αύριο πρώτη.

Ήθελα να ξέρεις πως τ' αγιάζι, αυτό το πνευστό που μου κρατά συντροφιά τις ασέληνες σχεδόν νύχτες είναι ένα μετερίζι.
Κρατάω το κύμα και πάω στα δάσος. 
Κρατάω την ανάσα και σε πίνω μες στο ηλιόφως σα να 'σαι λάβα ευλογημένη, σα να 'σαι το ευκταίο μιας ζωής που δε ρωτά. 
Ρωτά η ζωή; 
Κάμνει τες ερωτήσεις; τες βάνει στα χείλη να γεννούν πουλιά, να γεννούν φιλιά; Μπα όχι.
Παρουσίες = απουσίες στο μικρόκοσμό μας΄ μας εμπαίζουν, μας χλευάζουν, μας αποπαίρνουν κι εσύ μου πες πως δεν ξεύρω κακές λέξεις... Μα τες ξεύρω αλλά τα ζεστά τούβλα είναι για τους τυφλούς. 
Οι εν ενοράσει ας είναι κι ας όψονται την Παράδεισο. Ας. Κι ας μη. Μη μου τους κύκλους τάραττε. 
Αποδιοπομπαίες ταραχές κατακερματίζουν τα σπλάχνα τ' αβέβαιου. Του μικρόκοσμου που γένεται εξώκοσμος και πάει σε πολιτείες, αυτές τις ενορατικές πολιτείες της ψυχής που τραμπαλίζεται ευδιάθετη και μακάρια σε αποσπερίτες και σεληνιακές εκρήξεις. 
Ένα ζεύγος υποδημάτων εγκλωβίζει το βήμα μου.
Στου πεθαμού τ' ανάθεμα καίμε λιβάνι φερμένο από πάτρια εδάφη πολλάκις ξεχασμένα και αποποιημένα. Που γεννούν τα κύματα.
Κύματα σήμερα, αύρες, αύριο που είναι σήμερα.
 Άραγε θ' ανταμωθούμε ν' ανταλλάξουμε τες πληγές μας;
Άραγε θα ορθοποδήσουμε;
Ψάχνω το θάνατό μου μέσα σε παγιωμένες διαδικασίες, αλλά ο θάνατος έρχεται σα γιορτή.
Σαν τον εξάψαλμο' τζα κραυγή. 
Ψάχνω τ' ανθρώπινο.
Σ' έφαγα στον ίσκιο μακριών αγελάδων,
Στο σιωπηλό ποτάμι σε ήπια.
Στ' ανείπωτο μαραφέτι του χρόνου σε κλώτσησα,
Ανίδεη ζωή..
Σ' απολυτρώθηκα και σε ντύθηκα γιορτινή φορεσιά'
μετά βαρέθηκα.
Ελάτε άστρα είπα.. Συχωριανοί στον πόνο μου, ελάτε.
Ελάτε και πάρτε μου το γιορτινό φουστάνι.
Τα πλουμίδια του παίζουν με την αυγή αλλά γω μαι πολύ απανταχού απούσα.
απών.
Μηρυκάζοντας τ' αναπόφευκτο. 

τσουνάμι στ' απροσπέλαστο.
Μπριός με σοκολάτα.
Με φέτες εξωτικών φρούτων και μουσικές που η αγάπη καλεί σε χρόνο διαρκή.
Θυμώνω πάλι κι έχω αιτεία.
Σα θα ξανάβρω στους μπαξέδες
ερωμένη κι αναπάντεχη
θα μου δώσεις πάλι
αυτό τ' απόκοσμό σου το φιλί;
της μιας αυγής τα πρόσμενα;
όχι και πάλι όχι.
όχι για πάντα,
το μακάβριο πάντα τ' αποχωρισμού.
Ώρα να πάρω πανιά...
Σκοτώνοντας το περίτρανο πάντα
να πάω γι αλλού...