Τσικουδιά - Τσιμουδιά.

είπα να μην ενδώσω, που θα με φάει η θλίψις.
αλλά αδύνατον να είναι ο διάβολος στα παρτέρια σου και να μην ενδώσεις.
α πα πα πα πα, δε γιένεται.
άντε ωρέ,μου λέω.
μιαν στάλα.
κι η στάλα έγινε ποταμός, κι ο ποταμός λίμνη, λιμνοθάλασσα, θάλασσα, ωκεανός.
ατμός και σφαίρα. μια για το καλως όρισες και η ή ίδια για το καλό κατευόδιο.
μαζεύω μαγικές κορδέλλες και μπιχλιμπίδια αλλά ακόμα να μαζέψω την στόμα μου. μπρρρρ.
φραγή οδόντων.
θέλω να ριβάρω και να πάω σε πολιτείες παραθαλάσσιες.
εκεί που να μην έχω ούτε φωνή ούτε όνομα.
να πέφτω και να σκώνομαι και να φοράω ένα φουστάνι μαύρο και μακρύ.
μαύρο σα σύννεφο καταιγίδας
και μακρύ να συμβολίζει τη σιωπή.
και μέσα σ αυτό το κουκούλι να αφήσω τον πάλλευκο εαυτο μου.
ν αφεθώ.
σε μια Βαβέλ ήχων ξενόφερτων.
φωνών αμετάφραστων.
το τρίξιμο του πατώματος
το χτύπημα της πόρτας
η κίνηση.
η σκέψη μου.
ένα ανοιχτό βιβλίο στο τραπέζι.
ραδιόφωνο, πυρκαγιές, εξωτερική πολιτική, εσωτερικές αναταραχές.
καλοκαίρι στην άκρη του κόσμου.
εκεί που το καλοκαίρι είναι μάστιγα
και τα φεγγάρια φανοστάτες σε συμπλέγματα.
τα ιδιωτικά μας μακροβούτια στην ενύπαρξη.
κι ο κόσμος;
α! ο κόσμος, η ζωή, είναι ένα ζευγάρι παπούτσια που δεν ταιριάζουν στα πόδια μου.
μου λένε ότι φλερτάρω με την αθανασία εκ του ασφαλούς.
ότι προπαγανδίζω το απνευστί έχοντας καλές καβάτζες.
πλήρης άγνοια.
τώρα, θα έδινα το τελευταίο μισοκαμμένο μου κουλουράκι μελιού για να βρω μια λύση στη σιωπή.
την ανεπιθύμητη σιωπή.
να βρω μαι δικλείδα για το προφανές.
και μια σανίδα σωτηρίας για το απέραντο.
Ήθελα να βρω το πασαπόρτι που χρειάζεσαι για να έχεις αιτία να ζεις.
μα αυτό είναι πολύ μόχθος για γυναικείους ωμους.
Το ήθελα πάντως.
Καθώς θύμωσα που μια μέρα βρέθηκες κάτω από το θυμό ενός άσπλαχνου Θεού.
έχω γράψει 294 λέξεις.
σιγά τα λάχανα.
300.
Θέλω να φύγω, να πάω σ’ ένα δάσος, σ’ ένα βουνό, σε μια ερημιά.
να συνουσιαστώ με την απουσία κι η απουσία να είναι μια σταθερή δύναμη στον τόπο και το χρόνο.
να είναι μια πραγματικότητα.
όχι ένα αβέβαιο πρόσωπο.
μου λείπει η αγάπη αυτές τις Αυγουστιάτικες μέρες και νύχτες
Αγάπη, που το α της να σε νανουρίζει
το γα της να σ αποκοιμίζει
και το πη της να σε ξυπνάει σε αμβλείες φωτεινές γωνίες,
μια αγάπη για το καλοκαίρι.
ψυχομαχάει ο Αύγουστος.
οι νύχτες χάσαν το χρώμα του παθους, της ανυμπόριας μπρος στον πόθο.
αμβλείες γωνίες.
world wide open.
ο κόσμος σε έκρηξη.
τελευταίες αφίξεις.
με είδες, σε είδα, χαθήκαμε.
ένα ποτήρι θάνατο θα πιω.
κρυφολαμπυρίζει το μαύρο μου καφτάνι.
άστρα.
στον αστερισμό μιας κοσμοχαλασιάς
και στο παιχνίδι των λέξεων και των κενών
1
0
1
1
δεν υπακούω.
σιγοντάρω κι ένα αστέρι πέφτει,