τρεις σε μια βάρκα ή οι διακοπές μου.

ελλείψει άλλων ας μοιραστούμε αυτό το υπέροχο βιβλιαράκι, μάκια σ'όλους!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Τρεις ανάπηροι - Τα βάσανα του Τζωρτζ και του Χάρις - Θύμα 197 θανατηφόρων ασθενειών - Χρησιμες συνταγές - Πώς θεραπεύονται οι πόνοι του συκωτιού στα παιδιά - Συμφωνούμε ότι έχουμε παραδουλέψει και χρειαζόμαστε ξεκούραση - Μια βδομάδα στο πέλαγος; - Ο Τζορτζ προτείνει το ποτάμι - Ο Μονμόρενσυ εγείρει αντιρρήσεις - Η αρχική πρόταση εγκρίνεται με τρεις ψήφους έναντι μιας.

Ήμασταν τέσσερις -ο Τζωρτζ, ο Γουίλιαμ Σάμιουελ Χάρις, εγώ και ο Μονμόρενσυ. Καθόμασταν στο δωμάτιό μου καπνίζοντας και συζητώντας για τα χάλια μας - τα χάλια μας από ιατρικής απόψεως, εννοώ.
 
               Νιώθαμε όλοι καταβεβλημένοι, κι είχε αρχίσει να μας εκνευρίζει το γεγονός. Ο Χάρις είπε ότι τον έπιαναν κατά καιρούς τόσες ισχυρες κρίσεις ιλίγγου, που δεν ήξερε τί έκανε. Ο Τζωρτζ είπε ότι τον έπιαναν κι εκείνον πολύ ισχυρές κρίσεις ιλίγγου κι επίσης δεν ήξερε τί έκανε. Σε μένα το πρόβλημα εστιαζόταν σ'ένα απορυθμισμένο συκώτι. Ήξερα ότι το συκώτι μου ήταν απορυθμισμένο, γιατί είχα διαβάσει πρόσφατα το διαφημιστικό ενός χαπιού για το συκώτι, που περίεγραφε διάφορα συμπτώματα απ'τα οποία μπορείς να καταλάβεις πότε το συκώτι σου είναι απορυθμισμένο. Και τα είχα όλα.
 

              Είναι περίεργο, αλλά ποτέ δε μου έτυχε να διαβάσω διαφημιστικό για κάποιο φάρμακο χωρίς να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι υποφέρω από τη συγκεκριμένη αρρώστια την οποία περιγράφει, και μάλιστα στην πιο προχωρημένη της μορφή. Η διάγνωση μοιάζει κάθε φορά ν'ανταποκρίνεται με ακρίβεια στα πάσης φύσεως συμπτώματα που αισθάνομαι κατά καιρούς.
 
              Θυμάμαι ότι είχα πάει μια μέρα στο Βρεττανικό Μουσείο για να βρω κάτι σχετικό με τη θεραπεία κάποιας ελαφριάς αδιαθεσίας απ'την οποία υπέφερα -αλλεργικό συνάχι νομίζω πως ήραν. Κατέβασα το βιβλίο και διάβασα όλα όσα είχα πάει να διαβάσω 'και μετά, χωρίς να το καλοσκεφτώ, γύρισα αφηρημένα τις σελίδες κι άρχισα να διαβάζω για διάφορες αρρώστιες. Ξεχνώ ποια ήταν η πρώτη νόσος που μελέτησα -είμαι βέβαιος ότι ήταν κάποιος τρομερός, καταστροφικός λιμός -και πριν προλάβω να διαβάσω το μισό απ'τον κατάλογο των "προειδοποιητικών συμπτωμάτων" είχα πειστεί ότι ήμουν ήδη προσβεβλημένος.
 
