Χαιρετισμός

Νύχτα Απρίλη, νέα σελήνη, ωραία νύχτα για εραστές και κλέφτες. Καλή αρχή, καληνύχτα σας.

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

16 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ




...του καθενός η φαντασία είναι αλλιώτικη...


 ¨Όλο το υπόλοιπο βράδυ μιλούσαν για την Ελίσαμπετ, τον Γιοχάνες και το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο. Ακόμα κι όταν σώπαιναν και δεν έλεγαν τίποτα, ακόμα και τότε ο καθένας ήξερε τί  σκέφτονταν οι άλλοι.
 Ο μπαμπάς μάζευε τα πιάτα απ' το τραπέζι, όταν ένα πηρούνι του 'πεσε στο πάτωμα. Σκύβοντας να το σηκώσει ρίπε: "Κρίμα πάντως που δεν τον βρήκαμε. Είναι σίγουρα έξυπνος και πονηρός άνθρωπος. Και τέτοιους ανθρώπους δεν τους πετυχαίνεις εύκολα".
 Η μαμά καθόταν στον καναπέ με την εφημερίδα στα γόνατά της. χωρίς να διαβάζει, όταν ξάφνου είπε: "Είναι και το κοριτσάκι που χάθηκε και δεν ξαναβρέθηκε ποτέ! Μυστήριο ανεξήγητο!"
 Ο Γιόακιμ είχε ακουμπήσει τη φωτογραφία της μεγάλης Ελίσαμπετ πάνω στο τζάκι. "Μπορεί να ' ταν η φίλη του", είπε γυρίζοντας απ' την τηλεόραση να κοιτάξει την παλιά φωτογραφία.
 Η μαμα΄κι ο μπαμπάς τον άκουσαν. Ο μπαμπάς ακούμπησε ένα φλιτζάνι στο τραπεζάκι μπροστά στον καναπέ. "Ναι. Μπορεί".
 "Γιατί μέσα στο μικρό ημερολόγιο", μπήκε στη μέση η μαμά, "στο μικρούλι που ήταν μέσα στο άλλο, σ' εκείνο που χάρισε ο Κυρήνιος στην Ελίσαμπετ, δεν ήταν γραμμένες μονάχα οι λέξεις "Ελίσαμπετ" και "Τεμπασίλε". υπήρχαν και δύο ακόμα λέξεις. : "Άμορ" και "Ρόμα". ¨Αμορ στα λατινικά σημαίνει αγάπη".
 "Και Ρόμα είναι τ' όνομα της Ρώμης¨είπε ο Γιόακιμ. "Μπορεί, λοιπόν, και το ανάποδο της Ελίσαμπετ να 'χει κάποιο νόημα".


 Νωρίς το πρωί της άλλης μέρας η μαμά κι ο μπαμπάς μπήκαν στο δωμάτιο του Γιόακιμ και τον ξύπνησαν.
 "Ξύπνα, Γιόακιμ", είπε η μαμά "είναι εφτά ακόμα. Φαίνεται, όμως, πως αυτές τις μέρες θα πρέπει να σηκωνόμαστε λίγο νωρίτερα, για να προλαβαίνουμε".
 Ο Γιόακιμ έτριψε τα μάτια του να διώξει τον ύπνο και κοίταξε τα παραθυράκια στο μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο. Η ίδια σκέψη πέρασε και πάλι απ' το μυαλό του: με το μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο ήταν σαν να 'χαν γιορτή κάθε μέρα. Αναρωτήθηκε αν θα 'ταν εύκολο να φτιαχτεί ένα τέτοιο ημερολόγιο για όλες τις μέρες του χρόνου.
 Τότε θυμήθηκε το όνειρο που είχε δει τη νύχτα. Ένα κοριτσάκι είχε χωθεί μέσα σ' έναν τεράστιο σωρό από κρέπες και προσπαθούσε να βρει κάτι που είχε χάσει. Στο τέλος το βρήκε στην κρέπα που ήταν κάτω κάτω. Ήταν ένα κουκλάκι τυλιγμένο μ' ένα μικρό κομμάτι πανί. Μα στ' όνειρό του το κουκλάκι ήταν ζωντανό.
 Έλα, λοιπόν! Άνοιξέ το!" είπε ο μπαμπάς νευρικά. "Δεν έχουμε πολλή ώρα μπροστά μας!"
 Ο Γιόακιμ ανακάθισε και βρήκε το παραθυράκι με τον αριθμό 16. Το διπλωμένο χαρτάκι έπεσε στο κρεβάτι, μα ο μπαμπάς το βρήκε αμέσως και το σήκωσε. Μέσα στο τετράγωνο χάρτινο άνοιγμα είδαν ζωγραφισμένο ένα παλιό κάστρο.
 "Θα το διαβάσω εγώ", είπε η μαμά. Ήταν η σειρά της.
 Βολεύτηκαν, λοιπόν, κι οι τρεις κι η μαμά άρχισε.


