somnio ergo sum, σουμάδες στο μπαλκόνι, βράδυ.

Σε μια μυστηριακή  εκστρατεία, στον αποχαιρετισμό, γυναίκες κρατώντας στα χέρια μεγάλα λευκά αυγά π' αχνοφέγγουν κι έχουν μέσα τους τραγούδια παραμύθια και ξόρκια σε μια προβλήτα όλες μαζεμένες, τ΄αφήνουν απ΄τα χέρια τους κι αυτά σπάζουν, χύνεται το περιεχόμενο τους χρωματιστό στη θάλασσα. Θάλασσα διάφανη και νυχτερινή που στο σκοτεινό σιωπηλό σώμα της ρυάκια κυλάνε γαλάζια, πράσινα, κόκκινα, ρόδινα, λευκά' δελφίνια π' ακουλουθάνε το γοργοτάξιδο σκαρί τ' αβέβαιου μέλλοντος  που 'χει ανοιχτεί για μια γη π' ανθρώπου μάτι δεν έχει ματαδεί, βγαλμένη από την περγαμηνή του πεπρωμένου.
Σε μιαν ακρογιαλιά μια κοπελούδα ξεχασμένη θρηνεί. Ένα χαμένο τελευταίο ραντεβού π' από ανοησία λησμόνησε και το ποίο σαλπάρισε και φεύγει. Μα το αέρι, παίρνει το κίτρινο μαντήλι των μαλλιών της, το πετά στη θάλασσα και γίνεται ψαράκι χρυσό που πάει να πει το μυστικό, να λυθεί το μαγικό.

παραθαλάσσιες όχθες της ζωής μου
αποβάθρες κι αμμουδιές
ναυαγός
θαλασσοπόρος
ψαράς
ταξιδευτής
προς κι από μια γη που με διώχνει
αγαπημένη σκληρή
σε μια ερωμένη κυκλοθυμική
μια θλιμμένη
μια από χαρά τρελή
ήρεμη κι απλή
εξοργισμένη, απειλητική
άπιστη, παραδομένη 
που μου 'χει κλέψει την ψυχή.


γηράσκω αεί διδασκόμενος.