              Κάθισα για λίγο, παγωμένος απ' τον τρόμο, και μετά συνέχισα να ξεφυλλίζω, απελπισμένος. Έφτασα στον τυφοειδή πυρετό -διάβασα τα συμπτώματα -ανακάλυψα ότι έπασχα από τυφοειδή πυρετό, θα πρέπει να τον είχα πολλούς μήνες χωρίς να το ξέρω - αναρωτήθηκα τί άλλο είχα, έφτασα στη χορεία -ανακάλυψα, όπως το περίμενα ότι είχα κι απ'αυτό -η περίπτωσή μου άρχισε να μου κινεί το ενδιαφέρον, κι έτσι αποφάσισα να τη μελετήσω εις βάθος, και ξανάπιασα όλες τις αρρώστιες με αριθμητική σειρά -διάβαζα για τη θέρμη κι έμαθα ότι εμφάνιζα ήδη τα πρώτα της συμπτώματα, αλλά το οξύ της στάδιο θα άρχιζε σε δεκαπέντε μέρες περίπου. Με ανακούφισε η διαπίστωση ότι η νόσος του Μπράιτ με είχε προσβάλλει σε παραλλαγμένη μορφή κι επομένως από αυτής της πλευράς τουλάχιστον μπορούσα να ζούσα πολλά χρόνια ακόμα. Είχα χολέρα και σοβαρές επιπλοκές της' όσο για διφθερίτιδα, φαίνεται ότι υπέφερα εκ γενετής. Κάλυψα συστηματικά όλα τα γράμματα της αλφαβήτου και η μόνη αρρώστια απ' την οποία μπορούσα με βεβαιότητα να συμπεράνω ότι δεν έπασχα ήταν η θυλακίτιδα της επιγονατίδας, που προσβάλλει συνήθως τις καμαριέρες.
 
             Στην αρχή η διαπίστωση με πλήγωσε αρκετά' τρομερή αμέλεια εκ μέρους μου. Γιατί να μην πάσχω από θυλακίτιδα της επιγονατίδας;Προς τί αυτή η προσβλητική διάκριση;Μετά από λίγο, πάντως, άρχισα να βλέπω την κατάσταση πιο ψύχραιμα. Σκέφτηκα ότι είχα όλες τις υπόλοιπες γνωστές ασθένειες της φαρμακολογίας κι αποφάσισα να σκέφτώ λιγότερο εγωιστικά και ν'αποδεχτώ το γεγονός ότι δεν έπασχα από θυλακίτιδα της επιγονατίδας. Η ποδάγρα, στη βαθύτερη μορφή της, φαίνεται ότι με έχει χτυπήσει χωρίς να το αντιληφθώ' και από ωτοσκλήρυνση ήταν φανερό ότι υπέφερα από μικρό παιδί.Δεν υπήρχα άλλες αρρώστιες μετά την ωτοσκλήρυνση, έτσι λοιπόν συμπέρανα ότι εκεί τελείωνω τα προβλήματά μου.
 
             Έπεσα σε περισυλλογή. Σκεφτόμουν τί ενδιαφέρουσα περίπτωση θα πρέπει να ήμουν από ιατρικής απόψεως, τί απόκτημα για οποιαδήποτε ιατρική σχολή!  Οι φοιτητές δεν θα αναγκάζονταν να παίρνουν σβάρνα τα νοσοκομεία, αν είχαν εμένα στη διάθεσή τους. Ήμουν ένα νοσοκομείο ολόκληρο από μόνος μου. Αρκούσε ν' ασχοληθούν μ'εμένα για να πάρουν το πτυχίο τους.
   Ύστερα αναρωτήθηκα πόση ζωή μου έμενε ακόμα. Προσπάθησα να εξετάσω μόνος μου τον εαυτό μου. Στην αρχή δεν μπορούσα να αισθανθώ καθόλου τον σφυγμό μου. Μετά πήρε μπρος ξαφνικά. Έβγαλα το ρολόι απὀ την τσέπη μου και τον μέτρησα. Είχα εκατον σαράντα εφτά σφίξεις το λεπτό. Προσπάθησα να ακούσω την καρδιά μου. Δεν μπόρεσα να ακούσω την καρδιά μου. Είχε σταματήσει να χτυπάει. Αυτό με οδήγησε υποχρεωτικά στο συμπέρασμα ότι, όσο κι αν εγώ δεν μπορούσα να το εξηγήσω, θα πρέπει να βρισκόταν στη θέση της όλα αυτά τα χ΄ρονια και θα πρέπει να χτυπούσε. Ψαχούλεψα το μπροστινό μέρος του σώματός μου, από αυτό που κατ' ευφημισμόν αποκαλώ μέση μέχρι το κεφάλι μου, και προχώρησα λίγο δεξιά κι αριστερά σε κάθε πλευρά, και λίγο στην πλάτη. Αλλά δεν μπορούσα να νιώσω ή να ακούσω το παραμικρό. Προσπάθησα να κοιτάξω τη γλώσσα μου. Την έβγαλα όσο πιο έξω μπορούσα, έκλεισα το ένα μάτι και προσπάθησα να την περιεργαστώ με το άλλο. Το μόνο που έβλεπα ήταν η άκρη της και το μόνο που μου πρόσφερε αυτή η εξέταση ήταν η επιβεβαίωση ότι έπασχα από οστρακιά.
 