 Δανιήλ


 Ήταν τις μέρες που η αρχαία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία χωρίστηκε στα δυο. Και στο ανατολικό και στο δυτικό τμήμα της η χριστιανική θρησκεία είχε πετάξει ρίζες κι είχε αρχίσει ν' απλώνεται. Μα ο χριστιανικός κόσμος εξακολουθούσε να κινδυνεύει από τους ειδωλολάτρες γείτονές του. Οι άπιστοι εμπόδιζαν το χτίσιμο νέων εκκλησιών, Έκλεβαν το χρυσάφι και το ασήμι απ' το εσωτερικό των ναών και λεηλατούσαν πόλεις ολόκληρες.
 Ο πάπας της Ρώμης τότε έβγαλε διαταγή και πρόσταξε τους χριστιανούς να υπερασπίζονται με τα όπλα τις περιουσίες των εκκλησιών τους ενάντια στους βαρβάρους που δεν είχαν ακούσει ποτέ για το Χριστό και τη θρησκεία του. Και τις μέρες εκείνες μια αλλόκοτη πομπή πέρασε απ' την Ιταλική χερσόνησο στα Βαλκάνια, ταξιδεύοντας στο χώρο και στο χρόνο, πηγαίνοντας στη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαυίδ. Ερχόταν απ΄το μακρινό μέλλον.
 Στα Σάλωνα της Δαλματίας σταμάτησαν μπροστά στα ερείπια του αρχαίου ρωμαϊκού κάστρου. Το μισογκρεμισμένο αυτοκρατορικό παλάτι τους φάνηκε έρημο στην αρχή. Μα όταν τρύπωσαν μέσα από μια μικρή πορτούλα του τείχους είδαν πως ήταν γεμάτο κόσμο. Όπως όταν τραβάς την ξερή φλούδα από κάποιο σαπισμένο κούτσουρο και βρίσκεις από κάτω πλήθος μυρμήγκια και μαμούνια να σέρνονται. 
 Όταν είδε όλον αυτόν τον κόσμο ο Εφιριήλ, είπε: "Το αγγελικό ρολόι μου δείχνει πως 688 χρόνια έχουν περάσει απ' τη γέννηση του Χριστού. Βρισκόμαστε μέσα στα τείχη του κάστρου που έχτισε εδώ ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός. Ο Διοκλητιανός είχε γεννηθεί σ' αυτήν εδώ την περιοχή γύρω στο 250 μ.Χ. Πολέμησε τα νομαδικά φύλα κι αγωνίστηκε να ξαναδώσει την παλιά ισχύ και λάμψη σ' ότι είχε απομείνει απ' την παλιά Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Έκλεισε τις χριστιανικές εκκλησίες και καταδίωξε άγρια τους χριστιανούς. Όταν πέθανε, τον έθαψαν εδώ, μέσα στο παλάτι του. Αλλά λίγα μόνο χρόνια μετά το θάνατό του, ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μέσα στα τείχη του παλιού αυτοκρατορικού κάστρου χτίστηκε μια ολόκληρη πόλη. Μια πόλη που πολύ αργότερα θα ονομαστεί Σπάλατο".
 Κι ενώ ο Εφιριήλ μιλούσε, ένα μισόγυμνο αγοράκι τους είδε, κι άρχισε να φωνάζει: "Άγγελοι! Άγγελοι!".
 "Γιατί φωνάζει;" ρώτησε η Ελίσαμπετ τον Εφιριήλ. 
 "Γιατί μάλλον δεν έχει ξαναδεί αγγέλους στη ζωή του", αποκρίθηκε ο Εφιριήλ. 
 Την επόμενη στιγμή όλοι είχαν καρφώσει τα μάτια τους πάνω στους παράξενους ταξιδιώτες. Τα παιδιά στέκονταν ασάλευτα Και τους κοίταζαν σα μαγεμένα. Μα οι μεγάλοι έπεσαν όλοι στη γη μουρμουρίζοντας "Δόξα εν υψίστοις" και "Αμήν" και "Αλληλούια".
 Ο Ουμουριήλ άρχισε να φτεροκοπάει πάνω απ' τα κεφάλια τους. 
 "Μη φοβάστε! Μη φοβάστε καθόλου!" τους έλεγε και τους ξανάλεγε. "γιατί πριν από 688 χρόνια γεννήθηκε ο Σωτήρας σας στη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαυίδ. Ο Μεσσίας! Ο καλύτερος απ' όλους τους σωτήρες του κόσμου. Και τώρα μαζευτήκαμε εμείς απ' τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και τρέχουμε στη Βηθλεέμ για να τον προσκυνήσουμε".
