλ και μπήκε ανάμεσα σ' αυτούς και στο πρόβατο.

 "Μη φοβάστε", τους είπε. ¨"Πηγαίνουμε στη Βηθλεέμ να προσκυνήσουμε το μικρό Χριστό. Πρέπει να μας αφήσετε να περάσουμε".

  Οι στρατιώτες πέταξαν τα όπλα τους και σωριάστηκαν στο χώμα. Ένας απ' αυτούς έκανε νόημα στους προσκυνητές να περάσουν και την επόμενη στιγμή κιόλας η συντροφιά της Ελίσαμπετ βρέθηκε μέσα στα τείχη της Βασιλεύουσας.

 Ήταν νωρίς το πρωί κι η Πόλη δεν είχε ακόμα ξυπνήσει. Κι η μικρή πομπή στάθηκε σ' ένα λόφο,απ' όπου φαινόταν το λιμάνι κι ο Βόσπορος, που χωρίζει την Ευρώπη και την Ασία. Ο πορθμός ήταν τόσο στενός, που η αντικρινή του όχθη φαινόταν καθαρά.

 "Είμαστε στο 459", είπε ο Εφιριήλ. "Η πόλη αυτή λεγόταν στην αρχή Βυζάντιο. Αλλά το σωτήριο έτος 330 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος την έκανε πρωτεύουσα του ανατολικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αρχικά την ονόμασε Νέα Ρώμη. Σύντομα, όμως, η πόλη πήρε το όνομά του κι ονομάστηκε Κωνσταντινούπολη. Και το παλιό της όνομα, Βυζάντιο, δόθηκε σ' ολόκληρη την αυτοκρατορία του Κωνσταντίνου. Σε χίλια χρόνια περίπου, το 1.453, θα την καταλάβουν οι Τούρκοι και θα της δώσουν το όνομα Ισταμπούλ".

 "Οι στρατιώτες έχουν ακούσει το όνομα του Χριστού;" ρώτησε η Ελίσαμπετ. 

 "Αυτό είναι σίγουρα. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος νομιμοποίησε τη χριστιανική θρησκεία στην επικράτειά του απ' το 313 κιόλας. Λίγο πριν πεθάνει, βαφτίστηκε κι ο ίδιος. Λίγα χρόνια αργότερα, το 380, ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας".

 "Πώς τα καταφέρνεις και θυμάσαι όλες αυτές τις χρονολογίες;" απόρησε η Ελίσαμπετ.

 "Κοιτάζω το αγγελικό μου ρολόι κι αυτό είναι όλο", απάντησε ο Εφιριήλ. 

 "Μια και δεν έχουμε να σπαζοκεφαλιάζουμε με τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες και τις μέρες, δε μας έρχεται δύσκολο να θυμόμαστε τα χρόνια. Μια άλλη χρονολογία που πρέπει να προσέξουμε είναι το 395. Δηλαδή ακριβώς 100 χρόνια πριν. Ήταν η χρονιά που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε στα δυο κι η Κωνσταντινούπολη έγινε πρωτεύουσα του ανατολικού τμήματος".

 Ο άγγελος Σεραφιήλ τους πλησίασε δείχνοντας μια πανέμορφη εκκλησία. 

 "Αυτή την εκκλησία τη λένε βασιλική", είπε. "Την έχτισε ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προς τιμή της σοφίας του Θεού. Σε λίγα χρόνια θα καταστραφεί από πυρκαϊά. Μα στο ίδιο μέρος θα χτιστεί η ξακουστή εκκλησία της Αγίας Σοφάς, που θα μείνει σύμβολο της χριστιανοσύνης για πολλούς αιώνες".

 "Πρέπει να περάσουμε το Βόσπορο¨, είπε ο Κυρήνιος. "Και μετά δε θα μας μένει πολύς δρόμος ως τη Συρία. Ντίξι!".

 Ο Ωσηέ χτύπησε στο χώμα το ραβδί του. 

 "Εμπρός, λοιπόν, για τη Βηθλεέμ!".