            Είχα μπει σ'εκείνο το αναγνωστήριο αυτυχισμένος και υγιής κι έβγαινα ένα σερνάμενο ερείπιο.
 
            Πήγα στο γιατρό μου. Είναι παλιός μου φίλος και προσφέρεται αφιλοκερδώς να μου παίρνει το σφυγμό, να μου κοιτάζει τη γλώσσα και να μου μιλάει για τον καιρό κάθε φορά που εικάζω ότι είμαι άρρωστος' έτσι λοιπόν σκέφτηκα να του ανταποδώσω τη χάρη, διαλέγοντάς τον και τούτη τη φορά. "Αυτό που χρειάζεται ένας γιατρός", είπα, "είναι η εμπειρία. Θα έχει εμένα. Μαζί μου θα αποκτήσει περισσότερη εμπειρία απ'όση θα αποκτούσε από χίλιους εφτακόσιους κοινούς ασθενείς με μια δυο αρρώστιες μόνο ο καθένας". Πήγα λοιπόν κατ' ευθείαν να τον δω κι εκείνος με ρώτησε :
 
             "Για λέγε, τί ακριβώς έχεις;"
 
            Είπα :
 
             "Δε θα σου φάω την ώρα, φίλτατε, απαριθμώντας τα προβλήματα της υγείας μου. Η ζωή είναι μικρή και μπορεί να πεθάνεις πριν προλάβω να τελειώσω την αφήγησή μου. Αλλά θα σου πω τί ακριβώς δεν έχω. Δεν έχω θυλακίτιτδα της επιγονατίδας. Δεν μπορω να σου πω γιατί δεν έχω θυλακίτιδα της επιγονατίδας, αλλά είναι γεγονός ότι δεν έχω. Όλα τα άλλα, πάντως, τα έχω".
 
            Και του είπα πώς είχα φτάσει αν το ανακαλύψω.
 
            Εκείνος τότε μου άνοιξε το στόμα και κοίταξε μέσα, έπιασε τον καρπό μου, μετά με χτύπησε δυνατά στο στήθος την ώρα που δεν το περίμενα -πολύ ανανδρο εκ μέρους του, θα έλεγα - κι αμέσως  μετά με κουτούλησε με το πλάι κολλώντας το αυτό του πάνω μου. Μετά από αυτό κάθισε κι έγραψε μια συνταγή, τη δίπλωσε, μου την έδωσε, κι εγώ την έβαλα στην τσέπη κι έφυγα.
 
            Δεν την άνοιξα. Πήγα και την έδωσα στο πλησιέστερο φαρμακείο. Ο φαρμακοποιός τη διάβασε και μου την επέστρεψε.
 
            Είπε ότι δεν την είχε.
 
           Του είπα : "Δεν είστε φαρμακοποιός;".
 
           Μου είπε : "Φαρμακοποιός είμαι. Αν ήμουν συνδυασμός ταβέρνας και οικεγενειακού πανδοχείου, ίσως να μπορούσα να σας εξυπηρετήσω. Όντας ένας απλός φαρμακοποιός, δυστυχώς κωλύομαι".
 
           Διάβασα τη συνταγή. Είχε ως εξής:

 400 γρ. μπριζόλα, με 

500 κ.ε. πικρή μπύρα 

                                             κάθε έξι ώρες.

 Ένας περίπατος 10 χιλιομέτρων κάθε πρωί.

 Ἐνα κρεβάτι στις 11 ακριβώς κάθε βράδυ.

 Και μη σκοτίζεις το κεφάλι σου 

με πράγματα που δεν καταλαβαίνεις.

 
            Ακολούθησα τις οδηγίες, με το ευτυχές -για μένα, τουλάχιστον -απότέλεσμα να σωθεί η ζωή μου καί να υπάρχω μέχρι σήμερα.
 


             Στην παρούσα περίσταση, για να ξαναγυρίσω στο διαφημιστικό του χαπιού με το συκώτι, ήμουν βέβαιος πέραν πάσης αμφιβολίας ότι εμφάνιζα όλα τα συμπτώματα και το κυριότερο από αυτά ήταν μια "γενική απέχθεια για κάθε είδους εργασία".
 
             Είναι απερίγραπτο το πόσο έχω υποφέρει από αυτής της πλευράς. Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν όταν ήμουν βρέφος. Και σε όλη την παιδική μου ηλικία η ασθένεια δεν με εγκατέλειψε ούτε μια μέρα. Τότε, όμως, δεν ήξεραν ότι έφταιγε το συκώτι μου, η ιατρική επιστήμη δεν είχε εξελιχθεί τόσο πολύ και συνήθιζαν να αποδίδουν το σύμπτωμα σε τεμπελιά.
 
