μέχρι το πρωί, ξανά.

Ο Αύγουστος σε αντίστροφη μέτρηση. Παράλληλη κίνηση αστεροειδών. Τζαμάικα. Ζέστη υγρή και πλούσια βλάστηση.  Θέα μηδέν. Κάπου μια θάλασσα  αενάων κυμάτων βογκά. 
Δε με στρέχει απόψε. Σφήνες βαθιά χωμένες στον άγρυπνο νου μου με κρατούν σταθερά σε μια εμμονή που με τ' αστραφτερό της χαμόγελο υποσκελίζει τη σκέψη. Λόγος σιωπής. Στα λάργα νερά του ένας θάνατος καραδοκά. Αστράφτει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σταθερά, προάγγελος επικείμενης έκρηξης. 
Σαν τα κιτρινωπά σύννεφα που χουν μάζωξη βραδινή για σύγκρουση μετωπική, βροχή βροχή.
Τραχύ το χνώτο της νύχτας. Δαγκωνιές στο σβέρκο. Κι αυτή η καταραμένη υγρασία που ποτίζει τα ρούχα μου, δε με ξεπλένει απ τις αμαρτίες μου, μικρές ψηφίδες ηθελημένων κι αθελητων "λαθών" που σε μια λανθάνουσα μορφή πια ζουν στη γυάλα, ποτισμένες στο χλωροφόρμιο της μνήμης, αυτή η πυρετική υγρασία καρπώνεται τη νωθρή μου ενέργεια, την δυαλύει, την εξαφανίζει.
Η θλίψη γίνεται αιώρα' δε με νανουρίζει, μ αποκοιμίζει όμως σε ύπνο ταραγμένο, πνιγερό σαν το βράδυ αυτό.  Λιγοστό. Θρασύ. Που με σκουντά γελώντας, με ρίχνει πάλι στης αγρύπνιας τη θάλασσα, άλλη θάλασσα αυτή, να μαζεύω κοχύλια μελαγχολικά κι άριες ναυαγίων. Τιμωρία. Μαζεύω τα κομμάτια μου και μπαίνω σπίτι.
Ρούμι και κεριά π' αργολιώνουν. Τελετουργίες αλλοτρίωσης. Σ' ένα μονόπρακτο τεμπέλικη αράχνη υφαίνει μ' αργούς ρυθμούς τους στίχους της μοναξιάς μου. Για να τους τραγουδήσει η μύγα στον επιθανάτιο ρόγχο της. Στοιχειωμένο  φεγγάρι σ' έναν ουρανό αχνορόδινο.
-Το φεγγάρι λάμπει ακόμη στον πρωινό ουρανό. Βγες στο παραθύρι να το δεις.
Κοιμάσαι; Αν κοιμάσαι, τότε, θα το κρύψω στα μάτια μου να το δεις σαν ξυπνήσεις.