 Τρέχοντας διέσχισαν την Πόλη και σύντομα έφτασαν στην άκρη του Κεράτιου κόλπου. Στην αποβάθρα τους περίμενε ένας μεγαλόπρεπος άντρας ντυμένος στα χρυσά. Στο ένα χέρι του κρατούσε ένα αστραφτερό σκήπτρο. Στο άλλο είχε ένα μεγάλο, χοντρό βιβλίο. 

 Ο Ουμουριήλ είχε κιόλας σηκωθεί στον αέρα για να του πει "Μη φοβάσαι!",  μα ο άντρας με το σκήπτρο ούτε που πρόσεξε το χερουβείμ. Κι άφοβος προχώρησε προς το μέρος τους,

 "Είμαι ο αυτοκράτορας Αύγουστος και θα σας βοηθήσω να περάσετε το Βόσπορο. Σας διατάζω να δεχτείτε αυτή τη χειρονομία μου χωρίς ενοχλητικές αντιρρήσεις".

 Τους έδειξε τότε ένα καΐκι με μεγάλα πανιά. Τα πρόβατα είχαν αρχίσει κιόλας να πηδούν απ' το μώλο στη σκαλίτσα του. 

 "Τότε είσαι κι εσύ ένας από μας", είπε ο Εφιριήλ.

 Η Ελίσαμπετ γύρισε στον άγγελο και είπε: "Δε το 'ξερα πως ο αυτοκράτορας Αύγουστος ήταν χριστιανός".

 Ένα μυστηριώδες χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του αγγέλου. 

 "Μα η αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία παίρνει εδώ και αιώνες μέρος στη γιορτή των Χριστουγέννων ως λαθρεπιβάτης. Και η βασιλεία του Θεού είναι ανοιχτή σε όλους, ακόμα και σ' αυτούς που ταξιδεύουν χωρίς εισιτήριο".

 Της Ελίσαμπετ της φάνηκε πως τα λόγια του αγγέλου έκαναν το ουρανό ακόμα πιο απέραντο απ' όσο είχε φανταστεί. Κι έκρυψε αυτό που είχε ακούσει βαθιά μέσα στην καρδιά της. 

 Η παράξενη πομπή των προσκυνητών βρέθηκε σύντομα στην άλλη μεριά του Βοσπόρου. Βγαίνοντας στη στεριά η Ελίσαμπετ αποχαιρέτισε το Ρωμαίο αυτοκράτορα και τον ρώτησε τί βιβλίο ήταν αυτό που κρατούσε παραμάσχαλα. Περίμενε ν' ακούσει πως ήτανε η Βίβλος ή το Ψαλτήρι. Γιατί ασφαλώς ο Θεός είχε κάθε δικαίωμα ν' απαιτήσει κάτι τέτοιο από έναν ηλικιωμένο αυτοκράτορα που αποφάσισε ξαφνικά να τους ακολουθήσει στη Βηθλεέμ. Αλλά ο αυτοκράτορας Αύγουστος είπε: "Αυτό είναι το βιβλίο της επίσημης απογραφής". 

 Κι ούτε λέξη παραπάνω. Ήταν τόσο μεγαλόπρεπος και τόσο αγέρωχος, που δεν είχε καμιά όρεξη να μιλάει με τις ώρες. Και πάντως όχι με μικρά κοριτσάκια. Η Ελίσαμπετ παραξενεύτηκε, γιατί ήταν σίγουρη πως τέτοια πράγματα δεν γίνονταν κάθε μέρα: όσο σπουδαίος κι αν ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, δε συναντούσε ασφαλώς μικρά κοριτσάκια που είχαν ξεκινήσει απ' τη Νορβηγία τρέχοντας πίσω από ένα αρνί, για να φτάσουν στη Βηθλεέμ. 

 Ο Ωσηέ χτύπησε το χώμα με το ραβδί του, θυμίζοντάς τους για μια φορά ακόμα πως δεν έπρεπε ν' αργούν. Μα δεν είχαν προχωρήσει και πολύ, όταν στάθηκαν πάλι σ' ένα λόφο, πάνω απ' την πόλη της Χαλκηδόνας. 