             "Σήκω πάνω, παλιοψεύτη" έλεγαν, "πάψε να παριστάνει τον άρρωστο και κάνε κάτι χρήσιμο στη ζωή σου" -μη ξέροντας, φυσικά, ότι ήμουν άρρωστος.
 
              Και δε μου έδιναν χάπια. Μου έδιναν σφαλιάρες. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, πάντως, αυτές οι σφαλιάρες στο κεφάλι συχνά με θεράπευαν - προσωρινά τουλάχιστον. Η εμπειρία μου μου δίδαξε ότι μια σφαλιάρα στο κεφάλι μου κάνει πολύ καλό στο συκώτι και με κάνει να νιώθω πιο πρόθυμος να καταπιαστώ χωρίς περιστροφές με τις δουλειές μου απ' όσο καταφέρνει σήμερα ένα ολόκληρο κουτί με χάπια.
 
              Συμβαίνει συχνά, ξέρετε - αυτά τα απλά, παραδοσιακά γιατροσόφια μερικές φορές είναι πιο αποτελεσματικά από όλα τα φαρμακευτικά σκευάσματα. Καθόμασταν λοιπόν και περιγράφαμε τις αρρώστιες μας επί μισή ώρα τουλάχιστον. Εγώ εξήγησα στο Τζωρτζ και του Γουίλιαμ Χάρις πώς ένιωθα όταν ξυπνούσα το πρωί, κι ο Γουίλιαμ Χάρις μας είπε πώς ένιωθε όταν έπεφτε για ύπνο' ο Τζωρτζ στάθηκε πάνω στο χαλάκι μπροστά στο τζάκι και μας αναπαράστησε με μια ευφυέστατη και γλαφυρή παντομίμα το πώς ακριβώς ένιωθε τις νύχτες.
 
             Ο Τζωρτζ φαντάζεται ότι είνα άρρωστος : μεταξύ μας, ποτέ του δεν είχε πάθει το παραμικρό.
 

              Εκείνη τη στιγμή η κυρία Πόπετς χτύπησε την πόρτα για να πληροφορηθεί αν ήμασταν έτοιμοι για το δείπνο. Ανταλλάξαμε θλιμμένα χαμόγελα κι είπαμε ότι θα έπρεπε ίσως να δοκιμάσουμε να κατεβάσουμε μια δυο μπουκιές. Ο Χάρις είπε ότι, όταν βάζεις κάτι ελαφρύ στο στομάχι σου, κρατάς την αρρώστια υπό έλεγχο' έτσι λοιπόν, όταν η κυρία Πόπετς έφερε μέσα το δίσκο. πλησιάσαμε στο τραπέζι και τσιμπήσαμε ανόρεχτα λίγες μπριζόλες με κρεμμύδια και λίγη τάρτα με φρούτα.
Θα πρέπει να ήμουν πολύ αδύναμος τότε' γιατί θυμάμαι ότι μετά την πρώτη μισή ώρα περίπου, έχασα κάθε ενδιαφέρον για το φαγητό μου -πράμγα πολύ ασυνήθιστο για μένα -και δεν ήθελα να φάω καθόλου τυρί.
 
              Αφού τελειώσαμε αυτό το καθήκον, ξαναγεμίσαμε τα ποτήρια μας, ανάψαμε τις πίπες μας και συνεχίσαμε τη συζήτηση για την κατάσταση της υγείας μας. Κανείς μας δεν μπορούσε να είναι βέβαιος ποιο ακριβώς  ήταν το πρόβλημά μας' αλλά η ομόφωνη άποψη ήταν πως -ότι κι αν ήταν - είχε προκληθεί από την υπερκόπωση.
 
            "Αυτό που μας χρειάζεται είναι λίγη ξεκούραση" είπε ο Χάρις.
 
            "Ξεκούραση και ριζική αλλαγή παραστάσεων", είπε ο Τζορζ. " Η υπερκόπωση που έχει υποστεί ο εγκέφαλός μας έχει προκαλέσει γενική κατάπτωση του οργανισμού. Αν αλλάξουμε σκηνικό κι απαλλαγούμε από την ανάγκη της συνεχούς σκέψης, θα αποκατασταθεί η πνευματική μας ισορροπία".
 
