αντάρα

Στο κατακάθι της νύχτας, στον ιστό μιας επιθυμίας που 'χει ανοίξει πανιά, ερωτικό ταξίδι ξεκινά μ' άνεμο ζωηρό και δυνατό. Το ανύπαρκτο παίρνει σάρκα και οστά. 

Βουτιά δίχως μπουκάλες, σε μια θάλασσα γητεύτρα.

Μαγευτικό  κάλεσμα.

Πανιά στραπατσαρισμένα,

ανείπωτος οίστρος,

έπαρση κι υποταγή,

φλόγα φυλακισμένη.

Καράβι το κρεβάτι

και σε κοιτώ' 

κορμί χυτό,

μαλλιά θαλασσινά χορτάρια.

Θυμωμένη μέδουσα

με χίλια πλοκάμια μ΄αποσπάς απ' το σώμα μου

μια με γλυκαίνεις μια με πονάς.

Εδώ στον πάτο του τώρα 

που σα βαρίδι έπεσα μ' όλη τη θέλησή μου

δίχως σκάφανδρο

δίχως σκέψη καμιά.

Σύννεφα περνούν τ' ασημένια ψάρια κοπαδιαστά,

κουβαλώντας ψήγματα σελήνης

και κάπου σ' έναν άλλο κόσμο

ολότελα αλλού,

το πουλί, το λεωφορείο, η κουβέντα των καθαριστών, τ' αέρι, 

φτιάνουν μια σύνθεση δίχως εμένα, δίχως εσένα.

Μελαγχολικό τζίνι τραγουδά σε κοραλλένια κλαριά.

Θλίψη κι ηδονή κεντάν μαργαριταρένια περιδέραια

που τ' απιθώνουν σε ξεχασμένους βωμούς.

Σιούνται τα φύλλα της φτελιάς 

κι θάλασσα λάμπει μακριά

το εκεί και το εδώ χρώματα σε παλέτα μπερδεμένα.

Αναποδογυρίζουν τον κόσμο.

Περιδινίζεται ο μύλος.

Σαν πιέσω τη σκανδάλη

Θ απομείνει τί;

ένας αιώνας ή μια στιγμή;