 Ένας άντρας μαυροντυμένος σηκώθηκε τότε και τους πλησίασε.
 "Ο παππάς", ψιθύρισε ο Εφιριήλ. 
 Ο παππάς είπε κάτι που η Ελίσαμπετ δεν μπόρεσε να καταλάβει. Μα ο άγγελος της εξήγησε πως του 'χε ζητήσει να προσκυνήσει το μικρό Χριστό κι από μέρους τους, απ' αυτή τη μικρή γωνιά του κόσμου.
 Ο Ωσηέ χτύπησε τότε το ραβδί του πάνω στ' αγκωνάρια του αρχαίου τείχους και φώναξε: "Εμπρός, λοιπόν! Για τη Βηθλεέμ!"
 Και τρέχοντας κατηφόρισαν τις Δαλματικές ακτές. Πηδώντας περνούσαν λόφους και υψώματα και κάνα δυο φορές κοντοστάθηκαν για ν' απολαύσουν την όμορφη θέα της Αδριατικής. Ο Εφιριήλ τους έδειξε μια μικρή πόλη πιο κάτω. Ήταν χτισμένη δίπλα στη θάλασσα.
 "Είμαστε στα 659. Αυτή τη μικρή πόλη τη λένε Ραγκούζα. Την έχτισαν πρόσφατα Έλληνες άποικοι απ' την Πελοπόννησο. Αργότερα θα γίνει σπουδαίο και τρανό λιμάνι. Και θα πάρει το όνομα Ντουμπρόβνικ".
 Σε κάποιο λόφο μ' έξοχη θέα προς τη θάλασσα συνάντησαν κι άλλο ένα βοσκό, που καθόταν στον ίσκο ενός πεύκου, για να προστατευτεί απ' τις δυνατές ακτίνες του ήλιου. Φορούσε ανοιχτογάλαζο χιτώνα, σαν τον Ωησέ, τον Ιάκωβο και τον Ισαάκ. Όταν τους είδε να 'ρχονται προς το μέρος του, σηκώθηκε και προχώρησε να τους προϋπαντήσει. 
 "Δόξα εν υψίστοις Θεώ", τους χαιρέτισε. "Το όνομά μου είναι Δανιήλ και περιμένω εδώ πολλά χρόνια τώρα. Το 'ξερα, όμως, ότι θα περνούσατε απ' τη Δαλματία κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του έβδομου αιώνα. Θα 'ρθω κι εγώ μαζί σας στη Βηθλεέμ".
 "Καλώς να ορίσεις! Καλώς να ορίσεις! απάντησε ο Ουμουριήλ, το χερουβείμ. "Γιατί είσαι κι εσύ δικός μας και ανήκεις στη συντροφιά μας".
 ο Ωσηέ χτύπησε με το ραβδί του τον κορμό του πεύκου. 
 "Ας μην αργούμε!" είπε. "Πάμε για τη Βηθλεέμ!"
 Και προχωρώντας δεν άργησαν να φτάσουν σε μια μεγάλη λίμνη. Στην άκρη της είδαν μια πόλη. 
 "Αυτή την πόλη τη λένε Σκόδρα κι η λίμνη είναι η λίμνη της Σκόδρας", είπε ο Εφιριήλ. "Μετά από πολλούς αιώνες η περιοχή αυτή θα ονομαστεί Αλβανία. Έχουμε αφήσει πίσω μας τα εδάφη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κι έχουμε μπει στο ανατολικό τμήμα της παλιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: στο Βυζάντιο".
 Η Ελίσαμπετ είχε μπερδευτεί με όλα τούτα τα παράξενα ονόματα. Ο άγγελος, όμως, συνέχισε να δίνει εξηγήσεις: "Το αγγελικό ρολόι δείχνει πως έχουν περάσει 602 χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού. Την εποχή αυτή, και καθ' όλη τη διάρκεια του μεσαίωνα, η χριστιανοσύνη είχε δύο πρωτεύουσες. Η μία ήταν η Ρώμη κι η άλλη η Κωνσταντινούπολη, στην είσοδο της Μαύρης Θάλασσας".
 "Μα δεν πίστευαν στον ίδιο Θεό; Δεν πίστευαν τα ίδια πράγματα;"