            Ο Τζορτζ έχει έναν ξάδελφο που συνήθως αναφέρεται στο βιβλίο συμβάντων του αστυνομικού τμήματος ως φοιτητής της ιατρικής, οπότε είναι φυσικό να έχει κι αυτός έναν ιδιαίτερο οικογενειακοϊατρικό τρόπο έκφρασης.
 
            Συμφώνησα με το Τζορτζ και πρότεινα να αναζητήσουμε κάποιο απομονωμένο χωριό, ανέπαφο α'πό τον πολιτισμό, μακριά από το πολύβουο πλήθος, και να περάσουμε μια ηλιόλουστη εβδομάδα ονειροπολώντας στα ήσυχα σοκάκια του' κάποια μισοξεχασμένη γωνιά, που να την  έχουν κρύψει νεράιδες για να μην την φτάνει ο θόρυβος του κόσμου, κάποια γραφική αετοφωλιά, γατζωμένη στα βράχια του Χρόνου, απ'όπου η βουή των κυμάτων του 19ου αιώνα θα έφτανε στ΄αυτιά μας αχνή και απόμακρη.
 
            Ο Χάρις είπε ότι το έβρισκε πολύ καταθλιπτικό. Είπε ότι ήξερε σε τί χωριό αναφερόμουν' από εκείνα που όλοι πάνε για ύπνο από τις οχτώ το βράδυ και δε βρίσκεις εφημερίδα όσο κι αν πληρώσεις ή παρακαλέσεις, και πρέπει να περπατήσεις δεκαπέντε χιλιόμετρα για να αγοράσεις καπνό.
 
             "Όχι",  είπε ο Χάρις, "για ξεκούραση και αλλαγή παραστάσεων, το καλύτερο απ'όλα είναι ένα θαλάσσιο ταξίδι".
 
         
             Διατύπωσα σοβαρές αντιρρήσεις για το θαλάσσιο ταξίδι. Το θαλάσσιο ταξίδι σου κάνει πολύ καλό αν του αφιερώσεις  τουλάχιστον ένα μήνα από τη ζωή σου' για μια βδομάδα μόνο είναι άθλιο.
 
             Ξεκινάς τη Δευτέρα με την ακλόνητη πεποίθηση ότι θα περάσεις καλά. Κουνάς περήφανα το μαντίλι σου στους φίλους σου στην προβλήτα, ανάβεις την πιο μεγάλη πίπια σου και περπατάς αεράτος στο κατάστρωμα λες κι είσαι ο Κάπτεν Κουκ, ο σερ Φράνσις Ντρέηκ κι ο Χριστόφορος Κολόμβος σε συσκευασία του ενός. Την Τρίτη εύχεσαι να μην είχες ξεκινήσει. Την Τετάρτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή θα προτιμούσες να ήσουν νεκρός. Το Σάββατο καταφέρνεις να καταπιείς λίγο ζωμό βοδινού, να καθίσεις λίγο στο κατάστρωμα και να απαντάς μ' ένα ασθενικό, γλυκό χαμόγελο στους καλόψυχους ανθρώπους που σε ρωτούν πώς αισθάνεσαι σήμερα. Την Κυριακή αρχίζεις να περπατάς ξανά και δέχεσαι λίγη ξηρά τροφή. Και τη Δευτέρα το πρωί, την ώρα που στέκεσαι δίπλα στην κουπαστή με την τσάντα και την ομπρέλα σου υπό μάλης περιμένοντας να αποβιβαστείς, αρχίζεις να το γλεντάς με την ψυχή σου.
 

            Θυμάμαι το γαμπρό μου που έκανε ένα σύντομο θαλάσσιο ταξίδι για λόγους υγείας. Έκλεισε καμπίνα με επιστροφή από το Λονδίνο για το Λιβερπουλ' κι όταν έφτασε στο Λιβερπουλ, το μόνο που τον απασχολούσε ήταν πώς να πουλήσει το εισητήριο της επιστροφής.
 
           Απ'ότι έμαθα, πήρε σβάρνα τους δρόμους της πόλης προσφέροντάς το μισοτιμής' τελικά το πάσαρε για δεκαοχτώ πένες σ'ένα χλωμό νεαρούλη που οι γιατροί του τον είχαν μόλις συμβουλέψει να πάει να μείνει κοντά στη θάλασσα και να γυμναστεί.
 
           "Θάλασσα!" είπε ο γαμπρός μου, χώνοντάς του τρυφερά το εισιτήριο στο χέρι. "Θα τη φας με το κουτάλι. Κι όσο για άσκηση! Καθισμένος στο πλοίο, γυμνάζεσαι περοσσότερο απ'όσο αν κάνεις τούμπες στη στερια".
 