 Η πόλη ήταν γεμάτη παππάδες: τριγύριζαν στους δρόμους σαν σμάρι από μέλισσες. Η Ελίσαμπετ τα 'χασε φοβήθηκε σχεδόν, βλέποντας τόσους παππάδες μαζεμένους στο ίδιο μέρος.

 "Μη φοβάσαι", της είπε ο άγγελος Σεραφιήλ. "Είμαστε στο 451 μ.Χ. και στη Χαλκηδόνα γίνεται αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη σύνοδος στη ιστορία της χριστιανοσύνης. παππάδες κι επίσκοποι απ' όλο το χριστιανικό κόσμο έχουν μαζευτεί εδώ για να πάρουν μέρος".

 "Και για ποιο πράγμα μιλούν;" ρώτησε να μάθει η Ελίσαμπετ.

 Ο άγγελος γέλασε. "Προσπαθούν να συμφωνήσουν σχετικά με την ορθή χριστιανική πίστη".

 "Και θα τα καταφέρουν;"

 "Μετά από πολλές συζητήσεις θα συμφωνήσουν τελικά ότι ο Χριστός γεννήθηκε Θεός και Άνθρωπος μαζί. Αλλά δεν κουβεντιάζουν μόνο γι αυτό. Μερικοί απ' αυτούς έχουν τέτοια μανία να βρουν ποια ακριβώς είναι η ορθή πίστη, που ξεχνούν πολλά σημαντικά πράγματα".

 "Δηλαδή;" ρώτησε η Ελίσαμπετ.

 "Δηλαδή το ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να διδάξει τους ανθρώπους ν' αγαπούν τον πλησίον τους. Αυτό είναι το πιο δύσκολο μάθημα για τους ανθρώπους. Αλλά και το πιο σπουδαίο. Πιο σπουδαίο απ' το να ξέρεις ακριβώς πόσοι είναι οι άγγελοι των ουρανών. Ή αν κάποιο αγκαθάκι χωθεί στο μικρό δάχτυλο του Θεού".

 "Αλήθεια μου λες; Του 'χει μπει αγκάθι στο μικρό του δάχτυλο;".

 "Σου είπα: δεν έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι να βλέπει ο καθένας "την δοκόν την εν τω ιδίω οφθαλμώ" ".

 Η Ελίσαμπετ δυσκολεύτηκε πολύ να καταλάβει τα λόγια του αγγέλου. Τα κρυψε, όμως, βαθιά μέσα στην καρδιά της. Ίσως τα καταλάβαινε καλύτερα κάποια άλλη ώρα.

 Οι δυο Μάγοι, πάντως, δεν ικανοποιήθηκαν απόλυτα με όσα είχε πει ο Σεραφιήλ.

 "Σε τελική ανάλυση", είπε ο Κάσπαρ, "δεν χρειάζεται καν να πιστεύουμε στους αγγέλους. Πολλοί άνθρωποι έχουν τη γνώμη ότι τέτοιου είδους αντιλήψεις δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τη διδασκαλία του Χριστού".

 "Οι ιστορίες με τους αγγέλους μπορεί να είναι απλά παραμύθια", πρόσθεσε ο Βαλτάσαρ. "Αλλά το μήνυμα του Χριστού προς τους ανθρώπους, ν' αγαπούν ο ένας τον άλλο, δεν είναι καθόλου παραμύθι".

 Τότε μπήκε στην κουβέντα κι ο Εφιριήλ, που ως τη στιγμή εκείνη άκουγε μόνο χωρίς να μιλάει. 

 "Εμείς οι άγγελοι δεν είμαστε μαθημένοι να διαφωνούμε και να λέμε μεγάλα λόγια", είπε με την ευγενική, γλυκιά φωνή του. "Παρ' όλα αυτά πρέπει να πω ότι αυτό είναι ένα απ' τα πιο ανόητα πράματα που έχω ακούσει ποτέ. Τουλάχιστον σε τούτο το ταξίδι. Θα πρέπει να ντρέπεστε. Κι οι δυο σας. Ή να κάτσετε σπίτι σας στην Ανατολή και να μην πάρετε τους δρόμους προς τα δυτικά ξεφουρνίζοντας τέτοια ανεύθυνα πράγματα".