 "Σε γενικές γραμμές, ναι. Αλλά αυτό το Θεό τον λάτρευαν με κάπως διαφορετικό τρόπο. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Το ίδιο και οι εκκλησιαστικές παραδόσεις και τα τυπικά της Θείας Λειτουργίας, αν και όλα άρχισα μια νύχτα στη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαυίδ".
 Ο Ουμουριήλ χτύπησε τις φτερούγες του και είπε: "Και βέβαια! Γιατί η Παναγία ήταν μία! Και ο Χριστός ένας κι αυτός! Από τότε, όμως, φτιάχτηκαν εκατομμύρια εικόνες της Παναγίας και του μικρού Χριστούλη. Και καμιά δε μοιάζει με τις άλλες. Όσο κι αν ο Χριστός είναι ένας και μοναδικός, του καθενός η φαντασία είναι αλλιώτικη".
 Η Ελίσαμπετ έκρυψε αυτά τα λόγια βαθιά μες στην καρδιά της. Μα το χερουβείμ χτύπησε ξανά τα φτερά του και την πλησίασε.
 "Ο Θεός έπλασε έναν Αδάμ και μία Εύα. Ήταν σαν δύο μικρά παιδιά, που έπαιζαν κρυφτό και σκαρφάλωναν στα δέντρα  στον κήπο της Εδέμ. Γιατί ακόμα κι ο ωραιότερος κήπος του κόσμου δεν έχει νόημα, αν δεν υπάρχουν παιδιά να παίζουν εκεί μέσα και να τον χαίρονται. 
  Αλλά αυτά τα δύο παιδιά έφαγαν τον καρπό του Δέντρου της Γνώσης. Και μεγάλωσαν. Αυτό σήμανε και το τέλος του παιχνιδιού στον κόσμο. Όχι, όμως, για πολύ. Γιατί ο Αδάμ κι η Εύα έκαναν δικά τους παιδιά κι εγγόνια. Ο Θεός, βλέπετε, φρόντισε να υπάρχουν πάντα μπόλικα παιδιά στον κόσμο. Γιατί ακόμα κι ο ομορφότερος κόσμος δεν έχει νόημα, αν δεν υπάρχουν παιδιά να τον ανακαλύπτουν απ' την αρχή ξανά και ξανά. Ο κόσμος δεν τελειώνει ποτέ, επειδή ακριβώς έρχονται ολοένα κι άλλα παιδιά που τον αντικρίζουν για πρώτη φορά και τον μαθαίνουν απ' την αρχή.  Μάλιστα!".
 Οι δύο Μάγοι κοιτάχτηκαν. 
 "Τ' άκουσες αυτό;" ρώτησε ο Βαλτάσαρ.
 "Αυτή η εξήγηση μου φαίνεται λιγάκι αμφίβολη", είπε ο Κάσπαρ. "Αλλά όλες τις πραγματικά σπουδαίες ιστορίες μπορείς να τις εξηγήσεις με δύο, τουλάχιστον, ή και με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Μα δε μπορείς να διαλέξεις πάνω από ένα τρόπο κάθε φορά".
 "Παρ' όλο, όμως, που έχουν ζήσει στη γη δισεκατομμύρια παιδιών ως τώρα, ούτε δύο δεν ήταν ολόιδια μεταξύ τους", συνέχισε ο Ουμουριήλ. "Ούτε δύο μικρά χορταράκια δεν είναι ολόιδια σ' ολόκληρη την πλάση. Κι αυτό γιατί η φαντασία του Θεού είναι ανεξάντλητη, ξεχειλίζει κι όλο στάζει απ' τα ουράνια και πέφτει κάτω στη γη."Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε τα ύδατα εν ταις θαλάσσαις' και τα πετεινά πληθυνέσθωσαν επί της γης", είπε όταν έπλασε τον κόσμο μέσα σε έξι μέρες. "Εξαγαγέτω η γη ψυχήν ζώσαν κατά γένος, τετράποδα κι ερπετά και θηρία της γης κατά γένος..." ".
 Ο Ουμουριήλ κοίταξε την Ελίσαμπετ με την άκρη του ματιού του. "Το ξέρω όλο απέξω", είπε.
 Η Ελίσαμπετ  χτύπησε τα χέρια της με θαυμασμό. Πάντα δυσκολευόταν να μάθει απέξω παλιές ιστορίες και χωρία απ' τη Βίβλο.
 Ο Ωσηέ, όμως, χτύπησε το ραβδί του στο χώμα και τους φώναξε: "Φτάνουν τα λόγια! Έχουμε  ακόμα δρόμο μπροστά μας ως τη Βηθλεέμ!". Κι έτσι συνέχισαν το ταξίδι τους μέσα απ' την ορεινή περιοχή της Μακεδονίας.