          Ο ίδιος - ο γαμπρός μου - επέστρεψε με το τραίνο. Είπε ότι οι Σιδηρόδρομοι Βορρά -Δύσης ήταν ό,τι έπρεπε για την υγεία του. Κάποιος άλλος γνωστός μου πήγε για μια βδομάδα ταξίδι στα παράλια' πριν ξεκινήσουν, ο καμαρώτος τον ρώτησε αν ήθελε να πληρώνει πριν από κάθε γεύμα ή αν προτιμούσε να εξοφλήσει όλα τα γεύματα εκ των προτέρων.
 
           Ο καμαρότος του συνέστησε να προτιμήσει τη δεύτερη λύση, γιατί θα του ερχόταν πολύ πιο φτηνά. Ειπε ότι θα του πρόσφεραν τα γεύματα όλης της εβδομάδας μόνο για δυομιση λίρες. Είπε ότι για πρωινό σερβιριζόταν ψάρι και ψητό σχάρας. Το γεύμα ήταν στη μία, και περιλάμβανε τέσσερα πιάτα. Το δείπνο στις έξι -ψαρόσουπα, ορεκτικό, κοτόπουλο, σαλάτα, γλυκό, τυρό και φρούτο. Κι ένα ακόμα ελαφρό γεύμα με κρέας σερβιριζόταν στις δέκα το βράδυ.
 
           Ο φίλος μου το σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να κλείσει τη συμφωνία των δυομιση λιρών ( είναι και καλοφαγάς, βλέπετε) και το έπραξε.
 
           Το γεύμα σερβιρίστηκε μόλις είχαν απομακρυνθεί από το Σήρνες. Δεν ένοιωθε τόσο πεινασμένος όσο είχε φανταστεί, έτσι αρκέστηκε σ'ένα κομμάτι βραστό βοδικό και λίγες φράουλες με κρέμα. Σκέφτηκε πολύ στη διάρκεια του προγεύματος και κάποια στιγμή του φάνηκε ότι τις τελευταίες βδομάδες τρεφόταν αποκλειστικά με βραστό βοδινό, ενώ κάποιες άλλες στιγμές του φαινόταν ότι η διατροφή του τα τελευταία χρόνια στηριζόταν αποκλειστικά στις φράουλες με κρέμα.
 
           Ούτε το βοδινό ούτε οι φράουλες άλλωστε έμοιαζαν να νιώθουν άνετα στο στομάχι του -έμοιαζαν να εκφράζουν κάποια δυσαρέσκεια.
 
           Στις έξι ήρθαν να τον ειδοποιήσουν ότι έιχε σερβιριστεί το δείπνο. Η ανακοίνωση δεν του προκάλεσε ενθουσιασμό, αλλά αισθάνθηκε ότι έπρεπε να αξιοποιήσει ένα τμήμα εκείνων των δυόμιση λιρών, οπότε κατέβηκε στην τραπεζαρία στηριζόμενος σε διάφορα σκοινιά και άλλα αντικείμενα. Μια ευχάριστη μυρωδιά κρεμμυδιών και ζεστού μπέικον, ανακατεμένη με τηγανητά ψάρια και λαχανικά τον χαιρέτισε στο τέλος της σκάλας' και μετά τον πλησίασε ο καμαρώτος μ'ένα γλοιώδες χαμόγελο και του είπε : "Τί να σας προσφέρω, ;κύριε;".
 
               "Να μου προσφέρεις την ευκαιρία να βγω από εδώ μέσα", ήταν η αδύναμη απάντηση.
 
          Τον ανέβασαν άρον άρον στο κατάστρωμα, τον κάθισαν από τη μεριά που δε φυσούσε και τον παράτησαν εκεί.
 
          Τις επόμενες τέσσερις ημέρες αντιστεκόταν σθεναρά στους γαστριμαργικούς πειρασμούς,  επιβιώνοντας μόνο με σόδα και σκληρό παξιμάδι' αλλά εκεί γύρω στην Κυριακή μαλάκωσε κάπως ( ο γαμπρός μου, όχι το παξιμάδι) κι ενέδωσε σ' ένα ελαφρύ τσάι με μια λεπτή φρυγανιά' τη Δευτέρα δε, κατάφερε να κατεβάσει και λίγη κοτόσουπα. Την Τρίτη κατεβηκε από το πλοίο, στάθηκε στην αποβάθρα και το κοίταζε λυπημένα να απομακρύνεται.
 
