Summertime Blues

Για να ξαναγυρίσουμε στο τωρινό μας ταξίδι: τίποτε το συνταρακτικό δε συνέβη μέχρι λίγο πιο πέρα από το νησί Μάνκι, όπου αράξαμε και κάτσαμε για να φάμε. Βγάλαμε το κρύο βοδινό για μεσημεριανό και μετά ανακαλύψαμε ότι είχαμε ξεχάσει να πάρουμε μαζί μας μουστάρδα. Δε νομίζω να είχα νιώσει ποτε΄στη ζωή μου μέχρι τότε, ή και έκτοτε, ότι ήθελα μουστάρδα τόσο έντονα όσο ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Κατά κανόνα δε μ' αρέσει η μουστάρδα και τη χρησιμοποιώ πολύ σπάνια, αλλά εκείνη τη στιγμή θα έδινα τον ουρανό με τ' άστρα για λίγη μουστάρδα.

Δεν ξέρω πόσα άστρα διαθέτει ακριβώς ο ουρανός, αλλά όποιος μου έφερνε μια κουταλιά μουστάρδα εκείνη ακριβώς τη στιγμή μπορούσε να τα πάρει όλα. Έτσι είμαι εγώ, αδιαφορώ για τις συνέπειες όταν θέλω κάτι και δεν μπορώ να το έχω.

Ο Χάρις είπε ότι θα έδινε κι εκείνος τον ουρανό με τ' άστρα για λίγη μουστάρδα. Όποιος τύχαινε να περνάει από εκείνο το σημείο μ' ένα βαζάκι μουστάρδα θα έκανε την τύχη του' θα είχε βολευτεί από άστρα για το υπόλοιπο της ζωής του.

Κι όμως! Τολμώ να πω ότι τόσο ο Χάρις όσο κι εγώ θα είχαμε επιχειρήσει να αθετήσουμε συμφωνία άπαξ κι εξασφαλίζαμε τη μουστάρδα. Συνηθίζει κανείς να κάνει αυτές τις υπέρογκες προσφορές σε στιγμές ενθουσιασμού, αλλά φυσικά όταν το ξανασκέφτεται βλέπει πόσο παράλογα δυσανάλογες είναι σε σχέση με την αξία του αντικειμένου που ποθεί. Άκουσα έναν άντρα που ανέβαινε ένα βουνό στην Ελβετία να λέει κάποτε ότι θα έδινε τον ουρανό με τ'άστ5ρα για ένα ποτήρι μπύρα κι όταν έφτασε σ' ένα μικρό κρασοπωλείο όπου πωλούσαν μπύρα, έστησε τρικούβερτο καυγά βλέποντας να του ζητάνε 5 φράγκα για ένα μπουκάλι Μπας. Είπε ότι η εκμετάλλευση ήταν σκανδαλώδης  κι έστειλε επιστολή τους Τάιμς σχετικά.

Η έλλειψη μουστάρδας προκάλεσε γενική κατήφεια στη βάρκα. Φάγαμε το βοδινό μας σιωπηλοί. Η ζωή έμοιαζε ψεύτικη και αδιάφορη. Σκεφτόμασταν τα ευτυχισμένα παιδικά μας χρόνια και αναστενάζαμε. Αναθαρρήσαμε λίγο πάντως την ώρα της μηλόπιτας και, όταν ο Τζωρτζ έβγαλε μια κονσέρβα ανανά από το βάθος του καλαθιού και την άφησε να τσουλήσει ως τη μέση της βάρκας, νιώσαμε ξανά ότι η ζωή τελικά αξίζει τον κόπο.

Μας αρέσει και στους τρεις πολύ ο ανανάς. Κοιτάξαμε τη φωτογραφία του πάνω στην κονσέρβα' λαχταρήσαμε το χυμό. Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο και ο Χάρις ετοίμασε το κουτάλι του.
Μετά ψάξαμε για ανοιχτήρι για την κονσέρβα. Ανακατέψαμε το σύμπαν μέσα στο καλάθι. Αναποδογυρίσαμε τις τσάντες. Σηκώσαμε τις σανίδες από τον πάτο της βάρκας. Κουβαλήσαμε τα πάντα έξω στην όχθη και τα τινάξαμε. Πουθενά ανοιχτήρι.

Τότε ο Χάρις προσπάθησε να ανοίξει την κονσέρβα με ένα σουγιά, αλλά έσπασε το σουγιά και κόπηκε μάλλον άσχημα και ο ίδιος' ο Τζώρτζ δοκίμασε με ένα ψαλίδι, αλλά το ψαλίδι του ξέφυγε και κόντεψε να του βγάλει το μάτι. Ενώ έδεναν τις πληγές τους, προσπάθησα ν' ανοίξω μια τρύπα στην κονσέρβα με τη μυτερή άκρη του καμακιού, αλλά το καμάκι μου γλίστρησε και με πέταξε ανάμεσα στη βάρκα και την όχθη, μέσα σε πενήντα πόντους λασπόνερα' η κονσέρβα κύλισε άθικτη, σπάζοντας ένα φλιτζάνι του τσαγιού.

Τότε γίναμε όλοι έξαλλοι. Βγάλαμε την αναθεματισμένη κονσέρβα έξω στην όχθη' ο Χάρις ανηφόρισε σε ένα χωράφι κι έφερε μαι μεγάλη, μυτερή πέτρα κι εγώ ξαναγύρισα στη βάρκα κι έφερα το κατάρτι' ο Τζωρτζ κράτησε την κονσέρβα, ο Χάρις ακούμπησε τη μυτερή άκρη της πέτρας του στο καπάκι της κι εγώ πήρα το κατάρτι, το σήκωσα ψηλά και το κατέβασα με όλη μου τη δύναμη.

