Έχασα τα ματάκια μου.

μπουρίνια αστραπές και καταιγίδες
νύχτες θολές σε κρημνώδεις ακτές
βοεί το πέλαγος και σιέται ο τόπος
δυστυχία κι ευτυχία μαζί στο γκρεμνό
ποιος σέρνει το χορό;
ο άνεμος καθιστός σ΄ένα ψηλό βωμό
κοιτά κατά την αυγή, της γνέφει
μ' αυτή δεν τον προσέχει, γνέθει
σύννεφα, φως κι ίσκιους μικρούς
πάει στο βεστιάριο φορεί το φόρεμά της
ξυπόλητη πατά στην πάχνη, πάει στην πόλη.

Σήμερα, λέω, το πήρα το μάθημά μου.

Έτσι στα ξεκούδουνα έφαγα μια φάπα. Ήταν αναπόφευκτο; ΄Ηταν αυθόρμητο ή προσχεδιασμένο; Ότι και να ήταν, τώρα είναι κάτι άλλο. Ήταν εκεί που πας μες στη τρελή χαρά και πέφτεις σε μια τρύπα. Τώρα, μες στην τρύπα αναρωτιέμαι τι γυρεύω εδώ. Ας πάρω μια τελευταία φεγγαροαχτίνα ν' ανεβώ. Μα το φεγγάρι, λιγοστό, ήρθε κι έφυγε νωρίς, αχ εσύ φταις! και μέσα στο σκοτάδι βγήκε το κακό συναπάντημα. Εκείνο που καθώς πλησιάζει ανατριχιάζεις. Και μόλις τ' αντικρίσεις νομίζεις πως έγινε λάθος, αλλά μόνο το νομίζεις. Και λες, λέω τρέχα, τρέχα μες στην τρύπα. Και τρέχω δίχως να κοιτάζω μπροστά μου και πέφτω. ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΡΓΑ. Η τρύπα της τρύπας. Υπόγεια σε πολλά επίπεδα.. Πρώτο υπόγειο, δεύτερο υπόγειο, τρίτο υπόγειο και πάει λέγοντας. Κι ασανσέρ πουθενά. Και μια πόρτα που δεν είναι πόρτα, είναι μόνο μια προβαλλόμενη εικόνα από μια μηχανή π' αλλάζει εικόνες με ξερά κλατς. Άμα ανοίξω τα μάτια θα βρεθώ στο κρεβάτι μου ή δεν είναι όνειρο; Θα βρω πάλι το κομοδίνο μου, το δωμάτιό μου, κι αν ανοίξω την πόρτα άραγε θα υπάρχει το χωλ κι η κουζίνα, θα 'χει καφέ το ντουλάπι; που είναι η γάτα; τι έπαθε ο πίνακας ζωγραφικής σηκώνομαι αλλά το σπίτι ασταθές, σαν τραμπάλα και δεν ξέρω πως να προχωρήσω χωρίς ν' αναποδογυριστούν όλα. Ψάχνω για τεχνάσματα, αναρωτιέμαι τι θέλει εκείνο το εκκρεμές σ' ένα τοίχο που δε θυμάμαι να υπάρχει, γιατί το φως έχει ιριδίζοντες λαμπυρισμούς, γιατί φοράω μια κάλτσα στο ένα πόδι, θα έπρεπε να βάλω ακόμη μία ή να την βγάλω; Πάω να κάνω ένα πήδο, χάνω την ισορροπία μου και κουτρουβαλάω, κουτρουβαλάω την ώρα που το ξυπνητήρι χτυπάει. Ανοίγω διστακτικά μισό μάτι, ένα μάτι, χωλ μες απ' τη μισάνοιχτη πόρτα. Το γνωστό χωλ. Από τη σκάλα, μέσα απ' ένα καθρέφτη μπαίνει το πρωινό φως, πολύ απαλό ακόμη.Σηκώνομαι προσεκτικά αλλά το πάτωμα είναι σταθερό. κάνω ένα δυο βήματα δοκιμαστικά, ακόμη ένα δύο, προχωράω κανονικά ναι εδώ είναι κι η κουζίνα, το μπρίκι, το φίλτρο του νερού στη βρύση, ο βασιλικός στο παράθυρο, η γάτα να με κοιτά καλά καλά. Βάζω το νερό στο μάτι και στέκομαι δίπλα στο νεροχύτη περιμένωντας να ζεσταθεί αλλά κάτι είναι κρύο σήμερα στην καρδιά μου. Κι ο φταίχτης άφαντος. Λέω καλημέρα στη ζάχαρη και δίνω ένα φιλί σε μια αμαρτωλή σοκολάτα για ώρα ανάγκης στο ψυγρίο. Καφεδάκι τώρα. Γεια και χαρά σ' όποιον φεύγει και δίνει κι περίτεχνες μούτζες, καλημέρα σ' όλους τους άλλους.