              "Πάει, έφυγε", είπε "έφυγε με γεύματα δύο λιρών που μου ανήκαν, αλλά ποτέ δεν έφαγα".
 
           Είπε ότι αν είχε ακόμα δυο μέρες καιρό ίσως και να ειχε καταφέρει να μειώσει τη χασούρα.
 

          Έτσι λοιπόν αντέδρασα σθεναρά στην ιδέα του θαλασσινού ταξιδιού. Όχι για μένα, όπως τους εξήγησα. Εγώ δεν ήμουν ποτέ παράξενος. Αλλά φοβόμουν για τον Τζορτζ. Ο Τζορτζ είπε ότι εκείνος δεν είχε πρόβλημα, μάλλον θα του άρεσε,  αλλά θα συμβούλευε τον Χάρις κι εμένα να μην το σκεφτόμαστε καν, γιατί ήταν βέβαιος ότι κι οι δυό μας θα παθαίναμε ναυτία. Ο Χάρις είπε ότι ποτέ του δεν είχε καταλάβει γιατί ο κόσμος ζαλιζόταν στη θάλασσα' είπε ότι πίστευε ότι θα πρέπει να το έκαναν επίτηδες, για να τραβάνε πάνω τους την προσοχή, είπε ότι πολλές φορές είχε ευχηθεί να ζαλιστεί, αλλά πουέ του δεν τα είχε καταφέρει.
 
           Μετά μας είπε ιστορίες για το πως είχε διασχίσει τη Μάγχη με τόσο θαλασσοταραχή, που οι επιβάτες είχαν δεθεί στις κουκέτες τους κι εκείνος με τον καπετάνιο ήταν οι μόνοι πάνω πάνω στο πλοίο που δεν είχα ζαλιστεί ή εκείνος και κάποιος άλλος. Κι όταν δεν υπήρχε κάποιος  άλλος, τότε ήταν ο μόνος.
 
           Περίεργο, αλλά η θάλασσα δε ζαλίζει ποτέ κανέναν όταν είναι στην στεριά. Στη θάλασσα, συναντάς πολλούς ανθρώπους σε άθλια κατάσταση, καραβιές ολόκληρες από δαύτους' αλλά ποτέ μου δε συνάντησα κάποιον στη στεριά που να ξέρει καν τί σημαίνει η λέξη ναυτία. Απορώ πού ακριβώς κρύβονται, όταν βρίσκονται στη στεριά, τα χιλιάδες θύματα της ναυτίας που απαντώνται στα πλοία.
 
            Αν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν εκείνο τον τύπο που συνάντησα κάποια μέρα στο πλοίο του Γιάρμουθ, θα μπορούσα να λύσω το αίνιγμα αρκετά εύκολα. Θυμάμαι πως έιχαμε απομακρυνθεί μόλις από το μώλο του Σάουθεντ Πίερ κι εκείνος είχε σκύψει από ένα φινιστρίνι σε μια πολύ επικίνδυνη στάση. Πλησίασα και προσπάθησα να τον σώσω.
 
              "Ε! Ελάτε πιο μέσα", είπα, κουνώντας τον από τον ώμο. "Θα πέσετε στη θάλασσα".
 
              "Θεούλη μου! Μακάρι να έπεφτα", ήταν η μόνη απάντηση που έλαβα' και μετά από αυτό, αναγκάστηκα να τον αφήσω στην ησυχία του.
 
             Τρεις βδομάδες αργότερα, τον συνάντησα ξανά στο φουαγιέ ενός πανδοχείου στο Μπαθ να μιλάει για τα ταξίδια του και να εξηγεί, ενθουσιασμένος, πόσο αγαπούσε τη θάλασσα.
 
              "Θαλασσόλυκος!" απάντησε στην απορία που διατύπωσε  ένας ευγενικός νεαρός, όλο ζήλια.      
              "Για να 'μαι ειλικρινής, ένιωσα λίγο παράξενα μια φορά, το ομολογώ. Βρισκόμουνα ανοιχτά από το Ακρωτήριο Χορν. Το πλοίο ναυάγησε το άλλο πρωί".
 
           Είπα:
 
               "Δεν είχατε νιώσει μια ελαφριά λιποψυχία κάποια μέρα έξω από το μόλο του Σαουθεντ Πίερ και θέλατε να πέσετε στη θάλασσα;"
 
               "Το μόλο του Σάουθεντ Πιερ!", απάντησε με εκπληκτη έκφραση.
 
               "Ναι. Πλέοντας προς το Γιάρμουθ, Παρασκευή πριν από τρεις βδομάδες".
 
