Summertime Blues

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

Το Μάρλοου – Το αββαείου του Μπίσαμ – Οι μοναχοί του Μέντμενχαμ – Ο Μονμόρενσυ σκέφτεται να δολοφονήσει ένα γέρο γάτο – Τελικά αποφασίζει να του χαρίσει τη ζωή – Αισχρή συμπεριφορά ενός φοξ τεριέ σε κατάστημα του Χέιμαρκετ – Η αποχώρησή μας από το Μάρλοου – Μια επιβλητική πομπή – Χρήσιμες οδηγίεςγια την παρενόχληση των ατμακάτων – Αρνούμαστε να πιούμε από το ποτάμι – Ένας ειρηνικός σκύλος – Παράξενη εξαφάνιση του Χάρις και μίας πίτας.

Το Μάρλοου είναι μία από τις πιο όμορφες παραποτάμιες πόλεις που ξέρω. Είναι μια πολύβουη, ζωντανή μικρή πόλη' είναι γεγονός ότι δεν είναι πολύ γραφική στο σύνολό της, παρ΄' όλα αυτά όμως ανακαλύψαμε αρκετά γραφικά και χαριτωμένα σημεία -όρθιες αψίδες στη γκρεμισμένη γέφυρα του Χρόνου, πάνω από τις οποίες η φαντασία μας ταξιδεύει πίσω στις εποχές που το Μάρλοου Μάνορ είχε για άρχοντά του το Σάξονα Άλγκαρ, πριν ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής το αρπάξει για να το δώσει στη βασίλισσα Ματθδίλδη και πριν περάσει στα χέρια των κομήτων του Γουόργουικ ή του έμπειρου περί τα εγκόσμια λόρδου Πέιτζετ, σύμβουλου τεσσάρων διαδοχικών μοναρχών.

Έχει κι έναν όμορφο επαρχιακό δρόμο γύρω του, σε περίπτωση που μετά τη βαρκάδα σου έρθει διάθεση για έναν περίπατο, και το ποτάμι είναι κι αυτό στις ομορφιές του σ' αυτό το σημείο. Κάτω στο Κούκχαμ, μετά τα Δάση Κουόρι και τα λιβάδια, υπάρχει μια όμορφη έκταση. Αγαπημένα πανέμορφα Δάση του Κουόρι! Μετά τα στενά, ανηφορικά μονοπάτια και τα φιδογυριστά, δασωμένα σας περάσματα, πόσο άρωμα κρατάτε μέχρι σήμερα από μνήμες ηλιόλουστων καλοκαιρινών ημερών! Πόσο στοιχειωμένος είναι ο πυκνοφυτεμένος σας ορίζοντας από φαντάσματα γελαστών προσώπων! Πόσοι ψίθυροι των φύλλων σας αντηχούν απαλά φωνές άλλων, περασμένων εποχών!

Από το Μάρλοου μέχρι το Σόνιγκ είναι ακόμα πιο όμορφα. Το μεγαλόπρεπο, γέρικο Αββαείο του Μπίσαμ, που οι πέτρινοί του τοίχοι έχουν αντηχήσει από τις φωνές των Nαϊτών ιπποτών, και όπου κάποια εποχή κατοικούσε η Άννα της Κλέβης και μια άλλη εποχή η βασίλισσα Ελισσάβετ, βρίσκεται στη δεξιά όχθη, μόλις ένα χιλιόμετρο πάνω από τη γέφυρα του Μάρλοου. Ο μελοδραματισμός πλανάται ακόμη στην ατμόσφαιρα του αββαείου/ Διαθέτει μία κρεβατοκάμαρα όλο ταπετσαρίες κι ένα μυστικό δωμάτιο κρυμμένο ψηλά στους χοντρούς του τοίχους. Το φάντασμα της λαίδης Χόμπι, που ξυλοκόπησε το μικρότης αγόρι μέχρι θανάτου, ακόμα περπατάει εκεί τις νύχτες, και προσπαθεί να ξεπλύνει τα φασματικά της χέρια πλένοντάς τα σε μια φασματική λεκάνη.