Το ψἀθινο καπέλο του Τζωρτζ ήταν που του έσωσε τη ζωή εκείνη τη μέρα. Σήμερα το φυλάει ως κόρην οφθαλμού (ό,τι έχει απομείνει απ' αυτό δηλαδή), και τα χειμωνιάτικα βράδια, όταν οι πίπες έχουν ανάψει και οι φίλοι ολόγυρα λένε ιστορίες για τους κινδύνους που έχουν διατρέξει στη ζωή τους, ο Τζωρτζ το φέρνει και το δείχνει σε όλους, λέγοντας ξανά την ανατριχιαστική ιστορία, εμε νέες υπερβολές κάθε φορά.

Ο Χάρις τη γλίτωσε μόνο μ' ένα μικρό κόψιμο.

Μετά από αυτό πήρα την κονσέρβα κι άρχισα να την κοπανάω με το κατάρτι, μ΄χρι που κουράστηκα και σιχάθηκα τη ζωή μου, οπότε ανέλαβε ο Χάρις.

Την κάναμε πλακέ από το πολύ χτύπημα' συνεχίζοντας να χτυπάμε, την ξαναφέραμε στο αρχικό, τετράγωνο σχήμα της' της δώσαμε κάθε γνωστό σχήμα της γεωμετρίας ᾱλλά τρύπα δεν μπορούσαμε να της ανοίξουμε. Μετά την περιέλαβε ο Τζωρτζ και βάλθηκε να τη χτυπάει με μανία, μέχρι που πήρε η κον΄σερβα ένα σχήμα τόσο περίεργο, τόσο αλλόκοτο, τόσο απόκοσμο στην άγρια φρίκη του, που ο Τζωρτζ τρόμαξε και πέταξε μακριά το κατάρτι. Μετά κάτσαμε κι οι τρεις στο γρασίδι και την κοιτάζαμε.
Ένα μεγάλο βαθούλωμα απλωνόταν στο καπάκι, ίδιο με κοροϊδευτικό χαμόγελο' μας έκανε τόσο έξαλλους, που ο0 Χάρις όρμηξε κατά πάνω της, την άρπαξε και την εκσφενδόνισε στο ποτάμι. Την ώρα που βούλιαζε, τη βρίζαμε σκαιά και οι τρεις. Μετά ξαναγυρίσαμε στη βάρκα κι απομακρυνθήκαμε κωπηλατώντας αδιάκοπα μέχρι το Μέιντενχεντ.

Το ίδιο το Μέιντενχεντ είναι τόσο σνομπ, που παύει να είναι ευχάριστο. Έχει γίνει το στέκι των παραποτάμιων αριστοκρατών και των επιδεικτικά ντυμένων συντρόφων τους. Είναι η πόλη με τα φανταχτερά ξενοδοχεία, που διευθύνονται ως επί το πλείστον από κάθε λογής δανδήδες και χορεύτριες. Είναι το ορμητήριο από το οποίο εξορμούν εκείνοι οι δαίμονες του ποταμιού -οι μικ΄ρες ατμάκατοι. Κάθε δούκας που τροφοδοτεί τις κοσμικές στήλες κατά κανόνα διαθέτει ένα "μικρό καταφύγιο"στο Μέιντενχεντ' και η ηρωίδα του τρίτου μου μυθιστορήματος εκεί δειπνεί όταν βγαίνει να γλεντήσει με τον άντρα κάποιος άλλης.

Προσπεράσαμε βιαστικά το Μέιντενχεντ και μετ΄χαλαρώσαμε το ρυθμό μας και κάναμε με την άνεσή μας τη μεγάλη διαδρομή ανάμεσα στο Μπόλτερ και το υδατοφράχτη του Κούκχαμ. Τα δάση του Κλάιβντεναπομακρύναμε τη βαρκούλα μας αργά από τη βαθειά της γαλήνη.

Αράξαμε στο κανάλι ακριβώς κάτω από του Κούκχαμ για να πιούμε το τσάι μας κι όταν περάσαμε από τον υδατοφράχτη είχε κι όλας βραδιάσει. Είχε σηκωθεί τσουχτερό αεράκι -περιέργως ευνοϊκό για εμάς' γιατί είναι κανόνας στο ποτάμι να σου φυσάει ο αέρας πάντα κόντρα, όποια κατεύθυνση κι αν πάρεις. Τον βρίσκεις κόντρα το πρωί, όταν ξεκινάς την ημερήσια εκδρομή σου, και κάνεις μια μεγάλη διαδρομή υπολογίζοντας ότι το ταξίδι της επιστροφής θα είναι πολύ εύκολο με το πανί. Όμως το απόγευμα ο άνεμος γυρίζει κι αναγκάζεσαι να ταξιδέψεις κόντρα όλη την επιστροφή.


Κάθε φορά όμως που ξεχνάς να πάρεις το πανί μαζί σου, ο άνεμος είναι συνεχώς ούριος, και στο πήγαινε και στο έλα. Αλλά τί να γίνει! Ο κόσμος είναι μια δοκιμασία κι ο άνθρωπος ως γνωστός γεννήθηκε για να υποφέρει.