 "Μάλιστα, κύριε", πρόσθεσε κι ο Ουμουριήλ. "Θα ' πρεπε να ντρέπεστε. Κι οι δυο σας. Πειράχτηκα μ' αυτά που είπατε. Πειράχτηκα πολύ".

 Κι αμέσως μετά ο Ουμουριήλ έκανε κάτι που η Ελίσαμπετ δεν φανταζόταν ποτέ πως θα μπορούσε να το κάνει άγγελος Κυρίου. Σήκωσε τα χέρια του κι ανοίγοντας τα δάχτυλά του άρχισε να παίζει μιαν αόρατη φλογέρα στο ύψος της μύτης του κοροϊδεύοντας τους δυο σοφούς Μάγους απ' την Ανατολή.

 "Ντροπή σας, κύριοι!" ξανάπε το χερουβείμ.

 Η μικρή συντροφιά των προσκυνητών αναστατώθηκε. Ο άγγελος Σεραφιήλ άνοιξε τα χέρια του, για να δείξει πως δεν κρατούσε όπλο. 

 "Εύκολα χάνει κανείς την ψυχραιμία του και το θάρρος του, όταν νιώθει πως οι πιο δικοί του άνθρωποι, οι πιο κοντινοί κι αγαπημένοι του σταματούν να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον πιστεύουν. Όσο, όμως, κι αν διαφωνούμε για τέτοια σημαντικά θέματα, δεν πρέπει επ' ουδενί λόγω ν' αρχίσουμε τους καυγάδες. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να ξεχάσουμε ό,τι δυσάρεστο ειπώθηκε εδώ, καθώς επίσης και τη δυσάρεστη κοροϊδευτική χειρονομία του μικρού χερουβείμ".

 Ο Ωσηέ, ο βοσκός, συμφώνησε αμέσως με το Σεραφιήλ. Και χτυπώντας το ραβδί του στο χώμα είπε: "Εμπρός, τώρα! Έχουμε αργήσει!".

 Κι έτσι ξεκίνησαν πάλι και προχώρησαν μες στη Φρυγία.

 Ο Γιόακιμ άφησε το χαρτί στα πόδια του αναστενάζοντας βαθιά.

 "Οι καυγάδες των μεγάλων είναι μεγάλη κουταμάρα. Αλλά οι καυγάδες των αγγέλων είναι ακόμα πιο μεγάλη κουταμάρα".

 Ο μπαμπάς έγνεψε συμφωνώντας. "Τα θέματα αυτά ήταν πάντα πολύ λεπτά και δύσκολα. Δεν είναι δα η πρώτη φορά που κάποιοι τσακώνονται για τους αγγέλους".

 "Ε, δεν τσακώθηκαν και τόσο άσχημα", μπήκε στη μέση η μαμά."Οι άγγελοι κι οι Μάγοι συμφώνησαν πως το πιο σημαντικό απ' όλα ήταν η διδασκαλία του Χριστού προς τους ανθρώπους, ν' αγαπούν ο ένας τον άλλο. Κι αυτό είναι καμιά φορά πιο δύσκολο απ' το να πιστεύουν στους αγγέλους".

 Ο μπαμπάς άνοιξε τον άτλαντα και βρήκε την Κωνσταντινούπολη, που σήμερα λέγεται Ισταμπούλ. Βρήκε και το στενό πορθμό, το Βόσπορο, όπου ο ίδιος ο αυτοκράτορας Αύγουστος περίμενε τους προσκυνητές να τους περάσει απέναντι στην Ασία.

 Στον ιστορικό άτλαντα βρήκε την αρχαία Χαλκηδόνα, όπου είχαν συναντηθεί όλοι οι ιερείς να συζητήσουν για την ορθή χριστιανική πίστη. Οι προσκυνητές είχαν φτάσει πια στην Ασία.