               "Ω, α, ναι", απάντησε, και το πρόσωπό του φωτίστηκε' "τώρα θυμάμαι. Είχα πράγματι πονοκέφαλο εκείνο το απόγευμα. Το τουρσί έφταιγε, ξέρετε. Ήταν το χειρότερο τουρσί που έχω φάει ποτέ μου σε πλοίο που σέβεται τον εαυτό του. Εσείς είχατε φάει καθόλου;".
 

            Προσωπικά, έχω ανακαλύψει τον τέλειο τρόπο για να προλαβαίνω τη ναυτία, ισορροπώντας το σώμα μου. Στέκεσαι στο κέντρο του καταστρώματος και, καθώς το πλοίο σκαμπανεβάζει, εσύ κινείς το σώμα σου έτσι ώστε να το διατηρείς πάντα ίσιο. Όταν σηκώνεται η πλώρη, σκύβεις μπροστά - σχεδόν μέχρι να ακουμπήσει η μύτη σου στο κατάστρωμα' κι όταν ανεβαίνει η πρύμνη του, σκύβεις προς τα πίσω. Αυτό είναι πολύ αποτελεσματικό για μια δυο ώρες' αλλά δεν μπορείς να ισορροπήσεις το σώμα σου μια βδομάδα συνέχεια.
 

           Ο Τζωρτζ είπε:
 
             "Τί θα λέγατε ν'ανεβούμε το ποτάμι;".
 
           Είπε ότι θα απολαμβάναμε καθαρό αέρα, άσκηση και ησυχία' οι συνεχείς αλλαγές σκηνικού θα απασχολούσαν το μυαλό μας ( κι ό,τι είχε απομείνει από το μυαλό του Χάρις) ' η σκληρή δουλειά θα μας άνοιγε την όρεξη και θα μας βοηθούσε να κοιμόμαστε καλά.
 
           Ο Χάρις είπε ότι δεν πίστευε πως ο Τζωρτζ θα έπρεπε να αναμειχθεί σε οποιαδήποτε δραστηριότητα που θα είχε την τάση να τον κάνει πιο νυσταλέο απ'όσο ήδη ήταν, γιατί μπορεί ν' αποδυκνυόνταν επικίνδυνο.  Είπε ότι δεν καταλάβαινε πώς ήταν δυνατόν ο Τζωρτζ να κοιμηθεί περισσότερες ώρες απ' ό,τι συνήθιζε, δεδομένου ότι η μέρα είχε μόνο 24 ώρες, χειμώνα καλοκαίρι. Αλλά σκέφτηκε ότι αν τελικά τα κατάφερνε να κοιμηθεί περισσότερο, ίσως να ήταν προτιμότερο να πέθαινε μια και καλή, για να γλιτώσει και τα έξοδα για το νοίκι και το φαΐ.
 
         Ο Χάρις είπε, ωστόσο, ότι το ποτάμι του ταίριαζε σαν γάντι( πράγμα που μου έκανε εντύπωση, γιατί δε θυμάμαι να τον έχω δει ποτέ να φοράει γάντια).
 
         Κι εμένα μου ταίριαζε σα γάντι, οπότε ο Χάρις κι εγώ είπαμε ότι η ιδέα του Τζωρτζ ήταν πολύ ωραία, και το είπαμε με ένα ύφος που έμοιαζε να υπονοεί κατά κάποιο τρόπο ότι μας αιφνιδίασε το γεγονός ότι ο Τζωρτζα μπορούσε να φανεί λογικός.
 
         Ο μόνος που δεν είχε εντυπωσιαστεί με την πρόταση ήταν ο Μονμόρενσυ. Ποτέ δεν άρεσε το ποτάμι στον Μονμόρενσυ.
 
             "Δε λέω, για σας καλό είναι",  υποστηρίζει. "Εσάς μπορεί να σας αρέσει, εμένα όμως όχι. Δεν έχω τίποτε να κάνω. Τα τοπία δε με συγκινούν ιδιαίτερα και δεν καπνίζω. Έτσι και δω κανέναν ποντικό, δε σταματάτε' κι όποτε πάει να με πάρει ο ύπνος, εσείς αρχίζετε τις χαζομάρες πάνω στη βάρκα κι εγώ πέφτω στο νερό. Αν θέλετε τη γνώμη μου, η όλη ιδέα είναι μια ανοησία και μισή".
 

          Ωστόσο ήμασταν τρεις εναντίο ενός κι εκρίθηκε η πρόταση της πλειοψηφίας.