à propos.

A! Πήραμε παραμάζωμα τα πάρκα και τις πλατείες και τρέξαμε στους δρόμους χτυπώντας τα πόδια στα μεταλλικά καπάκια της ύδρευσης κάνοντας φασαρία μεγάλη. Kλειστές βάνες σ ανέραστα σπίτια, αδιάφορα στους χτύπους και το ενθουσιαστικό μας παραλήρημα. 
Κατομμύρια άστρα μακριά σε πλανήτες πλανευτικούς, μαγικά χρώματα έξω απ το ουράνιο τόξο θρηνούν μια γη χαμένη από χέρι, ένα γαλάζιο πλανήτη σε σύθαμπο, στο αβέβαιο φως νιτρογλυκερίνης, που αν μη τι άλλο εκφράζει τον εαυτό της κι αξιοπρεπώς εκρύγνειται μέσα από γρατσουνισματα δίσκων και φωνές καιρών που το ευδιάθετο κύμα έσπαγε στις ακρογιαλιές των απανταχού ανθιζόντων ονείρων. Και μας συνέπαιρνε σε μια συναινετική απαγωγή “μπρος και την κάναμε!”
 Τώρα τι; τώρα θα μας πουν μωρούς κι άξεστους κι ηλεκτρικές φωνές μέσα από ανόητα μηχανήματα θα μπορούν ποτέ να βγάλουν πορίσματα, ποτίσματα, πονήματα για τα χάλια μας τα μαύρα, την ηττοπάθεια, το μακάρι να ξερα; εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο. Είμαστε καμίκαζοι, νιαρ ναι καμίκαζοι και πάμε στην ανηφόρα τη μεγάλη και ξωπίσω μας παπαγάλοι σ εκτυφλωτικά χρώματα με ζουζουνενια παρακρουστικά κρουστά και λιποθυμούσες κιθαύρες σαν κορίτσια στην πρώτη συνουσία κι αγόρια στο πρώτο “ανάθεμα την ώρα” πένθος ματαιοδοξίας.

Νανούρισματα θυμού. Κατασκευασμένα από θεωρήματα ισοσκελών παρασπονδιών. Όταν το φεγγάρι φαντάζει τελάστιο μα δεν είναι, μοιάζει σα δαγκωμένο μπισκότο και ποιος ο κλέφτης; κι η άρνηση δηλώνει υποταγή, υποταγή στο πρόσταγμα μιας άλλης φωνής, ξένης, που παίρνει τα μπαγκάζια μας αδιαμαρτύρητα σαν φιλόπονος αχθοφόρος που θέλει ένα χαμόγελο, ένα φχαριστώ για να γυρίσει σπίτι πλήρης ευχαρίστησης και να πάρει ένα υπνάκι στο πόδι, ν ανασυντάξει δυνάμεις για να κουβαλήσει δίχως δισταγμό την παλιά πιανόλα στα βουνά των αποδιοργανωμένων μας ευχαριστιών, τότε τι;

Περπατάμε στους δρόμους των προπατόρων, κι η Εύα, η έβγα της γειτονιάς κλειστή, το έβγα στο παραθύρι κρυφά απ τη μάνα σου να κρυφοκοιτάει, εδώ. Κοτσίδες χύνονται, μια ανάβαση στο κάστρο των τυφλών συνειρμών, των απονενοημένων διαβημάτων, των φιλιών που ρθαν αργά, αραμπάς περνά.

Αδέλφια μου αλήτες πουλιά και ταμ ταμ ταμ που χει γενέθλια όπου να ναι, γενέθλια μιας αγάπης αξεπέραστης απ τη ύπαρξή του. Μ' αντέχουμε τις αγάπες;

Δω δεν αντέχουμε τον εαυτό μας, τον εαυτούλη μας, δεν τον κανακεύουμε φαίνεται όπως πρέπει. Θέλει τις σιωπές του ο άνθρωπας και τις αβεβαιότητες του, μπαγκάζια για τα νησιά. -αχ πεθύμησα ένα σχόλιο από αντιποίηση αρχής, ψέματα να πω, όχι-

έχω μια ανάγκη, πέρα απ την ομήγυρη, ν αγαπώ τους σκατζόχοιρους και τους απαταχού ενταγμένους στα υπερκόσμια.

Και τώρα μες στην ασαρία και τον ορυμαγδό, ακόμα και τώρα δεν πουλώ αγάπη.

αγάπη είν' τούτο.

το καλημέρα

με ντελείες και τριαξονικά'

με λάθη και σωστά πολλά.

Πάλι εδώ

χτυπώντας τα καπάκια ύδρευσης

μεταλλικό τζα στη μέρα π ορμά

χα χα

αμετανόητος ναι.

αδιάβαστος ποτέ!

η μουσική είναι από την playlist psychedelic