Μια μέρα πριν, την πανσέληνο. θεατράκι.

Ταγκό. Διάφανες αυλαίες, κύματα αύρας που από μέσα τους μια διαδρομή εξελίσσεται, γίνεται πλησίασμα  άγγιγμα, πρόσκληση για χορό. Κι εκεί, πάνω στη σκηνή, κάτω από τον προβολέα , η πρώτη κίνηση, το πρώτο βήμα, ο πρώτος λυγμός. Επιτήδευση και τελειότητα. Μα κάτι πάει στραβά, κάτι είναι ολότελα λάθος, η σπίθα που κρυφοκαίει στα μάτια, η ακανόνιστη ανάσα, το στόμα ξερό και διψασμένο, το αεράκι που αδικαιολόγητα πνέει κι αυτή η μυρωδιά απ' ανθισμένο κήπο που δεν μπορεί να 'ρχεται απ' τις ζωγραφιές και τα σκηνικά.  Πάνω στο παρκέ δυο σκιές σμίγουν και χωρίζουν, τσακίζουν τα κορμιά τους και τα πόδια τους λες από μια έλλειψη βαρύτητας πατούν λίγο πάνω απ το ξύλο, σ' ένα άλλο επίπεδο. Ήχος τυφλός. Φαντασιακό και πραγματικό με βραδινό ένδυμα και καλούς τρόπους ανταλλάσσουν αβρότητες και χορευτικές φιγούρες με τέχνη. Λάμπει το "φεγγάρι", με το ηλεκτρικό του φως καρφώνει το κυκλώπειο μάτι του πάνω στο ζευγάρι και τίποτα δεν του ξεφεύγει. Χαρίζει στους χορευτές διάδημα λαμπερό, ένα φως γλυκό που τους περιβάλλει, λευκή άχνα τρωτή και γενναία μαζί. Και μες στην ένταση του χορού, ένα πόδι ή χέρι τραβά το καλώδιο κατά λάθος. Μα το φως συνεχίζει να λάμπει, αυτό το μυστηριακό, τ' απόμακρο φως, μέχρι ο χορός να τελειώσει. Τότε οι χορευτές προχωρούν πιασμένοι χέρι χέρι ενώ κοιτάζονται για να πιστοποιήσουν μέσα απ' τη ματιά την επιδοκιμασία για τον κόπο και τη δουλειά. Αλλά αντί για χειροκρότημα, βουβός είναι ο κήπος ο μυρωμένος και το φεγγάρι τ' αληθινό, ιεροφάντης. Που έπρεπε να διαλέξουν κι έγινε άθελά τους,σαν από μοιραίο να περιφρονήσουν τη ματαιότητα και να γευτούν λίγη καλή αληθινή ζωή. Υποκλίνονται ο ένας στον άλλο και μαζί στην αγάπη. Το φεγγάρι γελά τρανταχτά, πολύ ευχαριστημένο.

την ίδια στιγμή πάνω σε μία μοναχή σιδερένια ράγια, ένα τραίνο - κάψουλα  μ' ένα μοναδικό επιβάτη κάνει μια διαδρομή πάνω από μια θάλασσα. Τη θάλασσα με τα χίλια ονόματα, μια θάλασσα ελεούσα, φιλεύσπλαχνη - αχ πως μ' αρέσει αυτή η λέξη ευσπλαχνία σπλαχνίζομαι, ναι. Χωρίς προορισμό. Το φεγγάρι γελά ξανά κι αποσύρεται. "Γεια σου Σαββατάκι" λέει χαρούμενα στη νέα μέρα που ψάχνει τα ψηλοτάκουνά της κάτω απ' άγνωστα κρεβάτια και δεν περιμένει απάντηση...