 Όταν γύρισε η μαμά στο σπίτι εκείνο το απόγευμα, κρατούσε παραμάσχαλα ένα μεγάλο φάκελο γεμάτο αποκόμματα από εφημερίδες. είχε πάει στη βιβλιοθήκη κι είχε ζητήσει φωτοτυπίες απ' όλα τα άρθρα που δημοσιεύτηκαν στον τύπο το 1.948 για την εξαφάνιση της Ελίσαμπετ Χάνσεν.

 Η οικογένεια κάθισε γύρω απ' το τραπέζι διαβάζοντας τα αποκόμματα των παλιών εφημερίδων. Κοίταξαν με προσοχή τη φωτογραφία της Ελίσαμπετ Χάνσεν. Η μαμά έφερε τη φωτογραφία της κοπέλας πάνω απ' το τζάκι και την έβαλε δίπλα στην άλλη, να τις συγκρίνουν. Θα μπορούσε να 'ναι δύο φωτογραφίες του ίδιου προσώπου;

 "Έχουν κι οι δυο τους όμορφα μακριά μαλλιά", είπε η μαμά."Μου φαίνεται μοιάζει έτσι πεταχτή που είναι!".

 "Δεν μπορούμε να πούμε τίποτα με σιγουριά!" ρουθούνισε ο μπαμπάς.

 Περισσότερο τον ενδιέφερε η εξαφάνιση της μικρής. Διαβάζοντας τις παλιές εφημερίδες έμαθε κάνα δυο πράγματα.

 "Η μαμά της ήταν δασκάλα... κι ο μπαμπάς της ένας γνωστός δημοσιογράφος... Μόνο το σκουφάκι της βρέθηκε αργότερα, μετά από λίγους μήνες, όταν έλιωσαν τα χιόνια. Στο δάσος έξω απ' την πόλη. Οι αστυνομικοί δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτ'  άλλο".

 "Επειδή δεν είχαν διαβάσει το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο", είπε ο Γιόακιμ.

 "Μα κι αν ακόμα το είχαν διαβάσει, δεν θα μπορούσαν να συλλάβουν έναν άγγελο!" γέλασε ο μπαμπάς.

 Εκείνο το βράδυ, όταν η μαμά κι ο μπαμπάς τον καληνύχτισαν και βγήκαν απ΄ το δωμάτιό του, ο Γιόακιμ ξανάναψε το φως. Θυμήθηκε ότι δεν είχε κοιτάξει τη μεγάλη εικόνα στο ημερολόγιο εδώ και κάμποσες μέρες. Επειδή τα περισσότερα παραθυράκια ήταν πια ανοιχτά. Σηκώθηκε, λοιπόν, και τα 'κλεισε.

 ΚΑΙ ΝΑ! ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!

Η εικόνα έδειχνε τη Μαρία και τον Ιωσήφ σκυμμένους πάνω απ' το μικρό Χριστούλη στη φάτνη. Πίσω τους στεκόταν οι Μάγοι. Άγγελοι κατεβαίναν απ' τα ουράνια, να πουν στους βοσκούς πως ο σωτήρας είχε γεννηθεί.

 Ψηλά στην αριστερή μεριά είχε δει δυο άντρες με όμορφες φορεσιές. Αντίθετα με τους υπόλοιπους είχαν γυρισμένη την πλάτη τους στην σκηνή. Ο Γιόακιμ τους είχε ξαναδεί κι ήταν πια σίγουρος πως δεν ήταν άλλοι απ' τον Κυρήνιο κι απ τον αυτοκράτορα Αύγουστο. Αλλά το λαμπρό σκήπτρο που κρατούσε ο αυτοκράτορας στο χέρι του δεν το 'χε προσέξει Το κρατούσε άραγε απ' την πρώτη στιγμή που πήρε ο Γιόακιμ το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο μέσα στο βιβλιοπωλείο;

 ή μήπως το σκήπτρο είχε ζωγραφιστεί από μόνο του τώρα που το 'χε διαβάσει μέσα στην ιστορία της Ελίσαμπετ;