 Σαν τελείωσε το διάβασμα η μαμά, χαμογελούσαν κι οι τρεις τους.
 "Αυτός ο ανθοπώλης έχει τρομερή φαντασία", είπε ο μπαμπάς.
 Γύρισε τις σελίδες του άτλαντα. "Πέρασαν ολόκληρη τη Γουγκοσλαβία σε μια μέρα. Δεν είναι και λίγο!"
 "Σε 100 χρόνια, θέλεις να πεις!" τον διόρθωσε ο Γιόακιμ. "Κάθε μέρα είναι 100 χρόνια".
 "Ναι, αλλά μόνο για μας", μπήκε στη μέση η μαμά. "Για την Ελίσαμπε και τους; φίλους της όλα εξελίσσονται τρομαχτικά γρήγορα. Κι εξάλλου τη χώρα αυτή δεν τη λένε πια Γιουγκοσλαβία. Ούτε και τον έβδομο αιώνα την έλεγαν έτσι. Την έλεγαν Κροατία και Δαλματία".
 Ο μπαμπάς εξακολουθούσε να μελετά το χάρτη. Με το δάχτυλό του έδειξε στο Γιόακιμ τη διαδρομή που είχαν ακολουθήσει οι ταξιδιώτες του χρόνου. Του 'δειξε και τις πόλεις Σπλιτ, δηλαδή το Σπάλατο, και Ντουμπροβνικ.
 Και το απόγευμα, όταν γύρισε απ' τη δουλειά του είχε νέα να τους πει;:
 "Πέρασα απ' το αστυνομικό τμήμα σήμερα".
 "Ρώτησες για τον Γιοχάνες;" ζήτησε να μάθει η μαμά.
 Ο μπαμπάς κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. "Όχι, όχι. Γύρεψα πληροφορίες για το κοριτσάκι που χάθηκε τα Χριστούγεννα του 1948. Ήταν εφτά χρονών και στ΄αλήθεια άνοιξε η γη και την κατάπιε. Η αστυνομία την έψαχνε μήνες ολόκληρους. Μα δεν την βρήκαν ποτέ. Βρήκαν μόνο το καπελάκι της σ' ένα δασάκι έξω απ΄την πόλη. φαίνεται πως αυτό το παιδί δεν πρόλαβε να ζήσει και πολύ".
 "Μην είσαι και τόσο σίγουρος", είπε η μαμά.
 Ο Μπαμπάς, όμως, συνέχισε: "Έψαξα να βρω τους γονείς της. Έκανα μερικά τηλεφωνήματα και τελικά κατάφερα να μιλήσω στη μητέρα της. Έχει περάσει πια τα εβδομήντα".
 Η μαμά κι ο Γιόακιμ  μίλησαν ταυτόχρονα.
 "Τί σου είπε;".
 "Ήξερε τον Γιοχάνες;".
 ¨"Ένας, ένας παρακαλώ", είπε ο μπαμπάς. "Η ηλικιωμένη γυναίκα δεν μου 'πε τίποτα περισσότερο απ' όσα είχα μάθει στην αστυνομία. Μου είπε, όμως, ότι μια φορά, πριν από πολλά πολλά χρόνια, είχε μιλήσει μ' έναν άντρα ονόματι Γιοχάνες, που είχε έρθει απ' τη Συρία. Ο πατέρας του κοριτσιού πέθανε πριν από λίγα χρόνια. Είχε ταξιδέψει στη Συρία και σε πολλές άλλες χώρες. Αλλά δεν είχε ξανακούσει για τη φωτογραφία που πάρθηκε στη Ρώμη 15 χρόνια μετά τη εξαφάνιση της Ελίσαμπετ. Υποσχέθηκα να της στείλω ένα αντίγραφο".
 Όταν η μαμά κι ο μπαμπάς τον καληνύχτισαν, ο Γιόακιμ σηκώθηκε ξανά απ' το κρεβάτι του και κάθισε στο γραφειάκι του.
 Ποια ήταν η νεαρή γυναίκα που είχε φωτογραφίσει ο Γιοχάνες στη Ρώμη; Την Ελίσαμπετ - ή είχε κάποιο άλλο, εντελώς διαφορετικό όνομα;
 "Σαπμέτ... Τέμπας..." είχε πει. Γιατί, όμως; Σαν ξόρκι ακουγόταν στ' αυτιά του αυτά τα περίεργα λόγια.
 Ο Γιόακιμ άνοιξε το σημειωματάριό του κι έριξε μια ματιά στα δύο ονόματα, που είχε γράψει χιαστί. Τώρα κάθισε κι έφτιαξε ένα άλλο σχήμα:
 Ήταν παράθυρο; 'Ήταν σταυρός; Ίσως ήταν ένα μαγικό χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο.   