Εδώ αναπαύεται ο Γούργουικ, που ανέβαζε και κατέβαζε βασιλιάδες από το θρόνο κατά βούληση, αδιάφορος πια για θέματα τόσο τετριμμένα όσο οι επίγειοι βασιλιάδες και τα επίγεια βασίλεια' εδώ είναι θαμμένος και ο Σλίσμπερι, που έκανε καλή δουλειά στο Πουατιέ. Λίγο πριν φτάσεις στο αββαείο, κι ακριβώς πάνω στην όχθη του ποταμού, βρίσκεται η Εκκλησία του Μπίσαμ' αν υποτεθεί ότι αξίζει τον κόπο να δει κανείς οποιονδήποτε τάφο, τότε θα άξιζε να δει τους τάφους και τα μνημεία της εκκλησίας του Μπίσαμ. Ο Σέλλεϊ, που εκείνη την περίοδο ζούσε στο Μάρλοου (ακόμα μπορείς να δεις το σπίτι του στη Γουέστ Στρητ), συνέθεσε την Εξέγερση του Ισλάμ, περνώντας με τη βάρκα του κάτω από τις οξιές του Μπίσαμ.

Στο φράγμα του Χάρλεϊ, λίγο πιο ψηλά, έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι θα μπορούσα να μείνω έναν ολόκληρο μήνα, αλλά και πάλι δε θα μου έφτανε για να ρουφήξω όλη την ομορφιά του τοπίου. Το χωριό του Χάρλεϊ, πέντε λεπτά απόσταση με τα πόδια από τον υδατοφράχτη, είναι από τα πιο παλιά χωριουδάκια  στο ποτάμι, αφού χρονολογείται, σύμφωνα με την αλλόκοτη φρασεολογία εκείνων των εποχών, “από τις μέρες του βασιλιά Σέμπερτ και του βασιλιά Όφα”. Λίγο μετά το φράγμα (προς τα επάνω0 βρίσκεται η Πεδιάδα των Δανών, όπου οι Δανοί εισβολείς στρατοπέδευσαν κάποτε στη διάρκεια της πορείας τους προς το Γκλόστερ' κι ακόμα λίγο πιο πάνω, φωλιασμένα σε μια χαριτωμένη γωνιά δίπλα στο ποτάμι είναι τ' απομεινάρια του Αββαείου του Μέντμενχαμ.

Οι διάσημοι μοναχοί του Μέντμενχαμ ή “Λέσχη της Φωτιάς της Κόλασης”, όπως συχνά τους αποκαλούσαν, στην οποία ανήκε κι ο διαβόητος Γουίλκς, ήταν μια αδελφότητα που είχε για σύνθημά της “Κάνε ό,τι σου αρέσει”, και αυτή η πρόσκληση υπάρχει ακόμα χαραγμένη πάνω από την είσοδο του αββαείου. Πολλά χρόνια πριν από αυτό το κίβδηλο αββαείο, με το εκκλησίασμά του από ασεβείς χωρατατζήδες, υπήρχε στο ίδιο σημείο ένα μοναστήρι πιο αυστηρού ήθους, που οι μοναχοί του ήταν κάπως διαφορετικοί από τους γλεντζέδες που επρόκειτο να τους διαδεχτούν μετά από 500 χρόνια.

Οι Κιστερκιανοί μοναχοί, το αββαείο των οποίων ήταν χτισμένο εκεί τον 13ο αιώνα, φορούσαν μονάχα ένα ράσο από τραχύ ύφασμα μες κουκούλα και δεν έτρωγαν ούτε κρέας ούτε ψάρι ούτε αυγά. Κοιμούνται σ' αχυρένια στρώματα και ξυπνούσαν τα μεσάνυχτα για τη λειτουργία. Περνούσαν όλη τη μέρα με δουλειά, μελέτη και προσευχή' και όλη τους η ζωή ήταν βυθισμένη σε σιωπή θανάτου, αφού κανείς τους δε μιλούσε.

Μια πολύ σκυθρωπή αδελφότητα μοναχών, που διήγαν βίο σκυθρωπό σε κείνο το γλυκό τοπίο, που ο Θεός το είχε κάνει τόσο όμορφο! Τί περίεργο, οι φωνές της φύσης ολόγυρά τους -το απαλό κελάηδισμα των νερών, ο ψίθυρος του γρασιδιού, η μουσική του ανέμου- να μη τους διδάξουν ένα πιο βαθύ νόημα της ζωής. Κάθονταν εκεί και αφουγκράζονταν σιωπηλοί όλη μέρα, περιμένοντας κάποια φωνή εξ ουρανού' κι όλη μέρα και στη διάρκεια της κατανυκτικής νύχτας η φύση τους μιλούσε σε μυριάδες τόνους, αλλά εκείνοι δεν την άκουγαν.

Από το Μεντμεχαμ μέχρι τον υδατοφράχτη του Χάμπλεντον το ποτάμι είναι γεμάτο γαλήνια ομορφιά, αλλά μετά το ΓκρηνλαντςΧένλεϊ, το τοπίο είναι κάπως γυμνό και ανιαρό.