11 σχόλια:

  1. να την και η ιστοριούλα μας!!!πολλά φιλάκια μπλούζ!καλό σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τί θα γίνει, πότε θα εκτυπώσω να διαβάσω η ημίτυφλη κι εγώ;
    Φιλάκια Μπλουζάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ christina
    καλησπέρα c μικράκι!
    φιλάκια!!

    @ ηλι
    συμφωνούμε απολύτως -και πάλι!
    χι χι χι.

    @ Christina
    Βρες έναν καλό άνθρωπο να σου το διαβάσει αν σε κουράζει η οθόνη!
    Άσε! είμαι σε πελάγη ευτυχίας!!
    Ξέρεις εσύ. Το πήρα το δεματάκι απ' το ταχυδρομείο.
    -χαλάλι η υπομονή' όλα εκεί κινιόντουσαν σε slow motion περίμενε περίμενε μαθήματα υπομονής.
    Αλλά με χαροποίησες πολύ κι έτσι κι εγώ θα σκορπίσω λίγη χαρά και σ' άλλους!
    ένα λέω να το πάω στη βιβλιοθήκη. Ποια προτιμάς την ντόπια του Πανεπιστημίου;
    φιλάκια φιλάκια φιλάκια
    σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @
    Οι καλοί άνθρωποι επιτελούν έργα πιο ουσιαστικά και είναι τόσο λίγοι...
    Χαίρομαι που χαίρεσαι, αυτή είναι η σειρά, δώρο- αντίδωρο= χαρά! Πράξε κατά βούλησιν, Μπλούζ, όπως νομίζεις εσύ!
    Καληνύχτας φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Dark13Sun
    ωχ! τί έπαθε η καληνύχτα κι είναι θλιμμένη;
    συμβαίνει κάτι;
    καλό βράδυ Dark13Sun!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μυθιστορήματα αγγελικής φαντασίας...

    Πάντως ο Δανιήλ γιορτάζει αύριο!
    μαζί με τους «τρεις παίδες» Αζαρία, Ανανία, Μισαήλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Ασκαρδαμυκτί
    ο Δανιήλ κι οι τρεις παίδες γιορτάζουν.
    εμείς οι λοιποί στο καμίνι τί κάνουμε;
    αχ αχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τα έχω πάρει με τη σειρά τώρα, πάω παραπάνω.
    Τι να κάνω δεν έκατσα ούτε λεπτό στο Σαββατοκύριακο, και δεν πήρα την παραμυθένια δόση μου ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή